Μια φορά κι έναν καιρό, οι απόκριες στην πόλη μας είχαν μια διαφορετικότητα από τις σημερινές και κυρίως ως προς τους αποκριάτικους χορούς. Τα σκήπτρα στην οργάνωση τέτοιων εκδηλώσεων τα είχε ο ορειβατικός Χανίων με πρωτεργάτη στο όλο σκηνικό τον Τάκη Χουλιόπουλο. Ανεγνωρισμένα ο χορός αυτός για χρόνια δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει ανταγωνιστικός.
Εκατοντάδες μέλη του συλλόγου, αλλά και άλλοι Χανιώτες, γέμιζαν την μεγάλη αίθουσα στη Χονολουλού όπου η διακόσμηση ήταν ανάλογη με μέριμνα του Τάκη. Αλλά και η αναμονή για το με ποια μεταμφίεση θα έκανε την παρουσία του μετά την έναρξη του χορού ο Χουλιόπουλος. Πάντα πρωτότυπη φροντισμένη και θαυμαστή. Ακόμη είχε την μέριμνα της όμοιας διοργάνωσης στον Ναυτικό Όμιλο, κ.λπ.
Όπως είχα γράψει για την πρωτοχρονιά οι παρέες νεαρών Χανιωτών σκόρπιζαν το κέφι και τη χαρά στους δρόμους. Μια άλλη νότα ήταν η αποκριάτικη καμήλα. Κάποιοι που δεν είχαν και γεμάτες τσέπες, έφτιαχναν μια απομίμηση κακιά καμήλας, με τσουβαλόπανο νομίζω, και… με μια κεφαλή-κρανίο πραγματικής καμήλας, άγνωστο πού την έβρισκαν και ξεκινούσαν από τον χώρο κατασκευής στην Αμπεριά για την πόλη των Χανίων. Ήταν ογκώδης κατασκευή και κάτω από τσουβαλόπανο διακρινόταν τέσσερα… πόδια, ανθρώπινα φυσικά, ενώ κάποιος από τους… κουκουλωμένους με κάποια ντίζα ανοιγόκλεινε το στόμα της κεφαλής.
Προπορευόταν ένας με ένα ταμπούρλο που το βάραγε συνέχεια και με συνοδεία από δυνατές κραυγές του με ανατανόητες λέξεις μάλλον αράπικες. Πρέπει να ήταν και ο… εισπράκτορας αλλά δεν γνωρίζω αν έβγαζαν τον τόσο μεγάλο κόπο τους.
Ακόμη κάθε Τσικνοπέμπτη διοργανωνόταν ο παιδικός χορός μεταμφιεσμένων, το μπαλτναφάν όπως λεγόταν, και τα τελευταία χρόνια στην αίθουσα του φιλολογικού συλλόγου “Χρυσόστομος”. Εκεί απονέμονταν και βραβεία για τις καλύτερες ενδυμασίες.
