Αψηλοπέταγμα…

Συμβαίνει κάποτε σε κάποιους από μας
δίχως να μπούμε καν σ’ αεροπλάνο,
να ταξιδέψουμε για λίγο στον αιθέρα.
Αλλωστε, τι να το κάνει η σκέψη μας
το θορυβώδες σιδερένιο πουλί;
Δικά της έχει ανάλαφρα και γρήγορα φτερά
κι ένα δικό της έμπειρο πιλότο
που μέσ’ απ’ το μικρό, το στρογγυλό θαλάμι του,
του ταξιδιού της κατευθύνει την πορεία…
Κι αφού μονάχη της μπορεί να ταξιδεύει,
όλο και βρίσκεται μ’ ολάνοιχτα φτερά,
τα δώματα τα χαμηλά της γης αφήνει
και τα καινούργια, τα μεγάλα αναζητά!
Κι όλο χιλιάδες νήματα από μέσα μας την κυβερνούν,
την παροτρύνουν, τη συντρέχουν και την οδηγούν
σ’ ανέγνωρους αιθέρες για να φτάσει…
…Κι είναι στιγμές καθώς έτσι ασταμάτητα πετά
όπου τεντώνουν τα φτερά τόσο πολύ,
που λίγο ακόμα και θα σπάσουν!
Αλλά σ’ εκείνη τη μικρή, τη γόνιμη αστραπή,
θαρρείς η δύναμή της και πληθαίνει
κι όλο ανεβαίνει, ανεβαίνει πιο ψηλά
στο γαλανό, ατέλειωτο αιθέρα!..
…Μα πάνω εκεί, στον ίλιγγο της μέθης της,
φυσάει ένας άνεμος εκδικητής
-τ’ ανθρώπινα τα όρια να θυμίσει
στη σκέψη που τ’ ανέφικτα ζητά!-
και σαν το πούπουλο τη στροβιλίζει στο κενό
πριν, απ’ τον αιθέρα εκεί ψηλά,
πάλι στης γης τα χαμηλά,
πάλι στου στέρνου το βυθό να τη γκρεμίσει!