Σιγά-σιγά, Απρίλη μου μαζεύεις τα φτερά σου
και πας στο χρονοντούλαπο, να πάρεις τη σειρά σου
Παράπονα δε θα σου πω, η γκρίνια δε σου κάνει,
ό,τι ‘χα, δεν το πείραξες κι εμέν’ αυτό μου φτάνει
Το Πάσχα που μας έφερες, μου άφησες κοντά μου
υγεία, μα και συντροφιά κι εγγόνια και παιδιά μου
Αχάριστη δεν ήμουνα, μ’ ούτε ποτέ θα γίνω,
γι’ αυτό στο φεύγα σου πολλά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σου δίνω
Άλλος Απρίλης -πιο παλιά- με πότισε φαρμάκι,
μα των παιδιών μου η συντροφιά ,το γλύκανε λιγάκι
Γι’ αυτό, πάντα σαν έρχεσαι, νοιώθω μελαγχολία,
γιατί με πάνε στα παλιά, ανάμνησης βιβλία
Μα η λογική κάθε φορά, μαλώνει την καρδιά μου
και της θυμίζει…Τ’ άσχημα δεν είν’ μόνο δικά μου,
μα συνεχίζετ’ η ζωή κι εμείς, αν δεν ξεχνάμε,
έχουμε πάντα δίπλα μας, εκείνους π’ αγαπάμε
Και τώρα…Σ’ αποχαιρετώ κι εύχομ’ ο δρόμος πάλι
του χρόνου , σαν και σήμερα, κοντά σου να μας βγάλει
Δώσε και μια παραγγελιά στον αδερφό σου Μάη,
χαρές, υγεία κι όνειρα σ’ όλους μας να κρατάει
