Στα χρόνια μέσα στην κρίση το Ελληνικό Δημόσιο (πάει να πει η υποχρέωση εξόφλησης δική μας), δανείστηκε δισεκατομμύρια Ευρώ για να στηρίξει τις τράπεζες. Όχι οι τράπεζες, που τις ελέγχει η ΕΚΤ, αλλά το Δημόσιο. Την ίδια στιγμή, τόσο οι Έλληνες κυβερνώντες όσο και οι καλοί μας Ευρωπαίοι εταίροι, διαλαλούσαν σε όλους τους τόνους και τις αποχρώσεις, ότι η Ελλάδα είναι «Τιτανικός», καράβι που βουλιάζει, ότι το Grexit είναι επί θύραις και άλλα παρόμοια!
Τι να κάνει λοιπόν ο νεοέλληνας υπό το κράτος του φόβου; Παίρνει τις καταθέσεις του, ζεστό χρήμα αφού μόλις χθες είχε έρθει από την Εσπερία, και –με το πάτημα ενός κουμπιού, τόσο εύκολα σε σχέση με το τώρα- το στέλνει πάλι πίσω στις σίγουρες τράπεζες της Γερμανίας και του Λουξεμβούργου.
Και το παιχνίδι, καλά στημένο και σιγονταρισμένο από τους παραπάνω, κράτησε κάμποσα χρόνια, στέλνοντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια στα θησαυροφυλάκια των εταίρων και αφήνοντας εδώ, στους ιθαγενείς, την υποχρέωση πληρωμής κεφαλαίου και τόκων.
Αφού το πράγμα είχε πια παραγίνει και έπαιρνε διαστάσεις φούσκας, οι ηγούμενοι της «Εταιρίας» μας θυμήθηκαν ότι το Ευρώ και η ΕΚΤ δεν είναι μόνο μέσα αφαίμαξης των άλλων οικονομιών, αλλά επίσης και ένα άριστο τιμωρητικό εργαλείο. Το είχαν δοκιμάσει άλλωστε προηγουμένως στην Κύπρο, που το είχε παρακάνει με τους Ρώσους… των οποίων τα ωραία ρούβλια λιμπίζονταν οι γερμανικές τράπεζες. Τώρα στην Ελλάδα την ευκαιρία την έδιδε το δημοψήφισμα. Πάρε λοιπόν ένα capital control για να μάθεις τι αξία έχει η ψήφος σου!
Βέβαια, στο μεσοδιάστημα, ο γλυκερός κ. Γιούνγκερ, σαν πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, είχε φροντίσει να φτιάξει στην καρδιά της Ευρώπης ένα φορολογικό παράδεισο (σε αντίθεση με το εδώ φορολογικό κολαστήριο) ώστε οι επιχειρήσεις –το έχουν κάμει ήδη πολλές ελληνικές- να μη χρειάζεται να καταφεύγουν στα νησιά Καϋμάν ή στην Αντίγκουα και αλλού. Τόσο υψηλή αίσθηση της εταιρικής ευθύνης και ηθικής!
Και αν πάμε και πιο παλιά, θα θυμηθούμε τις εποχές που η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδοτούσε την εγκατάλειψη των παραδοσιακών μας καλλιεργειών, την απόσυρση των αγροτικών προϊόντων, την καταστροφή αλιευτικών σκαφών, την πρόωρη συνταξιοδότηση των αγροτών κ.ά.
Δεν έφθασε λοιπόν ξαφνικά η σημερινή ημέρα που οι Γερμανοί πήραν τον ΟΤΕ, τα Ναυπηγεία, τα αεροδρόμια και άλλα ων ουκ έστι αριθμός!
Όσο τα σκέφτομαι αυτά –που δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο- σχηματοποιείται στο μυαλό μου η Ένωση, η Ευρωζώνη, το Ευρώ, η ΕΚΤ …, σαν μια καλοστημένη μηχανή, σαν ένας αγωγός μεταφοράς όχι μόνο του μόχθου των λαών αλλά και της περιουσίας των (ιδιωτικής και δημόσιας), σαν ένα σφουγγάρι που, το σύστημα που στήθηκε, το βουτάει στον πλούτο των νοτιοευρωπαίων και το στύβει πάνω από τις καλοκουρδισμένες οικονομίες των βορείων!
Έϊ, εσύ που πίστευες ότι βαδίζουμε προς τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, τι δεν καταλαβαίνεις;
(*) Δρ. Μηχανικός τ. Δ/ντής ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε.
Όλα τα δημοσιευμένα κείμενα της στήλης μπορείτε να τα βρείτε στο
http://www.haniotika-nea.gr/author/koufakis/
