Κύριε διευθυντά,
πάει καιρός που έχω συνταξιοδοτηθεί ως εκπαιδευτικός αλλά δεν αισθάνθηκα την ανάγκη αποχαιρετισμού καθώς στη μικρή μας κοινωνία ζούμε μια αμφίδρομη σχέση και πολλοί παλιοί και νέοι μαθητές μας – επιχειρηματίες ,επιστήμονες, γονείς, στις συναναστροφές με αποκαλούν δάσκαλο. Εν τάξει κάπως έτσι από ευγένεια! Η δυσκολία μου είναι, όταν εννοούν ύστερα από πολλά χρόνια, ότι οφείλουν πολλά στο σχολείο και στο δάσκαλο. Έχει καθένας στις μνήμες του τις αξίες που το σχολείο με την προσωπικότητα του δασκάλου περνά στον μαθητή και με την επίδραση της οικογένειας και του περιβάλλοντος συνδιαμορφώνεται η κοινωνία.
Αφορμή για το κείμενο παίρνω, όταν κάποιοι παλιοί μαθητές, στην άρνησή τους από φιλοφρόνηση να δεχθούν την κανονική τους αμοιβή για την εργασία τους, αναφέρονται ως αντιπροσφορά στον δάσκαλο μας και στην ερώτηση, αλήθεια τι οφείλουν ξεχωριστά, σημειώνω με πολλή συγκίνηση τη δήλωση κάποιων «μας δίδαξες οικονομία»! Αξία που καταργήθηκε επίσημα από μια εποχή και μετά.
Μετά τον πόλεμο1950 κ.ε. οι άνθρωποι έχοντας ζήσει οριακές στερήσεις, από ένστικτο, περισσότερο από πριν στήριζαν την ασφάλειά τους διαφυλλάσσοντας στις αποθήκες το περίσσευμα από το υστέρημα. Στην Κρήτη το λάδι ήταν η σταθερά της συναλλαγής και της αποθεματοποίησης. Οι αγορές αλλά και η προίκα μετριόνταν, τόσα βαρέλια λάδι.
Με μια κανίστρα ο χωρικός κατέβαινε στην πόλη κι έκανε όλα τα ψώνια. Αλλά και στάρι και κρασί οικονομούνταν στις αποθήκες και γιατί δεν ξέρανε πώς θα πάει η χρονιά. Κακοχρονιά καλοχρονιά ανάλογα τις καιρικές συνθήκες.
Τη δεκαετία του 1960 τα πράγματα βελτιώνονται, η οικονομία σταθεροποιείται και στην κοινωνία και διά του σχολείου διδάσκεται η αξία της αποταμίευσης. Το κράτος διά του ταχυδρομικού ταμιευτηρίου καθιερώνει επίσημο εορτασμό την 31η Οκτωβρίου με χρηματικά επαθλα και κουμπαράδες.
Οι μαθητές έγραφαν έκθεση “Η σπουδαιότης της αποταμιέυσεως”. Βρήκα ένα τετράδιο του Γυμνασίου της εποχής. Τάξη Δ΄. Αφού ο μαθητής εκθέτει το θέμα γράφει μεταξύ των άλλων «ιδεώδες μέρος καταθέσεως των χρημάτων είναι το ταχυδρομικόν ταμιευτήριον ούτω 1ον τα καθιστώμεν γόνιμα όπου διά των τόκων και των συνεχών μικροαποταμιεύσεων δύνανται να διπλασιασθούν. 2ον αποφεύγωμεν τον φόβον μήπως τα απολέσωμεν, διά διαρρήξεως ή του σφετερισμού των εάν τα δανείσωμεν.
3ον δίνομεν την δυνατότητα δανεισμού άλλων, όταν πλείστοι επαγγελματίαι δανείζονται διά τας επιχειρήσεις των αλλά και το κράτος διά τούτων επιτελεί δημόσια έργα και ούτω ανυψώνεται το βιοτικόν επίπεδον του λαού.
Αλλά και ημείς εις οιανδήποτε μεταβολήν της τύχης αποσύροντες ταύτα, να ανταπεξέλθωμεν, ή αργότερον αρχίζοντες την σταδιοδρομίαν μας να ατενίσωμεν με θάρρος την ζωήν». …Και η έκθεσις συνεχίζεται.
Την ίδια εποχή η βασίλισσα Φρειδερίκη ανά την επικράτεια στις επισκέψεις της, μοίραζε «τα βιβλιάρια των απόρων κορασίδων» συμβολική κατάθεση 1000 δρχ. ποσού που θα έπαιρνε η κοπέλλα με την ενηλικίωσή της ως προικοδότηση. Αυτή την ενέργεια της βασίλισσας χλευάζοντες οι αντικαθεστωτικοί ονομάζαμε την «κοροϊδία» αυτών των βιλιαρίων «Τεφτέρ χανούμ μπατίρ».
Τη δεκαετία 1960 η Ελλάδα «χανούμ μπατίρ» δεν είχε χρέος και είχε περίσσευμα 3 δισ. δρχ -αντίστοιχα ευρώ.
Τη δεκαετία του 1980 με πακτωλό χρημάτων δανεικών με την απληστία της υπερκατανάλωσης και από το σχολείο καταργήθηκε και η αξία της αποταμίευσης και η έκθεση.
Τη δεκαετία 1990 όχι μόνο γιγαντώθηκε το χρέος αλλά και τα όποια αποθέματα και αυτά που ήταν στο ταμιευτήριο τοποθετήθηκαν στην παγίδα του χρηματιστηρίου.
Το 2000 μπαίνομε στη νομισματική ένωση της Ευρώπης η άλλοτε «μπατίρ χανούμ» Ελλάδα μέσω των τραπεζών πουλούσε -μοίραζε- δανεικά.
Αν το 2010 που μας αφύπνησαν οι δανειστές από την ανόητη μακαριότητα του νεοπλούτου, είχαμε πέρα του χρέους, ένα περίσσευμα «μαξιλάρι» 10-20 δισ., άλλη θα ήταν η διαπραγματευτική μας θέση. Ομως ακόμη και τότε μοιράζαμε πεντακοσάρικα -κοινωνικό μέρισμα- αυξάνοντας το ιλιγγιώδες χρέος.
Υστερα ήλθαν τα μνημόνια, η οικονομική καταστροφή αναρριθμήτων, η ανεργία και τα συσσίτια. Οικονομικό έγκλημα άφρονας πολιτικής διακυβέρνησης και των τραπεζών.
Αναδείχθηκαν -γελοίοι επαναστάτες- οι “αριστεροί” και μένουν για την εξουσία. Αν οι πριν κατέστρεψαν την Ελλάδα πολλοί και αχρεωστήτως κλέπτες, οι σημερινοί την ξεπούλησαν κοινή συνεναίσει με τους πριν.
Επτά χρόνια ζούμε με την αγωνία να πάρομε τη δόση (ως εξαρτημένοι) και όταν υπό την μπότα των δανειστών προέκυψε ένα πλασματικό πλεόνασμα, με την παλιά αφροσύνη το μοιράζομε! Χωρίς περίσκεψη για την επόμενη μέρα, που θα μπλοκάρουμε στις αγορές, όπου θα υποχρεωθούμε να δανειζόμαστε με ληστρικά επιτόκια. Ούτε μια πρόταση για αποταμίεση! Τόση ανοησία! Ολα για τη νομή της εξουσίας. Χωρίς τεφτέρ λοιπόν σκέτο Μπατίρ Χανούμ λέτε να μη το γνωρίζει ο Ερντογάν;
Γ. Πευκιανάκης
