ΤΟ ότι τα πάντα στη χώρα μας βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο, δεν είναι ανάγκη να τονίζεται καθημερινά. Ζούμε ήδη μια πραγματικότητα εκρηκτική από κάθε άποψη, κι αυτό που απαιτείται επειγόντως είναι μια στοιχειώδης σύμπνοια όλων.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ άραγε, από την οκταετή αποσύνθεση που βιώσαμε, να μπούμε σε ένα στάδιο υπέρβασης εγωισμών και φιλοδοξιών ώστε να κάνουμε το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ τα σημεία δείχνουν ότι δεν αλλάζουμε συμπεριφορές. Και πάλι μπαίνουμε σε μια μακρά προεκλογική περίοδο: με άσκοπες περιοδείες των αρχηγών κομμάτων στην περιφέρεια και υποσχέσεις, με κυβερνητικά σποτάκια υπεραισιοδοξίας (μα ποιος να αισιοδοξήσει με τις επερχόμενες περικοπές συντάξεων και φορολογήσεις;).
ΚΑΙ πώς να «αισιοδοξούμε», τη στιγμή που τα πάντα βρίσκονται σε τελματώδη κατάσταση (δείτε μόνο την κατάσταση στο δημόσιο με την ατέλειωτη γραφειοκρατία και την αναποτελεσματικότητά του).
ΟΙ κραδασμοί στη συνοχή της κυβέρνησης, σε κάθε νομοσχέδιο που ψηφίζεται, θα συνεχίζονται. Σκεφθείτε τι έχει να γίνει με το Σκοπιανό! Πώς θα παρουσιαστεί αυτό ως «επιτυχία» κάτι που δεν θα είναι αποδεκτό από το σύνολο των Ελλήνων!
ΜΠΟΡΕΙ η κυβέρνηση να φλέγεται για μια «επιτυχία», αλλά όπου και να κοιτάξει κανείς, παντού ελλοχεύει ο κίνδυνος κακών «συμφωνιών» (Σκοπιανό, ΑΟΖ με την Αλβανία, ελληνοτουρκικά κ.λπ.).
ΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ πολιτικό σύστημα γενικά, δεν έχει αλλάξει διόλου συμπεριφορά, όσα «νέα πρόσωπα» κι αν εντάξει στις τάξεις του. Κι αυτό, επειδή σε κάθε κόμμα τα σκήπτρα κρατούν οι «παλιοί» θιασώτες της παλαιοκομματοκρατίας και του πολιτικαντισμού («βαρόνοι»), που δεν εγκαταλείπουν εύκολα τα πόστα τους. Ακόμη και η «πρώτη φορά» αριστερά κυβέρνηση έχει διαποτισθεί για τα καλά από τη νοοτροπία αυτή: την «καθεστωτική» που είχαν προηγουμένως τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ)
ΕΤΣΙ, όσο το πολιτικό μας σύστημα θα παραμένει αναπόσπαστο μέρος του προβλήματος της χώρας, θα είναι αδύνατη μια ριζοσπαστική λύση, μια ώθηση προς τα εμπρός. Οσο δε ο στόχος κάθε κυβέρνησης θα είναι η πάση θυσία διατήρηση της εξουσίας, οι «έντιμοι συμβιβασμοί» σε σοβαρά προβλήματα της χώρας, θα παρουσιάζονται ως «νίκες»!
ΑΣ μην περιμένουμε, λοιπόν, σ’ αυτήν την κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας, λύσεις έξωθεν. Ο απομονωτισμός ήδη επικρατεί στις μεγάλες χώρες, κι αν εμείς δεν συσπειρωθούμε για να συνθέσουμε μια ενιαία δύναμη αντιμετώπισης των οξυτάτων προβλημάτων μας, μοιραία θα ξαναζήσουμε κι άλλες εθνικές καταστροφές.
Αξιότιμε κύριε,κάθε λογικός πατριώτης θα συμφωνήσει απόλυτα με το άρθρο σας ,ΕΙΔΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ.Η “αντίληψη”για τους συσχετισμούς δυνάμεων και συμφερόντων του διεθνούς πεδίου από τους χειριστές των θεμάτων μάλλον προκαλεί αϋπνίες. Πως να υπάρξει αλλαγή στην νοοτροπία διακυβέρνησης;Αν αρχίσει να απαριθμεί κανείς τα πασοκογενή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα νυχτώσει.Και τι είναι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ κολυμβύθρα του σιλωάμ να μπαίνεις κοράκι και να βγαίνεις περιστέρι;Το σκηνικό νομίζω εμπίμπτει στην ρήση του Αίνσταϊν που έλεγε :”Είναι ανοησία να επαναλμάνεις συνεχώς το ίδιο πείραμα με τα ίδια υλικά και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα”.Ας σταματήσει επιτέλους η κουτοχορτοπαραγωγή για τους λόγους με αναφέρετε στην τελευταία σας παράγραφο….Με εκτίμηση.