Ποιος; Όλοι! Μα όλοι!
Παίζουμε τόσο καλά τους ρόλους μας, λες και αποφοιτήσαμε με άριστα.
Πολλούς ρόλους τους παίζουμε με επιτυχία, αλλά μερικούς τους παίζουμε τόσο καλά, λες και είναι στη φύση μας.
Μήπως είναι στη φύση μας και μας βγαίνει τόσο πειστικά; Σαν θεατής και παρατηρητής, διακρίνω τέσσερις ρόλους που παίζονται με εξαιρετική επιτυχία.
Τι αποτέλεσμα έχουν; Εξαρτάται από το θεατή, ή τους θεατές. Μη μου πείτε ότι δεν αντιμετωπίσατε ένα ενδοοικογενειακό τρομοκράτη, ή έναν ανακριτή; Αλλά και ένα θύμα; Πάντα υπάρχει σε μια οικογένεια, ή σε μια σχέση κάποιος που το παίζει θύμα.
Βλέπουμε και τους απόμακρους, ή αλλιώς τους «σε γράφω». Λέει, ας πούμε αυτός που παίζει το ρόλο του τρομοκράτη, με σηκωμένους τους ώμους και αγριεμένη φάτσα.
Μην τολμήσεις να κάνεις αυτό… αυτό… ή εκείνο, γιατί θα σε… σκοτώσω… διώξω… δείρω… και ότι άλλο αγριλίκι βγαίνει. Και νιώθει ο άλλος το φόβο και τον πανικό να κυριεύει το είναι του. Και σκέφτεται, μωρέ μήπως; Να υπακούσω, για να αποφύγω όλα αυτά; Και υπακούει από φόβο. Θρίαμβος του τρομοκράτη!!!!
Η τρομοκρατία μπορεί να είναι κάτι πολύ απλό, όπως, αν αργήσεις το βράδυ πάνω από μία ώρα, όταν γυρίσεις, θα βρεις την πόρτα κλειστή. Μέχρι… το αν με εγκαταλείψεις, θα σου σπάσω τα μούτρα, ή θα βάλω φωτιά στο σπίτι σου. Τόχουμε δει κι αυτό. Έβαλε βόμβα στο σπίτι της, επειδή τόλμησε να του πει δε σε θέλω πια, χωρίζουμε.
Στη δουλειά, η απειλή είναι η απόλυση. Οπότε, από φόβο ο εργαζόμενος μη μείνει άνεργος, αντί για δουλειά κάνει δουλεία. Άπειρες οι απειλές, άλλα τόσα και τα θύματα, τα πραγματικά θύματα. Είναι τόσοι πολλοί κι αυτοί που παίζουν το ρόλο του θύματος «εγώ ο καημένος».
Εσύ φταις που δεν είμαι καλά, εσύ φταις που απέτυχα, και άλλα παρόμοια.
Μεταθέτουν τις ευθύνες στους άλλους, με σκοπό ένα και μοναδικό, να δημιουργήσουν ενοχές;
Οπότε, τι κάνεις; Υποχωρείς, παραχωρείς και αυξάνεις τις προσφορές. Αναλώνεσαι εντελώς. Θρίαμβος του θύματος! (που το παίζει θύμα).
Άσε το άλλο. Να έχεις τον άλλον σαν το χάρο πάνω από το κεφάλι σου, να σε έχει συνέχεια στην ανάκριση.
Γιατί το έκανες αυτό, γιατί το είπες αυτό, δεν είναι καλό αυτό… και γενικώς. Μπορείς να λειτουργήσεις άμα είσαι συνεχώς υπό ανάκριση; Όχι βέβαια. Άρα τι κάνεις; Κάνεις αυτό που θέλει ο άλλος, όπως το θέλει, όποτε το θέλει. Σου απομυζά την ενέργεια και την αίσθηση ελευθερίας. Σε κάνει να νοιώθεις, ότι δεν θέλεις, δεν ξέρεις, δεν μπορείς. Χάνεις και την αυτοεκτίμησή σου. Λιώμα εσύ, θρίαμβος του ανακριτή!!! Το αποκορύφωμα του ρόλου, ο «σε γράφω». Σου γυρνά την πλάτη, δε σου μιλά. Όλο είναι απασχολημένος με άλλα, όλο λείπει και δε δίνει σημεία ζωής. Κι εσύ τι κάνεις; Ε, δε θα τον ψάξεις; Δε θα του τάζεις κάτι για να σου δώσει σημασία; Θα το κάνεις. Γιατί… άνθρωπός σου είναι, παιδί σου είναι, γονιός σου είναι, φίλος, συνάδελφος, προϊστάμενος ε… είναι… κάτι σου είναι τέλος πάντων. Ρίχνεις όπως λες τον εγωισμό σου και κάνεις εσύ την πρώτη κίνηση.
Θρίαμβος του απόμακρου!!!
Αυτό είναι το θέατρο του παραλόγου, ή αλλιώς και κυριολεκτικά, το θέατρο ελέγχου.
Πληροφορήθηκα πως υπάρχεις μια άλλη σχολή, που μπορούμε να φοιτήσουμε και να το πάρουμε με άριστα. Είναι η σχολή άμυνας.
Άντε στα όπλα! Να τους αντιμετωπίσουμε. Αναίμακτα και ειρηνικά. Αυτό διδάσκει ή σχολή άμυνας.
Αφού πρώτα όμως, καταστείλουμε το δικό μας θέατρο ελέγχου.
Γιατί, όταν παίζεις ένα ρόλο, οποιοδήποτε ρόλο, συνειδητά ή ασυνείδητα, δημιουργείς καταστάσεις και σίγουρα βλάπτεις τον άλλον.
Αν όμως παίζεις το ρόλο δυνατού, του τύπου, εγώ μπορώ, τα καταφέρνω μόνος μου, τι εισπράττεις;
Μα εσύ δεν έχεις ανάγκη, κάντα μόνος σου. Εδώ βλάπτεις τον εαυτό σου. Τραβάς το ζόρι μόνος σου.
Απεταξάμην τους ρόλους; Απεταξάμην!!!
Άντε να ζήσουμε πιο χαλαρά. Χωρίς φόβους, χωρίς ενοχές, χωρίς μοναξιά και απομόνωση.
