Την Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου παραβρέθηκα στο αποκριάτικο πάρτι που κάνανε στο Δ.Σ. Βαμβακόπουλου Χανίων.
Αυτό ήτανε για μένα μια πολύ ευχάριστη εμπειρία. Εκτός του ότι εκεί διαβάζονται δυο εγγονάκια μου, βρήκα εκεί οικείο περιβάλλον, μα και ευγενικό και προοδευτικό.
Βρήκα φίλους δασκάλους που υπηρετήσανε πιο παλιά στο χωριό μου τον Βουβά Σφακίων και βρήκα ακόμα και μεταξύ των δασκάλων, μα και μεταξύ των μαθητών, συγγενείς.
Eθαύμασα και καμάρωσα όλα τα παιδιά. Άριστα τραγούδησαν, άριστα χόρεψαν και άριστα εκτελούσανε τα νουμεράκια τους. Συγχαίρω τους δασκάλους τους, δημιούργημα των οποίων ήτανε αυτή η όμορφη εκδήλωση, μα και τους ευχαριστώ για την ευχαρίστηση που μας προσφέρουν. Συγχαίρω και τα παιδάκια και εύχομαι ανάμεσά τους να βγούνε προσωπικότητες που θα προσφέρουνε πολλά στον τόπο μας και στο έθνος μας.
Οπως έβλεπα αυτά τα ωραία και ευχάριστα πράγματα εσύγκρινα αυτή την κατάσταση με τα δικά μου μαθητικά χρόνια της δεκαετίας του 1930. Τότε ήτανε σχολεία στα μεγάλα χωριά και από τα μικρά χωριά πηγαίνανε τα παιδιά με ήλιους και με μπόρες, με τα πόδια τους, συχνά σε απόσταση χιλιομέτρων. Στο σχολείο μου, αν και δεν είναι μεγάλο το χωριό μου, όμως ήτανε τότε πολύτεκνες οικογένειες και πηγαίναμε 65 – 70 παιδιά και είχαμε έναν δάσκαλο. Δεν είχαμε μια μπάλα για να παίξουμε, ούτε καν ένα μικρό τοπάκι. Φτιάχναμε τοπάκια με ράκη, πανί γέμισμα, πανί περίβλημα. Δεν είχαμε σόμπα, ούτε καν ένα μαγκάλι. Ξυπόλυτα, ρακένδυτα και ανεπαρκώς σιτιζόμενα. Δεν είχαμε εποπτικά όργανα. Είχαμε όμως 5 – 6 βέργες στην έδρα του δασκάλου, διότι άμα σπούσε μια βέργα στα χέρια των παιδιών, εσυνέχιζε το έργο με άλλη βέργα. Ο,τι αφορά στις εκδηλώσεις των Απόκρεω, βάζαμε ρούχα των μεγάλων και για μάσκες κάναμε με μια κόλλα χαρτί ή και από τις προβιές των λαγών και των άλλων ζώων· και κυκλοφορούσαμε δυο – δυο ή τρία – τρία.
Τώρα τα παιδιά και στις Απόκριες είναι τέλεια και καλλιτεχνικά ντυμένα και στην καθημερινότητα πηγαίνουνε με το αυτοκίνητο στην πόρτα του σχολείου τους με το καλό τους ντύσιμο, τα απαραίτητά τους βιβλία, το κινητό τους τηλέφωνο και, παρά την υφιστάμενη κρίση, οι γονείς δεν τα αφήνουν να στερηθούν τίποτα.
Δυστυχώς, βρισκόμαστε τα τελευταία χρόνια στην κατιούσα, μα δεν είναι δυνατόν να πλησιάσουμε στα χάλια της δεκαετίας του 1930 και προπάντων της υπερβάρβαρης γερμανικής κατοχής.
Στο πρόσωπο του κ. Τάσου, διευθυντή του ως άνω σχολείου, θέλω να συγχαρώ όλο το προσωπικό τους, μα και να τον ευχαριστήσω.
