«Η αποδοχή στην ανθρώπινη ψυχολογία είναι, η συγκατάθεση ενός ατόµου και η αναγνώριση µιας διαδικασίας ή µιας κατάστασης, χωρίς την προσπάθεια αλλαγής αυτής». Μήπως, παλεύεις µερικές φορές ενάντια σε κάτι δυσάρεστο που νιώθεις να σου συµβαίνει και αρνείσαι να δεχτείς την αλήθεια του, την πραγµατικότητά του και τη µονιµότητά του; Μήπως έχεις αναρωτηθεί, πώς θα γίνει να αποδεχτείς κάτι που είναι γεγονός αλλά εσύ δεν το θες; Μήπως, δαπανάς πολλή ενέργεια συνειδητά ή όχι, προκειµένου να αλλάξεις την κατάσταση που ζεις, η οποία αντικειµενικά µπορεί να µην αλλάζει; Πώς θα γίνει να συµβιβαστείς µε κάποιες πτυχές του εαυτού σου που δεν σου αρέσουν, αλλά είναι εκεί και σε χαρακτηρίζουν, ή µε κάποια συναισθήµατα που ενώ τα νιώθεις, τα θεωρείς ανεπίτρεπτα, ή µε σοβαρά θέµατα υγείας, ή µε απώλειες, ή µε κάποια αναπάντεχα, δυσάρεστα γεγονότα που σου αλλάζουν τα σχέδια, ή…, ή…, ή…, ή…; Η σχετική βιβλιογραφία αναφέρει ότι… « (…)Η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση σε ανεπιθύµητα συναισθήµατα και καταστάσεις είναι η άρνηση. Και όσο πιο δυσάρεστο είναι αυτό που συµβαίνει, τόσο πιο έντονη είναι η δυσφορία που νιώθουµε και τόσο πιο σθεναρά αντιστεκόµαστε σε αυτό. Κι αυτό γιατί, είναι πολλά τα συναισθήµατα που συνοδεύουν αυτή τη δυσφορία, (άγχος, φόβος, θλίψη, απελπισία, θυµός, δυστυχία…), που κάνουν την καθηµερινότητά µας αβάσταχτη. Κι έτσι, όντας σε απόγνωση, παλεύουµε ενάντια σε αυτό που δεν αντέχουµε να βιώσουµε (…)» Όπως και να ‘χει, επειδή δε γίνεται να µη συµβαίνουν δυσάρεστα και να είναι όλα γύρω σου και µέσα σου, όπως τα θέλεις ακριβώς και επειδή δεν υπάρχει µαγικό ραβδί που µε ένα άγγιγµα θ’ αλλάξει την πραγµατικότητα κατά την επιθυµία σου, µήπως η συνειδητοποίηση είναι µονόδροµος; «Μα πώς;», µπορεί να αναρωτηθείς… Ίσως, αν κατανοήσεις τον τρόπο µε τον οποίο αντιλαµβάνεσαι αυτό που σου συµβαίνει και διαπιστώσεις αν σε βοηθάει, ή όχι, στην κατάσταση που βιώνεις. Αν σε βοηθάει, τότε θα είναι εντάξει. Αν όχι όµως; ∆ε θα πρέπει να τον αλλάξεις;… Θα έχεις σίγουρα παρατηρήσει ότι κάθε δυσάρεστο γεγονός, που εσύ διακαώς µάχεσαι να µην το δεις και να µην το αντιµετωπίσεις, γίνεται κοµµάτι της ζωής σου και πάντα µπροστά σου το βρίσκεις; Κι όσο πιο έντονα το πολεµάς, τόσο πιο έντονα σε πολεµάει και αυτό; Και πως όσο αντιστέκεσαι και εχθρεύεσαι τα σχετικά µε αυτό συναισθήµατα που σου δηµιουργούν δυσφορία, τόσο σε εχθρεύονται κι αυτά και σε παγιδεύουν σε µια διαρκή εσωτερική πάλη που σε εξουθενώνει; Και σού είναι τόσο δυσάρεστη αυτή η κατάσταση, που επιθυµείς όχι µόνο να τής κλείσεις την πόρτα κατάµουτρα, αλλά να την ξεφορτωθείς τελείως και να µην την ξαναδείς ποτέ; Κι όσο διαπιστώνεις ότι αυτό δε γίνεται, τόσο ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται και σε πνίγει; Η σχετική βιβλιογραφία αναφέρει… «(…)όσο η εσωτερική σου ένταση και η πάλη µέσα σου για ένα µη επιθυµητό γεγονός κλιµακώνεται, η αρνητική ενέργεια που συσσωρεύεται και δεν απελευθερώνεται, συχνά σωµατοποιείται και εκδηλώνεται, µε ταχυκαρδίες, τρέµουλο των άκρων, εφίδρωση, αίσθηση ζάλης, στοµαχικές διαταραχές, διαταραχές στον ύπνο, διατροφικές διαταραχές (µειωµένη ή αυξηµένη ανάγκη για φαγητό, αλλαγές στην ποσότητα ή στην ποιότητα της προσλαµβανόµενης τροφής), συνακόλουθες αυξοµειώσεις στο βάρος και άλλα πολλά… Πριν φτάσεις να νιώθεις τα παραπάνω, επιβάλλεται να αντιληφθείς πως υπάρχει λόγος γι’ αυτά που σου συµβαίνουν, ανεξάρτητα µε το αν αυτός ο λόγος σού αρέσει και πως όλα τα συναισθήµατά σου έχουν λόγο ύπαρξης και αυτά. Τότε, µόνο, θα σου είναι πιο εύκολο να περάσεις στη φάση της αποδοχής (…)» Οπότε; Μήπως ο µόνος τρόπος να λύσουµε τα προβλήµατα από τα οποία τρέχουµε να φύγουµε µακριά, είναι να τα αποδεχτούµε και να τα αντιµετωπίσουµε; ∆ύσκολη διαδροµή θα µου πεις και θα συµφωνήσω. Αλλά θα µας δικαιώσει µε την εµπειρία και τη δύναµη που θα µας «προικίσει»… όταν φτάσουµε στο τέρµα της. Άρα; Αξίζει!
*Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
