Πολύ γρήγορα κυλάει ο καιρός τώρα το καλοκαίρι. Το φθινόπωρο έρχεται, η ξεγνοιασιά φεύγει. Γυρίζεις “σπίτι”, όπου σε περιμένουν οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, της τηλεφωνίας, των κοινοχρήστων, του ενοικίου κ.ά. Η πραγματικότητα σε ταρακουνάει κάνοντάς σε να ξεχνάς τις μυρωδιές απ’ τα λουλούδια της εξοχής και τον παφλασμό της θάλασσας στην αμμουδερή ακτή με τα κρινάκια της, τις γεύσεις των ντόπιων φρούτων, τον ήλιο που μαυρίζει τις πλάτες και ό,τι θυμίζει καλοκαίρι.
Είναι η εποχή που όλα γίνονται αποδεκτά και ελαφρού αποτυπώματος, εν σχέσει με το φθινόπωρο, που μέσα στις δροσερές νύχτες σου δίνει κουράγιο, ότι και στον υπόλοιπο χρόνο, τον χειμώνα, όλα θα πάνε καλά, αν και ο προορισμός δεν είναι σίγουρο ότι έχει πάντα την επιθυμητή μας έκβαση, γιατί όλα είναι πιθανά και το απρόοπτο δεν σε περιμένει.
Όσο μικραίνουν οι ημέρες τόσο λιγοστεύει και η αμεριμνοσύνη, τότε που όλοι γυρίζουν απένταροι στις μεγαλουπόλεις, που γίνονται όλο και ξένες για τους ντόπιους, όσο φιλικές για τους τουρίστες, που κι εκείνοι θέλουν ν’ αλλάξουν τις δικές τους συνήθειες, και αφού περνούν λίγες ημέρες, γυρίζουν στην πατρίδα τους.
Εκείνο, που δεν αλλάζει με τίποτα, είναι η ενασχόληση στο Facebook και στους άλλους διαδικτυακούς ιστότοπους, όπου ο κάθε χρήστης που θέλει να λέγεται ειδικός και γνώστης της τεχνολογίας, θεωρείται αυθεντία, αλλά όταν μερικές φορές κάποιος θύτης πλησιάζει το θύμα, αυτό σκεπάζεται με πέπλο αμφιβολίας και δεν τολμά να το βγάλει ή αν το κάνει μπορεί να βρεθεί προ εκπλήξεων 99 φορές στις 100.
Ο χρήστης στο τουιτάρισμα νομίζει ότι βρίσκει κάτι το πρωτόγνωρο, ενώ αυτό που συμβαίνει και παράγεται στη νεοελληνική κουλτούρα είναι μια αντήχηση σε κλειστό χώρο, είναι μια επαναστατικότητα, είναι η ικανοποίηση που αναμένεται από τα “like”, γιατί έτσι συντηρείται η απόλαυση των συμπτωμάτων του ναρκισσισμού.
Επανερχόμαστε στο τέλος των “Σπαρτιάτικων” διακοπών σ’ όλα τα νησιά της χώρας του “αποκαλόκαιρου”, όπου πληρώνουμε πανάκριβα κάτι που η φύση μας παρέχει δωρεάν, το άπλετο φως. Είχαμε μια ξεγνοιασιά τότε που η γιαγιά και ο παππούς στην αυλή, κάτω απ’ τον πλάτανο, μας έλεγαν τα παραμύθια τους, τα τζιτζίκια μας έστελναν το τελευταίο τερέτισμά τους και τα χελιδόνια να κουρνιάζουν στις φωλιές τους κάτω από τις ρέχτες των κεραμιδιών ή σε καμιά αποθήκη.
Περασμένα, αλλά ωραία χρόνια!
