Στη μνήμη του αξέχαστου Γιάννη Πουλόπουλου
Απόψε κλαίει ο Ουρανός
κλαίει και το φεγγάρι
και τ´αστρα υποδέχονται
ένα άσπρο καβαλάρη!
Αυτόν που ετραγούδησε
τα ποιό όμορφα τραγούδια
που στις καρδιές ανθίζανε
πλούσια τα λουλούδια!
Θα πιώ απόψε το φεγγάρι
ένας σεισμός γινότανε
καρδιές ονειρευότανε
ταξίδια ως τον Άρη,
και οι γλάροι, Ω! οι γλάροι
πετούσαν τα μεσάνυχτα
να πάνε ως το φεγγάρι!
Το τραπέζι έχει ψωμί,
κρασί είναι στο πατάρι
δώστε του Χριστού να φάει να πιεί
του οδοιπόρου, ως του ληστή
του κάθε φουκαριάρη…
Απόψε κλαίει ο ουρανός
και ο ήλιος βασιλεύει
όμορφη η πορεία του
Θεός να τον ζηλεύει!
Στα μεσάνυχτα και κάτι
κατηφόρισα,
στην μικρή την πλατεΐτσα,
που σε γνώρισα
έφυγες και δεν σε είδα
μελαγχόλησα.
Ένα άγαλμα ποιό κάτω
τα μαντάτα έφερνε,
πώς είδε τον αρχάγγελο
πού το Γιάννη έπαιρνε,
τα αγγελάκια γύρω του
που πετούσανε,
με του Γιάννη τα τραγούδια
το Θεό υμνούσανε…
Ο Γιάννης ο Πουλόπουλος
από την Καρδαμύλη
με τα τραγούδια του καρπό,
γεμίζανε και αλέθανε
κάθε καρδιάς οι μύλοι!
Καλό ταξίδι στον σεμνό και ταπεινό
άσπρο καβαλάρη της ζωής,
Γιάννη Πουλόπουλο,
τον αντάρτη σε κάθε αδικία και διαφθορά,
συνεπή στην καρδιά του και στα τραγούδια του!
