Ανεξάρτητη χώρα είμαστε, ελεύθερα και δημοκρατικά κρίνουμε ποιoς θα γίνει πρωθυπουργός να κυβερνήσει. Όμως από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο πρωθυπουργός δικαιούται, επειδή πήρε σχετική πλειοψηφία, ότι μπορεί ν’ αποφασίζει σαν από θέσεως ισχύος, δίχως να συμβουλεύεται, εκτός των συμβούλων του, τον υπ. Εξωτερικών και το Αμύνης για θέματα, που άπτονται των αρμοδιοτήτων τους.
Αναγκάζομαι να σχολιάσω πρωθυπουργικές πράξεις, επειδή κατά γενική ομολογία η αποστολή πολεμικού υλικού στην εμπόλεμη Ουκρανία ήταν επιεικώς επιπόλαιη. Η παροχή βοήθειας στον χειμαζόμενο ουκρανικό λαό μπορούσε να γίνει υπό άλλη μορφή, δηλαδή υγειονομικό και επισιτιστικό υλικό, είδη ρουχισμού, υπόδησης κ.ά., όχι όμως επιθετικής φύσεως.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν ωφελείτο σε τίποτα, να είναι από τις πρώτες χώρες των “27”, που έσπευσε να ανταποκριθεί σε ενέργειες, που αποφασίστηκαν απ’ την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.
Τραυματίστηκε το πλαίσιο αρχών, που βασιζόταν στις ελληνορωσικές σχέσεις. Οι πόλεμοι τελειώνουν κάποτε, τα κράτη έχουν συνέχεια και όπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα στη μετά Πούτιν εποχή, όποια διαμόρφωση και να ’χει πάρει η κατάσταση, η Ρωσία θα υπάρχει κι εμείς θα ’χουμε ανάγκη ύπαρξης μιας συνετούς εξωτερικής πολιτικής με αυτή τη χώρα, που χρειάστηκε αρκετός καιρός, να οικοδομηθεί.
Ο κ. πρωθυπουργός δεν νομιμοποιείται, ν’ αποφασίζει με τους συμβούλους του στο Μαξίμου, παρακάμπτοντας θεσμικούς ρόλους και να επιδίδεται σε “αντιθεσμικές μεθοδεύσεις”, λέγοντας: «δική μου απόφαση ήταν». Δεν μάθαμε ποια η γνώμη του ΥΕΘΑ ούτε του υπ. Εξωτερικών για την αποστολή κατασχεμένων Καλάσνικωφ στην Ουκρανία. Λέγεται, ότι το ΚΥΣΕΑ είχε συνεδριάσει προηγουμένως, αλλά ήρθε προ τετελεσμένων καθ’ όσον ο κ. Μητσοτάκης ομολόγησε στη βουλή, ότι «είχα ενημερώσει τηλεφωνικά όλα τα μέλη του ΚΥΣΕΑ για την απόφαση, να στείλουμε υλικό στην Ουκρανία». Μήπως θεωρήθηκε, ότι αυτή η απόφαση είναι πράξη επί πρωθυπουργικού επιπέδου και όχι συνεννόηση με τα άλλα κόμματα; Διότι ανέφερε στη συνέχεια: «Δεν πιστεύω στα συμβούλια πολιτικών αρχηγών… δεν θεωρώ, ότι προσφέρουν κάτι… δεν διαβουλεύομαι για να πάρω αυτές τις αποφάσεις, ούτε ζητώ να πάρω τη γνώμη της αντιπολίτευσης…». Το πάμε, δηλαδή, για την εφαρμογή “ενός ανδρός αρχή”, εκτός και στη προκειμένη περίπτωση η κίνηση ελήφθη κατόπιν άνωθεν παρεμβάσεων.
Εν τέλει πόσα κράτη δεσμεύει η απόφαση του Συμβουλίου της Ε.Ε. να στείλουν “θανατηφόρο” πολεμικό υλικό στην Ουκρανία; Μερικά έχουν συνταγματικά κατοχυρωμένη ουδετερότητα. Εμείς σπεύσαμε να στείλουμε πολεμικό υλικό από τους πρώτους. Γιατί δεν προτιμήσαμε την αποστολή ειδών ατομικής προστασίας, υλικά πρώτων βοηθειών κ.α.;
Η χώρα μας θα μπορούσε να ξεκαθαρίσει τη θέση της εξ αρχής με τους αναθεωρητές και με όσους παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, χωρίς όμως, να ρίχνει λάδι στη φωτιά. Η συγκυρία δεν συνηγορούσε να στέλναμε τέτοιο πολεμικό υλικό στην Ουκρανία.
