Απορία ετών σαράντα τριών

Σαράντα τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον ματωμένο Νοέμβρη που η… μοίρα κι ο καιρός είχαν ορίσει να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για την κοινωνική έκρηξη η οποία έφερε πίσω τη Δημοκρατία στην Ελλάδα.
Τα “τραγούδια της φωτιάς” ηχούν ακόμα δυνατά στις συγκεντρώσεις και τις επετειακές εκδηλώσεις, μα και στις καρδιές των πολλών “ανώνυμων” αγωνιστών της Δημοκρατίας.
Σαράντα τρία χρόνια στη διάρκεια τον οποίων η ελληνική κοινωνία δεν κατάφερε να κλείσει τις πληγές της και κυρίως να ικανοποιήσει τα αιτήματα εκείνα που ακούγονταν δυνατά μέσα από το Πολυτεχνείο.
“Ξόρκισε” η χώρα τα δεινά της χούντας με την επίπλαστη -κατά πως αποδείχθηκε- ευμάρεια των επόμενων δεκαετιών, για να φτάσει στο σήμερα και να ακούει τη νεολαία της να φωνάζει τα ίδια συνθήματα: «ψωμί, παιδεία, ελευθερία…».
Ας αναλογιστούμε λοιπόν. Αν έχουμε αυτά τα βασικά -και αυτονόητα- αγαθά, αν έχουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Ας σκεφτούμε γιατί μετά από σαράντα τρία χρόνια συνεχίζει να μας πονά τούτη η χώρα .
Μα κι αυτή μη νομίζετε· αν είχε μιλιά, μια απορία θα είχε: Της αξίζει καλύτερος λαός ή καλύτερο “γκουβέρνο”;