Οι εκτιμήσεις των επιστημόνων είναι ότι σήμερα άνθρωποι άνω των 110 χρονών δεν ξεπερνούν τους χίλιους (1000) πάνω στον πλανήτη. Το μυστικό της μακροζωίας μελετούν πολλές επιστημονικές ομάδες, μελετούν το DNA αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει έρθει στο φως κάτι σίγουρο και ευρύτερα αξιοποιήσιμο. Για χιλιετίες το προσδόκιμο της ζωής ήταν πολύ χαμηλό και οι άνθρωποι που είχαν καταφέρει να ζήσουν έως και 40 χρόνια θεωρούνταν τυχεροί. Τώρα το προσδόκιμο ζωής διαρκώς αυξάνεται. Οι γυναίκες στην Ελλάδα σήμερα ζουν κατά μέσον όρο 84 έτη.
Όμως η Ειρήνη Μπαρουλάκη που ζει σήμερα στο Παϊδοχώρι, έχει σπάσει το ρεκόρ της μακροζωίας. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Είναι 112 ετών, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχομε συλλέξει. Είναι το δεύτερο τέκνο μιας πολύτεκνης οικογένειας. Τέσσερα κορίτσια και δύο αγόρια.
Ο πατέρας της είχε φτάσει τα 107 χρόνια και η μητέρα της η οποία ήταν εγγονή του Σήφακα που το άγαλμα του βρίσκεται στην πλατεία στο Μελιδόνι, πέρασε και αυτή τα 100 χρόνια.
Παντρεύτηκε το 1939 τον Σπύρο Μπαρουλάκη του Στυλιανού, ο οποίος είχε γεννηθεί το 1911. Καθ’ ομολογίαν των παιδιών της, της ίδιας και του Λευτέρη Γεωργουδάκη (Ραμνιώτη) η νύφη ήταν μεγαλύτερη του γαμπρού κατά πέντε χρόνια και σχολίαζαν ότι δε θα κάνει παιδιά. Όμως αποδείχθηκε καρπερή. Έκανε πέντε παιδιά, τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Τα ανάθρεψε με τις δυσκολίες και τις φτώχειες της εποχής εκείνης και με την μικρή αναπηρική σύνταξη του συζύγου της. Ήταν ανάπηρος Αλβανίας, είχαν ακρωτηριαστεί τα δάκτυλα του ενός ποδιού του από τα κρυοπαγήματα. Τα αποκατέστησε με τις συνθήκες και τις στερήσεις της εποχής εκείνης, εργαζόμενη θερίστρα κα μαζώχτρα.
Η κρητική διατροφή στην αποκορύφωση της. Πολλά λαχανικά, κυρίως χόρτα τα οποία έφερναν «με τσουβάλια» από τον κάμπο όπου πήγαιναν κατά παρέες όλες οι γυναίκες από το χωριό μας. Όπως η ίδια σε συνέντευξή της μου είπε: «Δούλεψα στη μικρή περιουσία μας, βοήθησα στο θέρος, στον τρύγο και στις ελιές τις χωριανές και με βοήθησαν κι αυτές. Μια φορά πήγα μαζώχτρα τέσσερις μήνες στις Βουκολιές και σκεφτόμουν πολύ τα παιδιά μου που ήταν μόνα. Δεν μπήκα φαμέγια»,μου τόνιζε. «Ζητούσα τη βοήθεια του Χριστού και του Αγίου Γεωργίου. Όταν βρισκόμουν σε δυσκολία έλεγα: Άγιε μου Γιώργη, βοήθα μου. Άκουσα μια φωνή να μου λέει:βοηθώ». Είμαστε γειτόνοι. Ο σύζυγός της ήταν και αγροφύλακας με μικρές αποδοχές. Όμως είχε «καλή καρδιά», ήταν γλεντζές και τραγουδιστής. Θυμάμαι τα περισσότερα βράδια, ιδίως τις μέρες που πληρωνόταν, είχε παρέα στο σπίτι και με το «βρισκούμενο» μια φρύσσα ή σαρδέλες, ελιές και κρασί, το τραγούδι συνεχιζόταν μέχρι αργά τη νύχτα. Ποτέ δεν τη θυμάμαι θυμωμένη ή αγχωμένη, είχε μεγάλη υπομονή και απέραντη αγάπη για όλους και για τα παιδιά της και τώρα τα παιδιά της το ανταποδίδουν. Ζουν κοντά της και της έχουν μόνιμη οικιακή βοηθό. Η πλειονότητα των υπεραιωνόβιωνδηλώνουν ότι στην καθημερινότητα τους πρέπει να λένε «δε βαριέσαι» ή «έχει ο Θεός».
Όπως δηλώνει η ίδια δεν έχει νοσηλευτεί από καμιά ασθένεια σε νοσοκομείο εκτός από μια κήλη και από ένα σπάσιμο του χεριού. Δεν παίρνει κανένα φάρμακο, εκτός ό,τι της έδιναν όταν ήταν στο νοσοκομείο, και μια καραμέλα που γλύφει για το στομάχι όταν έχει καούρες. Έχει από πολλά χρόνια ξένα δόντια. Το παράπονο της είναι ότι δεν μπορεί να βλέπει τα παιδιά της, τα δέκα εγγόνια της και τα πέντε δισσέγγονα της. Έχει χάσει το φως της πάρα πολλά χρόνια. Γνωρίζει όμως όλους μόνο από τη φωνή. Θυμάται όλα τα παλιά αλλά και τα σύγχρονα νέα, όσα της λένε. Είναι μια ζωντανή ιστορία για τους ανθρώπους που γνώρισε και έζησε στη Ραμνή, στο Παϊδοχώρι και στον Αποκόρωνα. Λένε ότι όσοι έχουν κανονικό βάρος υπερέχουν όχι μόνο σε μακροζωία αλλά και στην αποφυγή του Αλτσχάιμερ. Η υπεραιωνόβια τα έχει τετρακόσια. Το επιβεβαιώνει η μαγνητοφωνημένη συνέντευξη που μου έδωσε την Κυριακή στις 19 Μαΐου 2019. Δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα βιντεοσκόπησης. Της αξίζει να κατέχει το ρεκόρ μακροζωίας σε Χανιά, Κρήτη και στην Ελλάδα.
