Φωθιές δεξιά, φωθιές ζερβά, φωθιές και πάρα πέρα
εκάψανέ μας την καρδιά τη σήμερον ημέρα.
Φωθιές ‘που τσι συμπαίνουνε, δαίμονες οραδάτοι
απού να παν’ αδιάβαστοι, καημαθιές γεμάτοι.
Γύρου – τριγύρου οι φωθιές, μάς έχουνε ζωσμένους
κι ας αφήνουνε ρίζα – κορφή, τόπους καρβουνιασμένους.
Το κυπαρίσσι έγειρε κι αγκάλιασε τη λεύκα
κι έσμιξε ο άθος κι ο καπνός τα χόρτα με τα πεύκα.
Ούλα τα πάντρεψε η φωθιά σ’ αυτό το πανηγύρι
γιατ’ οι καινούριοι Νέρωνες βαστούνε τζη χατήρι.
Στσοι κάμπους φλόγες σέρνονται και στα βουνά πατούνε
κι ούλα νεκρά τ’ αφήνουνε απ’ όπου κι αν περνούνε.
Ούλα τα σύσμιξε ο καπνός κι ούλα τ’ ανέμου πάνε
οζά, πουλιά, δεντρά, μιαρά κι αθρώποι κάρβουνά ‘ναι.
Ποιός μαύρος νους πεθύμησε καμίνι την Ελλάδα
και κάνουν χάζι και γελούν μ’ έτσα λοής λαμπάδα;
Ζωές και δάφνες και μερθιές και ρόδα μυρισμένα
δάκρυα γίναν τση καρδιάς, θολά κι αρμυρισμένα.
Λίγο νερό, πολλή φωθιά κι ούλα τα ντουμανιάζει
γη κι ουρανό, ένας καπνός, συσφίγγει και μονιάζει.
Στο νου μας στέσαν οι καημοί, γλέντι και χοροστάσι
π’ ανάμνηση παλιού καιρού θε να γενούν τα δάση.
Που να τσι κάψει ο Θεός ως κάψανε τσι τόπους
κι ήντα μπορεί να πει κιανείς στσι δύστυχους αθρώπους;
Ποιός θα μαζώξει τσ’ ομορφιές, τσι χιλιοσκορπισμένες
σε ποιά αγκαλιά θα λυτρωθούν καρδιές ανταριασμένες;
Να γαληνέψουν οι καιροί κι οι θύμησες να σβήσουν
κι ότι κατάπιαν οι φωθιές να το ξαναναστήσουν;
Πραγματικώς “καμμένη γη” εδά θα παραλάβουν
αυτοί που την κυβέρνηση γυρεύουν ν’ αναλάβουν.
Κι αν έχεις Θε μου έλεος κι αν έχει δίκια κρίση
ρίξε μια μπόρα, μια βροχή, σ’ όπου φωθιά να σβήσει.
Να κουτελώσει τσι φωθιές ‘που καίνε νύχτα – μέρα
κι ώστε να σβήσουν επαέ, φουντώνουν πάρα πέρα.
Η μπόρα κι ο κατακλυσμός τσ’ αίτιους να τσι πάρει
με τον καπνό, σαν τον καπνό, να σκορπιστούν μακάρι.
Χαιρετισμός:
Μια καλησπέρα σ’ όλους σας μεσ’ απού την καρδιά μου
κι η κάθε επιθυμία σας είναι ευκή δικιά μου.
Του κάθα ‘νιους η πεθυμιά και τ’ όνειρο ν’ ανθίσει
κι ούλος ο κόσμος με κρασί τσ’ αγάπης να μεθύσει.
Να ‘μαστε φίλοι μου καλά και να ‘χουμε υγεία
κι αυτός ο τόπος του Θεού να ‘χει την ευλογία.
Και για τον Κυρ. Σταυριανουδάκη που έπαιζε εκεί, δύο στίχους του Ερωτόκριτου:
“Ετούτος ο τραγουδιστής κι αυτός ο λαγουτάρης
είναι μεγάλης δύναμης, είναι περίσσιας χάρης”.
