Στη σύγχρονη κοινωνία, όπου οι εξαντλητικοί ρυθµοί ζωής καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη την καθηµερινότητα των µη προνοµιούχων πολιτών, η τέχνη οφείλει να αποτελέσει την προµετωπίδα για τη δηµιουργία µιας νέας γενιάς, που θα αξιώσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και που θα απαιτήσει µια καλύτερη ζωή.
Τα επιµέρους κοινωνικά προβλήµατα, η υποβάθµιση της ποιότητας ζωής στο σύνολό της, καθώς και η επακόλουθη αγανάκτηση έχει αναµφίβολα ευνοήσει τη δηµιουργία πολιτών που διακρίνονται από πνευµατική πενία.
Οι νέοι της εποχής κρίνεται αναγκαίο να επιδοθούν σε έναν αέναο αγώνα πνευµατικής ανάτασης και να εµπνευστούν από το παρελθόν, τότε που ο πολιτισµός αποτελούσε ιδεώδες και πηγή έµπνευσης για κάθε µορφή κοινωνικής διεκδίκησης.
Πρωτίστως, οι λειτουργοί της τέχνης έχουν πανανθρώπινο καθήκον µέσα από τα έργα τους να εκφράσουν κάθε αδύναµο και καταπιέζοµενο συµπολίτη µας. Ο καλλιτεχνικός κόσµος δεν δύναται να µην ανατροφοδοτεί τα όνειρα κάθε παιδιού, που επιθυµεί να αλλάξει την κοινωνική πραγµατικοτητα!Τα τραγούδια τα πορτρέτα, τα ποιήµατα, αποτελεί αδήριτη ανάγκη να καταδικάζουν την πείνα, την αναξιοκρατία, την κοινωνική αδικία και κάθε άλλη µορφή παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωµάτων, που επικρατεί σε τούτο το «ψεύτη κόσµο». Τα πνευµατικά έργα επιβάλλεται να γράφονται για κάθε θύµα και να απευθύνονται σε κάθε κοινωνικό απόκληρο!
Επιπλέον, αποτελεί υπαρξιακή αναγκαιότητα να εγκαταλείψουµε νόθες µορφές ψυχαγωγίας και πνευµατικά έργα αµφισβητούµενης ποιότητας, που αντανακλούν υλικές αξίες, προτρέπουν σε έκνοµες ενέργειες ή υποβαθµίζουν το γυναικείο φύλο το οποίο εξακολουθεί να υφίσταται την καταπίεση µέσα σε µια κοινωνία, όπου τα κατάλοιπα της πατριαρχίας συνεχίζουν να επηρεάζουν στάσεις και να διαµορφώνουν αντιλήψεις,όπως αποδεικνύει και η επικαιρότητα!
Για να µπορέσουµε, λοιπόν, να αντικρίσουµε πιο ξάστερες µέρες από εκείνες που διανύουµε είναι ανάγκη να αποτυπώσουµε την οµορφιά της ζωής και τον έρωτά µας µέσα από τους στίχους ενός ποιήµατος, να δακρύσουµε ακούγοντας ένα τραγούδι και να εκφράσουµε την οργή µας µέσα από µια κραυγή αντικρίζοντας µια ζωγραφιά ή µια φωτογραφία που αποτυπώνει το άδικο, που επικρατεί σε διάφορα µέρη της οικουµένης.
Οι καλλιτέχνες έχουν βαρύ χρέος να γίνουν ο αλληλέγγυος συµπολίτης µας και όλοι µαζί να προτάξουµε αρχές, αξίες και ιδανικά που θα υπερνικούν υλικές δεσµεύσεις, που θα υπερβαίνουν ακόµα και το προσωπικό µας συµφέρον προς όφελος των υπολοίπων.
Μόνο έτσι, αν κατορθώσουµε να κάνουµε” οδηγούς της ελπίδας, τους πρώτους νεκρούς», που θυσιάστηκαν για ανθρώπινα δικαιώµατα για µια καλύτερη ζωή, θα επιτύχουµε «ένα µικρό χελιδόνι να φύγει µέσα από τα άγρια γένια µας».
*Ο Γεώργιος Χατζάκης είναι φοιτητής στην Ιατρική Σχολή
του Πανεπιστηµίου Κρήτης
