Κύριε διευθυντά,
ηλιόλουστο Σάββατο πρωί, χαρά Θεού για περίπατο, ψώνια, περιπλάνηση στην πόλη.
Με αργά βήματα, απολαμβάνοντας την όμορφη μέρα, περπατούσα την οδό Νεάρχου από τον Δημοτικό Κήπο προς τα Δικαστήρια. Οι ζεστές, για την εποχή, ακτίνες του ήλιου, φώτιζαν την πόλη, χάριζαν μια ευχάριστη διάθεση και ας είναι αρχή του χειμώνα.
Τα βήματά μου, με έφεραν μπροστά στον Ιταλικό Στρατώνα.
Στάθηκα ακίνητη και κοίταζα το κτήριο. Απογοήτευση, λύπη, πικρία, αγανάκτηση…
Ένας τοίχος, ο μόνος που γλύτωσε, από την λαίλαπα της φωτιάς, όρθιος, σιωπηλός, θλιμμένος, καπνισμένος, αγέρωχος, όμως στεκόταν ακόμη μπροστά μου. Θύμιζε άλλες εποχές. Εποχές δόξας, ζωής, δράσης.
Λίγα λεπτά χρειάστηκαν για να καταστραφεί και ν’ απομείνουν σωρός μπροστά στην πύλη, τα αποκαΐδια, να θυμίζουν την καταστροφή.
Οι φλόγες δεν σεβάστηκαν την επιβλητικότητα του κτηρίου, ούτε την ιστορία του. Ούτε όμως και οι αρμόδιοι σεβάστηκαν τα απομεινάρια.
Εγιναν την επόμενη ημέρα της καταστροφής, δηλώσεις, βρέθηκαν και διατέθηκαν κάποια χρήματα για αποκατάσταση…
Την μεθεπόμενη μέρα; Μέρες μετά; Μήνες ακόμη, έμεινε εκεί θλιμμένο κτήριο, απογοητευμένο, να αναπολεί την παλαιά δόξα και να αναρωτιέται τι θα γίνει άραγε;
Το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ και πολλοί άλλοι Χανιώτες. Η εικόνα εγκατάλειψης, τα αποκαΐδια, οι λευκές – κόκκινες λωρίδες σήμανσης στον κήπο, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Βέβαια, σίγουρα δεν είναι όλες αυτές οι διαδικασίες εύκολες. Σίγουρα είναι χρονοβόρες. Σίγουρα όμως, θεωρώ εύκολο και άμεσο το να καθαριστεί ο χώρος, να απομακρυνθούν τα πεσμένα από την οροφή υλικά, και να φανεί ό,τι απόμεινε και να καταλάβουμε κι εμείς ότι κάποιος φρόντισε κάτι άμεσα και να ελπίζουμε ότι θα συνεχιστεί η προσπάθεια προς αποκατάσταση της ζημιάς.
Σίγουρα, χρειάζεται κάποιος να επέμβει. Δεν πρέπει να περιμένουμε, όπως ο Φοίνικας που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, ότι και το εν λόγω κτήριο, θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του μόνο του.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Μαριάννα Μαυροματάκη
