∆ικαίωµα του κάθε πολίτη σε µια ευνοµούµενη πολιτεία είναι η δυνατότητα του να επιλέγει µεταξύ του ιδιωτικού και δηµόσιου τοµέα την εξασφάλιση αποτελεσµατικά της υγειονοµικής του περίθαλψης, ανάλογα µε την οικονοµική του ευµάρεια.
Για τα περισσότερα, όµως, µέλη µιας κοινωνίας δεν υπάρχει η δυνατότητα επιλογής του ιδιωτικού τοµέα, γι’ αυτό θεσµοθετήθηκαν εισφορές κατά τη διάρκεια του εργασιακού βίου, για να χρησιµοποιηθούν εν ώρα ανάγκης. Το πρόβληµα είναι παγκόσµιο και δεν ισχύει µόνο στην ελληνική κοινωνία. Τα ιδιωτικά ιατρεία και νοσοκοµεία είναι επιτυχία του συστήµατος και αποτέλεσµα των κοινωνικών ανισοτήτων, που ευδοκιµούν εκεί όπου κυβερνά η κεφαλαιοκρατία.
Το αφήγηµα της δωρεάν παροχής των δηµόσιων αγαθών, όπως είναι η υγεία, καταντά σχεδόν ουτοπία, όταν το κράτος, ολίγον κατ’ ολίγον, οδηγείται στον περιορισµό των κοινωνικών δαπανών και υποχρεώνεται ο πολίτης να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, επιλέγοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία για την κάλυψη των αναγκών του.
Στη χώρα µας ισχύει το «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση». Επελέγη, λοιπόν, ο κ. Γεωργιάδης στο Υπ. Υγείας, γνωστός εκ προοιµίου για τις επιδόσεις του σ’ αυτήν την ειδικότητα. Ανακάλυψε και έθεσε σε εφαρµογή τη λειτουργία απογευµατινών χειρουργείων στα δηµόσια νοσοκοµεία, έναντι αµοιβής από 300 έως 2000 ευρώ, ανάλογα µε τη βαρύτητα της ασθένειας.
Τούτο θεωρείται ως µία έκφραση διαφήµισης της ιδιωτικοποίησης των νοσοκοµείων, στα οποία οι χειρουργικές επεµβάσεις απαιτούσαν πολύχρονη αναµονή. Αυτό οδηγεί όποιον έχει απόλυτη ανάγκη στο να σκεφθεί: «Αφού στο δηµόσιο νοσοκοµείο θα πληρώσω, γιατί να µην καταφύγω στο ιδιωτικό;»
Η έναρξη εφαρµογής της επί πληρωµής χειρουργικής επέµβασης σε απογευµατινό ωράριο έγινε στη Θεσσαλονίκη, όπου ο υπ. Υγείας µε υπερηφάνεια υποστήριξε την εφαρµογή της εφευρετικότητάς του, απαξίωσης της δωρεάν δηµόσιας υγείας, καταδικάζοντας τους χειρουργούς και το λοιπό περί αυτούς βοηθητικό νοσηλευτικό προσωπικό στην υπερεργασία, έναντι προκαθορισµένης αµοιβής, πίσω από την οποία θα κρύβεται και το γνωστό “φακελάκι” για την ιδιαίτερη µεταχείριση προχειρουργικά και µετεγχειρητικά.
Όπως και για τα ιδιωτικά πανεπιστήµια επιχειρηµατολογείται ότι ο ανταγωνισµός αναβαθµίζει τα δηµόσια πανεπιστήµια, αντιθέτως η “ιδιωτικοποίηση” του Ε.Σ.Υ. µειώνει, φθείρει και αλλοιώνει την έννοια της παρεχόµενης δωρεάν δηµόσιας υγείας.
Το πώς θα αποσυµφορηθεί η λίστα χιλιάδων ασθενών στα νοσοκοµεία είναι τεράστιο πρόβληµα, όταν µόνο στο µεγαλύτερο νοσοκοµείο της Θεσσαλονίκης από τις 14 χειρουργικές αίθουσες λειτουργούν 8-9 λόγω έλλειψης χειρουργών, αναισθησιολόγων και λοιπού νοσηλευτικού προσωπικού, λαµβανοµένου υπ’ όψιν ότι το υπάρχον εργάζεται εξαντλητικά σε συνθήκες ανασφάλειας και απαξίωσης.
