Ακούω τη Σία Κοσιώνη και τον Βασίλη Χιώτη να µιλούν για το µείζον θέµα των καταλήψεων.
Στέκοµαι στο σχόλιο της δηµοσιογράφου, συµφωνώ κι επαυξάνω.
«∆ηµιουργία µιας άλλης κουλτούρας στους µαθητές».
Περιµένουµε αλήθεια, παιδιά που ανενόχλητα στο Γυµνάσιο και στο Λύκειο, κλείνουν µε το έτσι θέλω τα σχολεία τους, τσαµπουκαλεύονται, καταστρέφουν και δεν σέβονται τίποτα, όταν µπουν στο Πανεπιστήµιο, να συµπεριφερθούν διαφορετικά;
Περιµένουµε, τα παιδιά που νεολαίες κοµµάτων, ασκούν πάνω τους προσηλυτισµό, δηµιουργώντας τους µια στρεβλή αντίληψη για το τι εστί ∆ηµοκρατία, να γίνουν ως δια µαγείας, σοβαροί ακαδηµαϊκοι πολίτες;
Περιµένουµε ότι τα παιδιά, που 15 χρονών, διαδηλώνουν σε πορείες κάτω από πανό µε οργισµένα συνθήµατα και δίπλα σε «γεροντοέφηβους» µε ρόπαλα, θα λειτουργήσουν εποικοδοµητικά και δηµιουργικά µέσα στις πανεπιστηµιακές αίθουσες;
Αν τα περιµένουµε όλα αυτά, είµαστε ηλίθιοι.
Αν τα βλέπουµε να συµβαίνουν και δεν αντιδρούµε ως κοινωνία, είµαστε αυτοκαταστροφικοί.
Αν η κοινωνική και οικονοµική µας θέση είναι τέτοια, που µας επιτρέπει να κινούµαστε σε κύκλους, µέσα στους οποίους τα παιδιά µας είναι αποκοµµένα από τέτοια προβλήµατα, ένας λόγος παραπάνω, να πάρουµε ξεκάθαρη θέση.
Γιατί, η σήψη µιας κοινωνίας, όπως και η σήψη του ανθρώπινου σώµατος, όταν αρχίσει δεν σταµατάει.
Κι άντε, ένα, πόδι το κόβεις για να µην πεθάνει ο ασθενής.
Την κοινωνία, πως την κόβεις στα δύο;
Πώς λες, από δω η υγιής κι από κει η σάπια;
Η σαπίλα θα µας πάρει µπάλα όλους!
Αλλαγές, τοµές, µεταρρυθµίσεις, κώδικες υπεύθυνης συµπεριφοράς, επιβράβευση µα και τιµωρία παιδαγωγική.
Ξεκινώντας από το Νηπιαγωγείο.
Να σώσουµε οτιδήποτε, αν σώζεται.
*Η Χαρίκλεια Ντερµανάκη είναι συγγραφέας – αρθρογράφος,
καθ. Φυσικής Αγωγής
