Είναι γεγονός ότι η πορεία την οικονοµίας µιας χώρας αποτελεί βασικό παράγοντα επιβίωσης µιας κυβέρνησης ή της σταθεροποίησης ενός καθεστώτος.
Το χρέος της οικονοµίας ήταν ή αιτία της κατάρρευσης των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισµού. Η υπερχρεωµένη ΕΣΣ∆ δεν είχε σκληρό συνάλλαγµα για να εισάγει πια να χρειώδη. Έφταιγε ο σκληρός ανταγωνισµός των εξοπλισµών, ο πόλεµος του διαστήµατος και η κακή οργάνωση της σοβιετικής οικονοµίας.
Το χρέος την οικονοµίας όµως ήταν η αιτία να ανέχονται οι ΗΠΑ αριστερές κυβερνήσεις στην Λατινική Αµερική, εκεί που κάποτε αντιµετωπιζόταν µε τη δύναµη των όπλων.
Οι ΗΠΑ περιόρισαν τις δαπάνες τους στις χώρες αυτές λόγω χρέους. Μα και στην Ελλάδα το χρέος ήταν η αιτία των πολιτικών εξελίξεων, µετά τη χρεωκοπία της χώρας. Οι δύο πανίσχυρες πολιτικές δυνάµεις της Ν.∆ και του ΠΑΣΟΚ ρευστοποιήθηκαν και από 80-85% που συγκέντρωναν, δεν άθροιζαν ούτε το 40% (εκλογές 2012-2015)!
Η οικονοµική καταστροφή της χώρας, πρόβαλε την ισχυρή πολιτική δύναµη του ΣΥΡΙΖΑ, που από το 4,5% του 2009 έφθασε στο 37% το 2015!
Σήµερα οι τρεις πολιτικές δυνάµεις που κυβέρνησαν τη χώρα (Ν∆-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) σύµφωνα µε τις σφυγµοµετρήσεις συγκεντρώνουν περίπου το 40%. Εξάλλου στις τελευταίες εκλογές απήχε το 60% του εκλογικού σώµατος. Είναι µηνύµατα αρνητικά για το πολιτικό σύστηµα και το µέλλον της ∆ηµοκρατίας. Απαιτείται αναστοχασµός και αναπροσανατολισµός του πολιτικού συστήµατος, για να ξαναφέρουν τον λαό στη ζωή των δηµοκρατικών θεσµών. ∆ιότι όταν το εκλογικό σώµα αδιαφορεί και απέχει από τη λειτουργία των θεσµών, τότε η ∆ηµοκρατία νοσεί. Και λίγοι θα ενδιαφέρονται για τη φθορά της. Αυτή η κατάσταση οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους. Στη µεγάλη κυβερνητική φθορά και στην ανυπαρξία µιας ισχυρής αντιπολίτευσης. Μπορεί να υπάρχει κοινωνική αντιπολίτευση, δεν υπάρχει όµως πολιτική αντιπολίτευση.Αυτό έδειξαν τα συγκλονιστικά συλλαλητήρια!
Οι ευθύνες όµως βαραίνουν περισσότερο τα κόµµατα της αντιπολίτευσης, όχι µόνο γιατί δεν δίνουν κυβερνητική διέξοδο στον λαό, αλλά και γιατί δεν µπορούν να δηµιουργήσουν ένα δεύτερο πόλο για την εξισορρόπηση του πολιτικού συστήµατος. Αλίµονο για τη λειτουργία της ∆ηµοκρατίας όταν αυτή δεν είναι συνακόλουθη στην εναλλαγή των κοµµάτων στην εξουσία. Η µονοκρατορία µιας πολιτικής δύναµης εκτρέφει καθεστωτικές νοοτροπίες και αλαζονικές συµπεριφορές. Και όταν δεν υπάρχει εναλλακτική πειστική κυβερνητική λύση, τότε άθελα του ο λαός υποµένει ένα τέτοιο καθεστώς. Οδηγείται στην αποχή και την αδιαφορία!
Και είναι πρωτοφανές. Το 80% τον εκλογικού σώµατος να µην επικροτεί το έργο της σηµερινής κυβέρνησης και να µην καρπώνονται αυτήν τη φθορά τα κόµµατα την αντιπολίτευσης. Και δεν έχει άδικο ο λαός. Πραγµατικά επικρατεί ένας παραλογισµός. Από το κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ του 37%, έχουν δηµιουργηθεί µέχρι σήµερα 6 κοµµατίδια και το ΠΑΣΟΚ να είναι καθηλωµένο σε χαµηλά ποσοστά και διακηρύσσει ότι αποτελεί… κυβερνητική λύση. Είναι γνωστό ότι στον χώρο της κεντροαριστεράς συνωστίζονται 8 πολιτικές κινήσεις και «φλυαρούν» περί τους 20 αρχηγίσκους. Η εκλογική πίτα φθάνει όµως µόνο για ένα, για να αποτελέσει κυβερνητική λύση!
Και είναι γεγονός ότι κάθε αρχηγός ή αρχηγίσκος ακολουθεί µια προσωπική πολιτική, που πιστεύει ότι θα συµβάλει στην πολιτική του ανέλιξη. Τα στελέχη των κοµµάτων η αποκοµµάτων ενδιαφέρονται για την προσωπική τους εξέλιξη. ∆εν υπάρχει αλληλεγγύη µεταξύ τους. Κάθε φορά που καλούν το εκλογικό σώµα για την εκλογή ηγεσίας, δεν επιδιώκεται η αναµόρφωση των θεσµών που υπηρετούν, αλλά πρόκειται για µια µοιρασιά και µια νέα διευθέτηση των οµάδων τους σε κοµµατικές θέσεις. Αυτές οι επιδιώξεις ενώνουν τα µέλη αυτών των οµάδων και όχι η ιδεολογική επικράτηση του πολιτικού φορέα τους.
Η ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΩΝ KOMMATΩΝ
Όλα τα κόµµατα την αντιπολίτευσης διακηρύσσουν ότι πρέπει να υπάρξει κυβερνητική αλλαγή. Όλα τα κόµµατα της αντιπολίτευσης της κεντροαριστεράς από το 1% µέχρι το 14%, πιστεύουν ότι το καθένα χωριστά µπορεί να αποτελέσει ένα άλλο κυβερνητικό πόλο και επιθυµεί την αυτονοµία του. ∆ηλαδή πιστεύει ότι θα φθάσει περίπου στο 40% για να αποτελέσει τη διάδοχη κυβέρνηση!
Εδώ δεν χρειάζεται η πολιτική επιστήµη αλλά η… ιατρική! Όταν λοιπόν έχουν επικρατήσει τέτοιες αδραίωτες απόψεις, το εκλογικό σώµα προτιµά την αποχή. ∆εν είναι υποχρεωµένο να παρακολουθεί τις «κοκοροµαχίες» µεταξύ των κοµµάτων στον ίδιο πολιτικό χώρο, αλλά και µεταξύ των στελεχών του ίδιου κόµµατος. Και πιστεύουν ότι παράγουν πολιτικό λόγο ή ότι συµµετέχουν στην επίλυση των κοινωνικών προβληµάτων. Μιλούν και δεν τους ακούει η κοινωνία. ∆εν τους παρακολουθεί πια.
∆ηλαδή είναι τόσο δύσκολο να υπάρξει µια συµπόρευση όλων των πολιτικών κινήσεων του ίδιου ιδεολογικού χώρου;
Είναι δύσκολο να υπάρξει ένα σχέδιο συνολικής προοδευτικής ανασυγκρότησης της χώρας, για την αντικατάσταση της συντηρητικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής;
Για µια ανάπτυξη οικονοµικά σταθερή και κοινωνικά δίκαιη. Για τη στήριξη την κοινωνίας και του κοινωνικού κράτους. Για τη στήριξη την εργασίας, διότι οι εργαζόµενοι είναι οι πραγµατικοί παραγωγοί του πλούτου.
Για την οικοδόµηση ενός κράτους που να υπηρετεί την κοινωνία και θα ανακουφίσει αυτούς που χτυπήθηκαν περισσότερο από την οικονοµική κρίση.
Για τη λειτουργία ενός αναπτυξιακού κράτους σε νέες αξιακές βάσεις και όχι σ’ ένα καταστροφικό πελατειακό κράτος.
Για τον σεβασµό των δηµοκρατικών θεσµών και την ανεξαρτησία των εξουσιών. Για να µην είναι το κράτος όργανο την κοµµατικής νοµενκλατούρας. Για να λειτουργήσει ένα κράτος δικαίου, οπού απαίτησαν τα εκατοµµύρια των Ελλήνων που κατέβηκαν στους δρόµους.
Αν σ’ όλα αυτά συµφωνούν κόµµατα και κοµµατίδια, γιατί δεν συµπαρατάσσονται για να αποτελέσουν µια βιώσιµη πολιτική αλλαγή, αλλά και να δώσουν ελπίδες στον λαό;
∆εν έχουν µελετήσει την πολιτική Ιστορία της χώρας;
∆εν έχουν επαφή µε την κοινωνική και πολιτική πραγµατικότητα; ∆υστυχώς δεν συµβαίνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Όταν το κάθε κοµµατίδιο χωριστά πιστεύει ότι µπορεί να ανατρέψει το κράτος της ∆εξιάς δεν έχει σχέση ούτε µε την Ιστορία αλλ’ ούτε µε την πραγµατικότητα.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όσες φορές συµπορεύθηκαν οι δηµοκρατικές και προοδευτικές δυνάµεις σε ενιαία παράταξη έδωσαν πειστική εναλλακτική λύση διακυβέρνησης της χώρας. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι προσωπικές φιλοδοξίες παραµερίζονται και οι προϊστάµενοι των πολιτικών κινήσεων, κάθονται σε στρογγυλό τραπέζι, που δεν έχει «κεφαλή».
Συµφωνούν πρώτα σ’ ένα κοινό πολιτικό πρόγραµµα και µετά βρίσκουν την «κεφαλή». Και µπορεί να βρεθεί εύκολα µε τη συµµετοχή της εκλογικής βάσης. Μέσα σε µια Κυριακή!
Στη Γαλλία το λαϊκό µέτωπο βρήκε το πρόγραµµα και τον αρχηγό σε µια εβδοµάδα. Στην Ελλάδα όλοι θέλουν νάναι… αρχηγοί! Το 1956 σε µια εποχή που το εµφυλιοπολεµικό κράτος λειτουργούσε, συµπορεύθηκαν 7 κόµµατα, για να αντιµετωπισθεί το σκληρό κράτος της ∆εξιάς και ο καλπονοθευτικός νόµος. Συνεργάσθηκαν πολιτικές δυνάµεις που τις χώριζε αίµα!
Σε τέτοιες στιγµές παραµερίζονται οι παλιές πολιτικές αντιθέσεις και διαξιφισµοί. Προηγείται το συµφέρον της χώρας.
Ήσαν λοιπόν στη ∆ηµοκρατική Ένωση του 1956.
Η Φ.∆.Ε του Σ. Βενιζέλου. Το κόµµα φιλελευθέρων του Γ. Παπανδρέου, το κόµµα εργαζοµένων των Σβώλου-Καρτάλη, η Ε∆Α του Πασσαλίδη που µέσα σ’ αυτή στεγαζόταν το παράνοµο ΚΚΕ, η ΕΠΕΚ του Σ. Παπαπολίτη, το Αγροτικό κόµµα του Μπαλτατζή και το ∆εξιό Λαϊκό κόµµα του Κ. Τσαλδάρη.
Η διακήρυξη ήταν λιτή. Για την απαλλαγή της χώρας από τη µεταµφίεση του Συναγερµού, ο οποίος βύθισε τον λαό στην εξαθλίωση.
Αυτά έλεγε η διακήρυξη προς τον λαό µας.
Το 1961 ιδρύθηκε η Ε.Κ. ∆ιοικείται από 8µελή επιτροπή µε πρόεδρο τον Γ. Παπανδρέου.
Συµµετείχαν 7 αρχηγοί των Κεντρώων κοµµάτων. Σ’ αυτό το κόµµα θα συγκεντρωθεί ένα πλατύ λαϊκό Κίνηµα, για την αποκατάσταση µιας σύγχρονης ∆ηµοκρατίας.
Επικράτησε η φιλελεύθερη ιδεολογία και η πολεµική κατά του µονοκοµµατικού και αστυνοµικού κράτους της ∆εξιάς. ∆εν περνούσαν τον καιρό τους µε «πολιτικές» φλυαρίες. Πίστευαν στην ενότητα για να φύγει το κράτος της ∆εξιάς! Και πραγµατικά η Ε.Κ. κέρδισε στις εκλογές του 1963, στις δε εκλογές του 1964 πήρε 53%!
Σ’ αυτό τον θρίαµβο της Ε.Κ., η Ε∆Α δεν κατέβασε υποψήφιους βουλευτές σε 28 περιοχές!
Θα πρέπει όµως να παραθέσω µια διακήρυξη ενός κόµµατος που συµµετείχε στη συµπαράταξη των κεντρώων δυνάµεων. Μπορεί να συντάχθηκε πριν από 65 χρόνια, αλλά είναι επίκαιρη και σήµερα. Καλό θάναι να τη διαβάσουν τα κόµµατα.
«Το εθνικό συµβούλιο του κόµµατος απορρίπτει τη χωριστή κάθοδο στις εκλογές. Απορρίπτει και την απλή συνεργασία που θα προσκρούσει εις την πολιτική ευφυΐα και το ένστικτο των εκλογέων, διότι θα γνωρίζουν ότι την εποµένη της επικράτησης της παράταξης, οι δυνάµεις θα κατακερµατιστούν εις διάφορα κόµµατα και κοµµατίδια. Η µεγάλη ιστορική ώρα επιβάλλει έξαρσιν υπεράνω παντός προσωπικού συµφέροντος και υπολογισµού. Και επιτάσσει την ενοποίηση όλων των δηµοκρατικών δυνάµεων εις ένα µόνο πολιτικό οργανισµό και υπό ενιαία ηγεσία. Η άµεση δηµιουργία του ενιαίου αυτού πολιτικού οργανισµού, θα οδηγήσει τη δηµοκρατία σε περιφανή νίκη».
Ένα κείµενο ορθού πολιτικού λόγου. Ένα κόµµα και ένας αρχηγός για να πείσει το εκλογικό σώµα. Μπροστά το εθνικό συµφέρον και όχι το κοµµατικό. ∆ιδάσκουν αυτοί οι ιστορικοί πολιτικοί µιά αέναη αρχή της πολιτικής. Ότι ο λαός στην πλειοψηφία του αναζητά κυβερνητική λύση και όχι θνησιγενή πολιτικά σχήµατα. Σήµερα υπάρχουν τέτοιες πολιτικές δυνάµεις που να επιθυµούν να κινηθούν στην παράλληλο της επίδρασης των κοινωνικών δυνάµεων;
∆υστυχώς δεν υπάρχουν. Θα µιλούν και δεν θα τους ακούει η Κοινωνία!
*Ο Βασίλης Πεντάρης είναι π. βουλευτής Χανίων
