Ξυπνάς. Άλλη μια φορά. Άλλη μια μέρα. Στον ίδιο τόπο. Στη χώρα του «Πρέπει». Στην χώρα όπου κυβερνούν τα πρέπει και τα μη, τα νούμερα και οι υπολογισμοί, οι προθεσμίες, το χρήμα και οι λογαριασμοί. Όπου πρυτανεύουν η στυγνή λογική και οι ατέρμονοι περιορισμοί, η άγνοια κι η άπνοια, οι απαγορεύσεις κι οι ανούσιοι εκφοβισμοί. Εκεί που η κάθε σου στιγμή είναι μετρημένη, προγραμματισμένη.
Εκεί που η μέρα σου αρχίζει να χάνει το νόημα της. Εκεί που αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς ν’ αναπνεύσεις, να ζήσεις άλλο πια… Γιατί εσύ θέλεις να ξυπνήσεις μια μέρα κάπου αλλού. Να βγάλεις φτερά και ως άλλος Πήτερ Παν, να δραπετεύσεις στη χώρα του… «Θέλω»!
Εκεί που δεν υπάρχουν δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, αλλά ελευθερία και επιθυμίες μόνο. Εκεί που δεν κυβερνούν οι τεχνοκράτες και οι γραφειοκράτες, αλλά οι ποιητές κι οι φιλόσοφοι κι οι ταξιδευτές. Εκεί που δεν υπάρχουν όρια κι αποστάσεις, αλλά δώρα πλουσιοπάροχα και πλησίασμα λυτρωτικό και άγγιγμα απαλό. Εκεί που μπορείς να νιώσεις και ν’ απολαύσεις, να παίξεις και να δημιουργήσεις, να μάθεις και ν’ αγαπήσεις, να δώσεις και να πάρεις, επιτέλους ν’ ανασάνεις!
Σε καταλαβαίνω φίλε μου. Και εγώ ονειρεύομαι να δραπετεύσω κάποια μέρα στη χώρα του Θέλω μαζί σου…