Ένας πεφωτισµένος ιεράρχης, ο οποίος διακόνησε επί δεκαετίες στη γειτονική χώρα, έχοντας βοηθήσεις χιλιάδες ανθρώπους. Όλος ο κόσµος έχει αναγνωρίσει την προσφορά του στην Εκκλησία, αλλά και το γεγονός ότι πρόκειται όχι απλά για έναν ιερωµένο, αλλά για έναν εξαιρετικά µορφωµένο άνθρωπο και βαθιά δηµοκράτη, µε ιδέες που ξεφεύγουν από το εκκλησιαστικό πλαίσιο.
«Το αντίδοτο στον εγωκεντρισµό, που τορπιλίζει την ειρηνική συµβίωση, είναι η ενδυνάµωση της αγάπης µέσα στις καρδιές των ανθρώπων, µέσα στην κοινωνία. Μιας πολυδιάστατης αγάπης, που δεν περιορίζεται από σύνορα, προκαταλήψεις ή άλλες διακρίσεις. Προς αυτή την κατεύθυνση καλείται να συµβάλει η υγιής θρησκευτική συνείδηση», λίγα από τα λόγια του.
Σε κάθε γωνιά της Αλβανίας, το αποτύπωµα της ιεραποστολικής δράσης του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου µοιάζει µε ανάσα ζωής. Ένας άνθρωπος που δεν δίστασε να σταθεί απέναντι στις προκλήσεις και τις διακρίσεις, υψώνοντας τη φωνή του και το πνευµατικό του έργο ενάντια σε κάθε µορφή µισαλλοδοξίας. Από την πρώτη στιγµή που πάτησε το πόδι του στη γειτονική χώρα, έθεσε στο κέντρο της δράσης του τον άνθρωπο, ανεξαρτήτως θρησκείας, καταγωγής ή πεποιθήσεων.
Χτίζοντας σχέσεις εµπιστοσύνης µε τις υπόλοιπες θρησκευτικές κοινότητες, κατάφερε να φέρει κοντά ανθρώπους και πολιτισµούς που για χρόνια ζούσαν µε την καχυποψία και την απόσταση να τους χωρίζει. Με τη στάση του απέδειξε ότι η αγάπη και η αλληλεγγύη είναι οι θεµέλιοι λίθοι µιας κοινωνίας που µπορεί να πορευτεί µαζί, ακόµη και µέσα από τα πιο δύσκολα µονοπάτια της ιστορίας.
Ο µακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος δεν ήταν απλώς µια θρησκευτική µορφή· ήταν µια υπενθύµιση ότι η αγάπη, η πίστη στον άνθρωπο και η δύναµη της παιδείας µπορούν να αλλάξουν κόσµους. Το έργο του δεν περιορίστηκε στις υποδοµές ή τα ιδρύµατα. Αντικατοπτρίζεται στις καρδιές όσων τον συνάντησαν, στις ιστορίες των παιδιών που πήραν την ευκαιρία να ονειρευτούν, στις κοινότητες που έµαθαν να ζουν µαζί.
Το έργο του µπορεί να συγκριθεί µόνο µε το έργο των «µεγάλων» ηγετών της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, που µέσα σε εχθρικό περιβάλλον κατάφεραν να αναδείξουν το πνεύµα της Ελλάδος ζωντανό.
Κάτι από τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, στο µήνυµα του για τα Χριστούγεννα 2024
Τι ζητά ο Αναστάσιος!!
(Ο Θεός, στον οποίο έχουµε στηρίξει τη ζωή µας, δεν εγκατέλειψε την ανθρωπότητα, που ταλαιπωρείται από τον εγωισµό και την εχθρότητα. Παραµένει ο Εµµανουήλ, «ο Θεός µεθ’ ηµών», χαρίζοντας νόηµα και πληρότητα στη ζωή. Με την ταπείνωση, η οποία συνυφαίνεται πάντα µε την αγάπη, αντιτάσσεται στην αλαζονεία, στην παντοτινή ρίζα κάθε κακού, στην πλεονεξία, επιθετικότητα, φονικές συγκρούσεις, ολέθριες συρράξεις. Στην ιδιότυπη σκληρή εποχή µας, που σε πολλές περιοχές λυσσοµανά το µίσος και η βία, οι χριστιανοί, πιστοί στον φανερωθένταεν σαρκί ‘Αρχοντα της ειρήνης, πάντοτε να αντιστεκόµαστε, µε όλες µας τις δυνάµεις ψυχικές και σωµατικές, όπου και όσο µπορούµε.
Η Εκκλησία δεν περιορίζεται σε απλούς συλλογισµούς? εορτάζει µε τρόπο δοξαστικό αυτά τα γεγονότα και µε ύµνους τα υποµνηµατίζει. «Χριστός γεννάται, δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε. Χριστός επί γης, υψώθητε». Όσοι πιστοί οφείλουµε αυτές τις εορταστικές ηµέρες να υψωθούµε σε µια ζωή δοξολογίας και αγάπης.
Αδελφοί µου, υπενθυµίζω: Ό,τι πιο ωραίο είναι να αγαπάς, έστω κι αν κουράστηκες, όσο κι αν πονάς. Ό,τι πιο υπέροχο είναι ν’ αγαπάς, να αγαπάς αληθινά «εν Χριστώ». «Ο Θεός αγάπη εστί, και ο µένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ µένει, και ο Θεός εν αυτώ» (Α’ Ιω. 4:16)
Η διαδροµή του Αναστάσιου
Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, ∆υρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος (κατά κόσµον: Αναστάσιος Γιαννουλάτος, Πειραιάς, 4 Νοεµβρίου 1929) είναι Έλληνας Ορθόδοξος κληρικός, θεολόγος, συγγραφέας, πρώην καθηγητής πανεπιστηµίου. Είναι ο προκαθήµενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, την οποία ανασύστησε ο ίδιος το 1992 υπό τον παρόντα τίτλο Είναι, επίσης, ένας από τους προέδρους της κεντρικής επιτροπής του Παγκόσµιου Συµβουλίου Εκκλησιών και επίτιµος πρόεδρος της Παγκόσµιας ∆ιάσκεψης Θρησκευµάτων για την Ειρήνη. Έχει διατελέσει τιτουλάριος επίσκοπος και µητροπολίτης Ανδρούσης και Γενικός ∆ιευθυντής της Αποστολικής ∆ιακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Γεννήθηκε το 1929 στον Πειραιά και είναι απόφοιτος του B’ Γυµνασίου Αρρένων Αθηνών. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων µαθηµάτων του, σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών όπου και έλαβε το πτυχίο του το 1952. Παράλληλα µε τις θεολογικές του σπουδές αναµείχθηκε µε οργανώσεις ορθόδοξης νεολαίας. Το 1959 ίδρυσε και διεύθυνε το πρώτο ιεραποστολικό περιοδικό στην Ελλάδα µε τίτλο Πορευθέντες, και τρία χρόνια αργότερα το οµότιτλο «∆ιορθόδοξοΙεραποστολικό Κέντρο», από το οποίο ξεκίνησε η ελληνόφωνη ιεραποστολική αφύπνιση κατά τον 20ό αιώνα. Το 1960 χειροτονήθηκε ∆ιάκονος και Πρεσβύτερος ενώ το 1964 χειροθετήθηκε Αρχιµανδρίτης. Παράλληλα ξεκίνησε ιεραποστολικές εξορµήσεις στην Αφρική και κυρίως στην Ουγκάντα. Εκεί έµαθε τις τοπικές διαλέκτους, αναγκάστηκε όµως να αποχωρήσει όταν προσβλήθηκε από ελονοσία. Στη συνέχεια έκανε µεταπτυχιακές σπουδές στις Φιλοσοφικές Σχολές του Πανεπιστηµίου του Αµβούργου και του Μαρβούργου στη Γερµανία (1965-1969) ως υπότροφος του γερµανικού Ιδρύµατος Alexander vonHumboldt, στη θρησκειολογία, την εθνολογία και την ιεραποστολική. Ακόµη, κατείχε εντολή διδασκαλίας του µαθήµατος της νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας στο Πανεπιστήµιο Μαρβούργου στη Γερµανία (1966-69).
Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα οργάνωσε και διεύθυνε το ∆ιορθόδοξο Ιεραποστολικό Κέντρο «Πορευθέντες» καθώς επίσης και το ∆ιορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Αθήνα (1971-1975). Η προσφορά του αναγνωρίστηκε σύντοµα µε τη χειροτονία του σε επίσκοπο Ανδρούσης το 1972. Τον ίδιο χρόνο ορίστηκε έκτακτος καθηγητής Ιστορίας των Θρησκευµάτων στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, ∆ιευθυντής του Τοµέα Θρησκειολογίας και Κοινωνιολογίας (1983-1986), από το 1976 τακτικός καθηγητής και κοσµήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Αθηνών από το 1983 έως το 1987. Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στο Πανεπιστήµιο, υπήρξε ακόµη Αντιπρόεδρος της Εφορείας Πανεπιστηµιακής Λέσχης (1978-79 και 1983-86), πρόεδρος της «Επιτροπής Συµπαραστάσεως Κυπριακού Αγώνος» του Πανεπιστηµίου Αθηνών (1975-84), µέλος της Επιτροπής Ερευνών του Πανεπιστηµίου Αθηνών (1986-90) και του ∆Σ του KέντρουΜεσογειακών και Αραβικών Σπουδών (1978-82). Αποχώρησε από το Πανεπιστήµιο Αθηνών το 1997 όταν και ονοµάστηκε οµότιµος καθηγητής.
Έγινε επίσης γενικός διευθυντής της Αποστολικής ∆ιακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και ίδρυσε το ιεραποστολικό περιοδικό Πάντα τα Έθνη, το οποίο διεύθυνε από το 1981 µέχρι το 1991. Παράλληλα ανέπτυξε και επιστηµονική δραστηριότητα. Το 1981, µετά την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του, αναχώρησε και πάλι για την Αφρική, αυτή τη φορά ως Τοποτηρητής της Ιεράς Μητρόπολης Ανατολικής Αφρικής. Η δικαιοδοσία του εκεί περιλάµβανε την Κένυα, την Ουγκάντα και την Τανζανία, όπου πραγµατοποίησε τεράστιο έργο αναφορικά µε τη λειτουργία της εκεί Εκκλησίας. Μετά από 10 χρόνια επέστρεψε στην Αθήνα.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είναι πολύγλωσσος και εκτός της µητρικής και της αρχαίας ελληνικής, µιλά αγγλικά, γαλλικά, γερµανικά, αλβανικά, έχει επίσης γνώσεις λατινικής, ισπανικής, ιταλικής, ρωσικής και σουαχίλι. Έχει µελετήσει τα διάφορα θρησκεύµατα (αφρικανικά θρησκεύµατα, Ινδουϊσµό, Βουδισµό, Ταοϊσµό, Κοµφουκιανισµό, Ισλάµ) στις χώρες που ακµάζουν (Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία, Νιγηρία, Ινδία, Ταϋλάνδη, Κεϋλάνη, Κορέα, Ιαπωνία, Κίνα, Βραζιλία, Καραϊβική, Λίβανο, Συρία, Αίγυπτο, Τουρκία κ.α.).
Σῷζε τοὺς ἐλπίζοντας εἰς σέ, Μήτηρ τοῦ ἀδύτου Ἡλίου, Θεογεννήτρια, αἴτησαι πρεσβείαις σου τὸν Ὑπεράγαθον, ἀναπαῦσαι δεόµεθα, τὸν νῦνµεταστάντα, ἔνθα ἀναπαύονται αἱ τῶν δικαίων ψυχαί, θείων ἀγαθῶνκληρονόµον, δεῖξον ἐν αὐλαῖς τῶν δικαίων εἰς µνηµόσυνον, Πανάµωµε, αἰώνιον (Θεοτοκίον).
Ἐτι δεόµεθα ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ κεκοιµηµένου δούλου Αναστασίου Αρχιεπισκόπου καὶ ὑπὲρ τοῦ συγχωρηθῆναι αὐτῷ πᾶνπληµµέληµα ἑκούσιόν τε καὶ ἀκούσιον.
«Καλό παράδεισο Αρχιεπίσκοπε. Αιώνια ας είναι η µνήµη σου»
•εφηµέριος Στερνών, αρχιµανδρίτης του Οικουµενικού Θρόνου
