Αποκαΐδια

Από τη μια είναι αυτοί που έχασαν τους συγγενείς τους, τα σπίτια τους, τα αυτοκίνητά τους, το μέλλον.
Στη μέση είναι αυτοί που γυρίζουν σαν φαντάσματα σε καμένα σπίτια και εισπνέουν τοξικές ουσίες, γιατί δεν έχουν πού αλλού να πάνε.
Στην άκρη του δράματος είναι ο Δηλιγιαννισμός, το “εγώ δε φταίω ποτέ”.
Ολα αυτά τα τρία είναι σήμερα η Ελλάδα. Μια καμένη πόρτα, μια καρέκλα στον κήπο, ο μαύρος νιπτήρας, η “ομπρέλα” προστασίας στον πρωθυπουργό.
Και πιο πέρα, ένας συνταξιούχος που καταβρέχει συνέχεια την αυλή του, πίνει νερό, ένας εθελοντής που του πηγαίνει φάρμακα, ένα κουτί γάλα διότι το Περιφερειακό Συμβούλιο δεν συγκαλείται… λόγω διακοπών…
Και οι εναγκαλισμοί στο Λαύριο, τα φιλάκια στο μάγουλο, τα φλας των φωτογράφων και η επωδός “στις 21 Αυγούστου θα γιορτάσουμε την έξοδο από τα Μνημόνια”.
Πίτσες μπλε… Και πάλι πίσω, στα καμένα αυτοκίνητα, στα μικρά παιδιά με το απλανές βλέμμα, στις συναντήσεις στο Μαξίμου.
Ο,τι και να γίνει θα νικήσουμε…