Απτερος ή μη…

Ωρα μου να σας συστηθώ…
Πριν βεβαίως, πριν σας αποκαλύψω τ’ όνομά μου, θα σας πω την ιστορία μου…
Μητέρα μου η Στύγα! Πατέρας ο Πάλλαντας!
Αδέλφια μου το Κράτος, ο Ζήλος και η Βία…
Και καθώς λεν οι άγραφες γραφές: Εκπρόσωπος του Ελληνικού Πολιτισμού!
Ανήκω δηλαδή στους… Ελληνες από αιώνες…
Απ’ τα χρόνια εκείνα τα πολύ παλιά, τα μυθικά, που η μάνα μας, μας έθεσε όλους στην υπηρεσία του Δία εναντίον των Τιτάνων!
Έτσι γίναμε πιστοί ακόλουθοι του παντοδύναμου βασιλιά των θεών, ταγμένοι να τον υπηρετούμε!
Και φυσικά να μην εξυπηρετούμε… κανέναν άλλο!
Οι συντοπίτες μου όμως, όπως ξέρετε -παλιοί θεοί μα και φιλόδοξοι κοινοί θνητοί- με διεκδίκησαν με θέρμη και πάλεψαν για μένα ανά τους αιώνες!
Μου ‘δωσαν φτερά για να πετώ ελεύθερη, αλλά κάποιοι μου τα ‘κοψαν κιόλας για να μην τους φύγω! Μ’ έχρισαν θεά τους,  έκαναν κι έναν μικρό ναό στη μεγάλη τους Ακρόπολη επάνω -κι άλλους πέντε στη πόλη ολόγυρα- αποφασισμένοι να με κρατήσουν μόνο για τον εαυτό  τους!
Εγώ βέβαια είμαι μια δύστροπη, απαιτητική οντότητα…
Στην ουσία μια άυλη, αφηρημένη έννοια…
Ενα πουλί πετούμενο ας πούμε, που πάντα θα έρχεται, και πάντα θα φεύγει!
Μπορεί τώρα ένα άγαλμα μου -που διασώθηκε απ’ τα καμίνια- να είναι κρατούμενο μακριά απ’ την πατρίδα σε μουσείο ξένο, τα γλυπτά της προμετωπίδας του μικρού ναού μου με μάχες και νίκες να βρίσκονται σε φυλακή άλλης χώρας, όμως όλοι τους, σας διαβεβαιώ, ζουν μες τη πλάνη!!
Γιατί εγώ δεν φυλακίζομαι εύκολα…
Είμαι αθάνατη, αιώνια, κι ελεύθερη να πηγαίνω όπου θέλω!
Συνοδεύω με τη θέλησή μου κι υπηρετώ πάντα τον δυνατό!
Οπως τότε με τον Δία…
Μα  δεν μένω πολύ κοντά του, γιατί με τον καιρό αποδυναμώνεται κι αυτός, κι έρχεται η σειρά άλλων να πάρουνε τη θέση του.
Είμαι ωστόσο πάντα με το μέρος του νικητή!
Για όσο αντέξει…
Γι’ αυτό και  δεν υπάρχουν ποτέ, για πάντα, νικητές και ηττημένοι
Όλοι νικούν κάποτε, και κάποια στιγμή… νικιούνται!
Αυτό ξέρω  μόνο να πω εγώ, η… “Νίκη”, η αθάνατη!
Απτερος ή μη…