Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι η “πρώτη φορά” αριστερή κυβέρνηση -έστω και με το δεκανίκι ενός ακραιφνούς δεξιού κόμματος, των ΑΝ.ΕΛ.- στους 8 πρώτους μήνες διακυβέρνησης της χώρας, ακολούθησε μια ριψοκίνδυνη πολιτική οδηγώντας, πολλές φορές τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
ΕΞΑΛΛΟΥ είχε να αντιμετωπίσει το υποβόσκον εσωτερικό της πρόβλημα με τους δραχμιστές, μέχρι την τελική ψήφιση της συμφωνίας με τους δανειστές (τρόικα ή κουαρτέτο, το ίδιο κάνει).
Ο ΙΔΙΟΣ ο κ. Τσίπρας, ο πρωθυπουργός της χώρας, συνοψίζοντας τις διαπραγματεύσεις των μηνών διακυβέρνησης, κάνει λόγο για μια περίοδο υπέρμετρων εντάσεων και έντονων συναισθηματικών φορτίσεων.
ΑΠΟ ΩΡΑ σε ώρα και από μέρα σε μέρα είχε γοργή εναλλαγή συναισθημάτων: αλληλοδιαδέχονταν καθ’ ομολογίαν του, «η χαρά, η περηφάνια, ο δυναμισμός, η αποφασιστικότητα, αλλά και η θλίψη».
Η ΑΠΕΙΡΙΑ στον διπλωματικό χειρισμό του οικονομικού ελληνικού προβλήματος, η ανάθεση στον κ. Βαρουφάκη του Υπουργείου Οικονομίας, αλλά και των κρίσιμων διαπραγματεύσεων με τους “θεσμούς”, η αδικαιολόγητη χρονοτριβή στη λήψη σημαντικών αποφάσεων, η εμμονή σε ιδεοληψίες ακόμη κι όταν τα πάντα κινδύνευαν να εκτροχιαστούν, πλην των άλλων, φόρτωναν κάθε μέρα με τεράστια χρέη τον Ελληνα πολίτη.
ΠΑΡΟΛΑ αυτά ο κ. Τσίπρας, αν και ομολόγησε πως «από οικονομολόγους, καήκαμε!», πιστεύει ότι «αν δει κανείς αντικειμενικά την όλη διαδικασία, μπορούμε να είμαστε μόνον περήφανοι που δώσαμε αυτή τη μάχη». Εστω κι αν, επιτέλους, κατανοώντας πως μια “μεμονωμένη” αριστερά στην Ε.Ε., δεν μπορεί να φέρει επανάσταση κόντρα σε συγκυρίες και στο εχθρικό περιβάλλον, αποδέχθηκε μια βίαιη προσαρμογή: «παρότι οι ισχυροί ήταν σε θέση να μας επιβάλλουν τη βούλησή τους, εντούτοις έχει γίνει σαφές σε διεθνές επίπεδο ότι η λιτότητα είναι αδιέξοδη. Η διαδικασία αυτή δημιούργησε στην Ευρώπη ένα εξ ολοκλήρου νέο πολιτικό τοπίο», είπε.
ΣΙΓΟΥΡΑ «νέο τοπίο» δεν δημιουργήθηκε. Δημιουργούνται όμως αβάσταχτοι φόροι! Στο παιχνίδι της “πρώτη φορά” αριστερής κυβέρνησης στη χώρα μας, αν δεν έμπαιναν και άλλοι παράγοντες (Η.Π.Α., Γαλλία, Ρωσία, Κίνα –γεωπολιτική θέση, γαιάνθρακες κ.λπ.), η χώρα μας προ πολλού θα είχε την τύχη των τριτοκοσμικών χωρών με τη δραχμή ως μόνο «κέρδος»!
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ηγέτες έχουν πάντα να αντιπαλέψουν με δυο στοιχεία: το πάθος της ιδεολογίας τους και τη λογική της πραγματικότητας. Ανέκαθεν το πάθος των ιδεοληψιών είναι καταστροφικό, όχι μόνο για τους ηγέτες αλλά και για τα έθνη. Αντίθετα, ο συμβιβασμός, η συνθηκολόγηση, η εις το μέλλον παραπομπή ενός ουτοπικού ονείρου, είναι η καλύτερη “πραγματιστική” πολιτική. Δεν είναι ήττα, όταν μάλιστα κερδίζεις κάτι εκεί που οι προηγούμενοί σου μόνο έχαναν.
