«Θυµάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις, περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάµπας», έγραφε τόσο συγκινητικά ο µεγάλος µας ποιητής Τάσος Λειβαδίτης.
Το καλοκαίρι τέλειωσε και εµείς αναγκαστήκαµε να περπατήσουµε πάνω στο γυαλί της λάµπας, αφού και µε το πρόβληµα της στάθµευσης των αυτοκινήτων παραµένει µεγάλο και το κυκλοφοριακό πρόβληµα δεν ανακουφίζεται.
Μάλλον όµως δεν θα έπιασα το υπονοούµενο.
Απλώς οι ωραίες ιδέες δεν ήταν συνήθως πρωτότυπες και οι πρωτότυπες δεν ήταν πάντα ωραίες. Φτου και από την αρχή λοιπόν…
Τώρα βέβαια που σε λίγες ηµέρες θα µπει ο Οκτώβριος, ελπίζουν ότι η πόλη (ως εκ θαύµατος) θα ανακουφιστεί, γι’ αυτό και εµείς θα το ρίξουµε σε κάτι µπερδεµένα… για το Καστελόριζο, τη Χάγη και τη Μελίνα Μερκούρη.
Έτσι είναι η ζωή.
Είναι αλήθεια ότι τα µεγάλα προβλήµατα µιας πόλης δεν λύνονται µε ηµίµετρα και µια χαλαρή διάθεση διαδικτυακού πολυκαταστήµατος.
Απαιτείται ένας σχεδιασµός σε βάθος χρόνου και επίγνωση των δεδοµένων της πόλης.
«Για να σε κάνω να γελάσεις, περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάµπας».
Ο ποιητικός οίστρος, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι µια πολιτική λύση σε ένα µεγάλο τοπικό πρόβληµα. Ούτε το ξεκατίνιασµα.
