«Να γίνουμε εμείς οι πρεσβευτές των άλλων ανθρώπων στον Θεό, μέσω της προσευχής», καλεί ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ευγένιος, που μιλώντας στα Χανιώτικα Νέα, με απλές ανθρώπινες κουβέντες, όπως λέει, «…δεν χρειάζονται και πολλά για να κατανοήσουμε πως γιορτή χωρίς την παρουσία του εορτάζοντα δεν είναι αληθινή γιορτή».
Ρωτάμε τον Αρχιεπίσκοπο για τον προβληματισμό και την ανησυχία που προκαλούν όσα συμβαίνουν γύρω μας ιδιαίτερα για τα παιδιά και για τον τρόπου που εμείς ως πιστοί πως θα έπρεπε να λειτουργούμε : «Ως πιστοί άνθρωποι, με πλήρη εμπιστοσύνη στο θεό, αναθέτουμε σε εκείνον τα προβλήματα και τους προβληματισμούς για τα παιδιά, για τους μεγαλύτερους, για όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται σε σύγχυση και δοκιμάζονται, από κάθε λογής προβλήματα, ανασφάλειες, κρίσεις πνευματικές. Λύση δεν είναι να τους μιλάμε πάντα για θεό, ειδικά σε περιόδους που δεν μπορούν να ακούσουν οτιδήποτε. Η λύση είναι να μιλάμε στο θεό για αυτούς. Προσευχή λοιπόν, όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος “όταν δεν μπορούμε να μιλάμε σε παιδιά για το θεό, μιλάμε στο θεό για τα παιδιά”. Εκείνος βρίσκει την ώρα που ο κάθε ένας είναι δεκτικός, για να ειρηνεύσει με τον εαυτό του, το περιβάλλον του, να ειρηνεύσει στη σχέση του με το θεό, ώστε να αποκτήσει την καταλλαγή».
Για την αντίθεση της γιορτινής ατμόσφαιρας με την επικαιρότητα που αφορά στο χάος και στη θλίψη, σχολιάζει: «Σε όλα, πρώτα ξεκινάμε από τον εαυτό μας. Το να μην μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, μου θυμίζει το ποίημα ενός ξεχασμένου αλλά σπουδαίο ποιητή του περασμένου αιώνα που έγραψε “…ήταν φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το φως”. Πολλές φορές από αυτά τα λαμπιόνια τον εορτών λησμονούμε το αληθινό τους φως και ουσία, που και αυτή είναι μακριά από τον τρόπο που εορτάζουμε, διότι όπως λέω συχνά, κάνουμε εορτές απόντος του εορτάζοντος, διότι δεν υπάρχει ο Χριστός στη ζωή μας. Πολλοί από εμάς σταματάμε στην επιφάνεια, στο διάκοσμο, στο συναισθηματισμό, σε όλα αυτά που φτιασιδώνουν τις εορτές και την ύπαρξή μας διότι δεν τολμούμε να τον αντικρίσουμε στην πραγματικότητα του τον εαυτό μας, ώστε να προσπαθήσουμε να τον κάνουμε αυτό που του αξίζει, που του πρέπει. Να του δώσουμε δηλαδή τη μορφή του θεού. Διότι για αυτό ήρθε ο Χριστός και αυτό εορτάζουμε».
Όπως τόνισε ο Σεβαστός Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, «Ο χριστός ήρθε και προσέλαβε τη θέση μας. Θεός ήρθε και έγινε ό,τι εμείς, για να μας δώσει τη δυνατότητα να γίνουμε εμείς ότι ήταν εκείνος. Αν αυτό δεν το καταλάβουμε, αν η Ειρήνη που ψάλλουμε αυτές τις μέρες “Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία” δεν υπάρχει μέσα στις ψυχές, πώς γίνεται ο κόσμος να ειρηνεύσει; Βλέπουμε καθημερινά, όλα όσα δημοσιοποιούνται, πού φανερώνουν τον άνθρωπο με το απάνθρωπο πρόσωπό του. Βγάζει το προσωπείο της ανθρωπιάς του, που αυτό θα έπρεπε να είναι το πρόσωπό του το αληθινό και φαίνεται το πρόσωπο της άπανθρωπίας, της αφιλανθρωπίας. Στρέφεται ο ένας εναντίον του άλλου, ενώ είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα Θεού και μεταξύ μας αδέρφια. Σηκώνουμε τα όπλα πολεμούμε τον άνθρωπο, δεν μας χωράει και τους δύο ο τόπος. Δε συγχωρούμε, δε συμπονούμε, δε συμπάσχουμε, άρα, πώς θα γίνει να συνοδοιπορούμε πώς θα συναναστρεφόμαστε, πώς θα συν-κοινωνούμε. Πού είναι αυτό το ΣΥΝ… όταν το βγάλουμε από τη σχέση μας το ΣΥΝ βασιλεύει το ΠΛΗΝ είμαστε αρνητισμός που οδηγεί στον απομονωτισμό μας και την αυτο-ειδωλοποίησή μας. Μήπως λοιπόν αντί να γεννιέται ο Χριστός στη Φάτνη της ψυχής μας, έχουμε αφήσει να γεννιέται μέσα μας το είδωλό μας, το αυτο-είδωλό μας; Μήπως αυτό προσκυνούμε; Μήπως σε αυτό σκύβουμε, μήπως αυτό κάνουμε θεό μας τελικά; Πότε θα το καταλάβουμε αυτό;»
Μας καλεί ο Πνευματικός Πατέρας της Εκκλησίας της Κρήτης, σε περισσότερη περίσκεψη αυτές τις μέρες, στο βάθος και στο απόθετο κάλλος των ψυχών μας, ώστε να καταλάβουμε πως: «2025 χρόνια μετά, γιατί ήρθε ο Χριστός μας και έγινε άνθρωπος για όλη την ανθρωπότητα; Μα για τη σωτηρία της αλλά και για τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά. Ας οικειοποιηθούμε αυτό τον ερχομό, να πει ο καθένας μας, ήρθε και έγινε σαν και μένα για να με μεταμορφώσει, να με αλλάξει, να μου μάθει να μετανοώ για τα λάθη μου, να με μάθει να είμαι πραγματικά άνθρωπος, να είμαι δίπλα στον άλλον άνθρωπο, να μου μάθει να βλέπω στα μάτια του άλλου, τον Θεό. Διότι αν δεν τον δω, τότε μάταια θα τον αναζητώ στα σύννεφα. Όταν μαθαίνουμε ότι, ο κάθε ένας από μας είναι η Εικόνα του Θεού, αυτό μας πληροφορεί για τον αυτοσεβασμό που πρέπει να έχουμε προς τον εαυτό μας και προς το πρόσωπο που είναι απέναντί μας και για μας, πρέπει να είναι Θεού Πρόσωπο».
Τόσα φρικτά γίνονται από ανθρώπους και αναρωτιόμαστε, πως είναι δυνατόν να προσευχηθούμε για αυτούς που έπραξαν τη φρίκη…
«Δεν είμαι εγώ και εσείς, αυτοί που θα κρίνουμε. Υπάρχει κρίση που ο θεός έχει δώσει στους επίγειους κριτές, μα πάνω από όλα η δική του κρίση, η αδέκαστη όταν θα έρθει η ώρα και για μας και για εκείνους. Βιαζόμαστε πολλές φορές και τα τηλε-δικαστήρια των καιρών μας και ο καθένας από εμάς που τα ξέρει όλα. Με μεγάλη ευκολία κρίνουμε, κατακρίνουμε. Ας σκεφτόμαστε όμως και την πηγή του προβλήματος. Φυσικά οι πράξεις είναι απεχθείς, αλλά ο άνθρωπος είναι ασθενής, πρέπει κάποιος να δει την ασθένειά του, να ψάξει πού βρίσκεται το δικό του προσωπικό πρόβλημα, από πού ξεκινάει. Όλοι είμαστε ασθενείς πνευματικά κι έχουμε σύμφωνα με τον Άγιο Ανδρέα Κρήτης “έλκη και τραύματα της ψυχής”. Πρόκειται για χτυπήματα από αστοχίες των άλλων και δικές μας. Ουδείς φτάνει να κάνει φριχτά πράγματα, αν δεν έχει μέσα στην ψυχή του απωθημένα. Ουδείς γνωρίζει, για κανέναν, τα μύχια της καρδιάς. Μόνο ο Χριστός γνωρίζει αλήθειες, εκείνον παρακαλούμε να θεραπεύσει έλκη και τραύματα, να δώσει αληθινή μετάνοια και επίγνωση στους ανθρώπους αυτούς, που λειτουργούν έτσι απάνθρωπα. Αλλά μιλώ και για τους ισχυρούς του σήμερα, που προκαλούν προβλήματα, που διχάζουν λαούς. Τους Εμπόρους των Εθνών, τους παλιούς αλλά και των καιρών μας. Αυτούς που κάνουν τον άνθρωπο να γίνεται αγριάνθρωπος και μισάνθρωπος».
Στη συζήτησή μας για τη φύση και τον υλισμό, μας θύμισε τον Παππού Μακαριστό Ειρηναίο «…τον Άγιο άνθρωπο που πέρασε από την Κίσσαμο και άρδευσε τις ψυχές των ανθρώπων σε δύσκολους καιρούς. Άφησε έργα που βλέπουν μπροστά τουλάχιστον 50 χρόνια ακόμα. Την ωραιότητα του, κείμενα του, λύσεις σε προβλήματα που με τον τρόπο τον οποίο εκείνος τα έλυνε με την πνευματική του διόραση… Αυτός ο άνθρωπος, είχε γράψει για την παιδαγωγική αξία που κάποιος θεώρησε να διδάξει με αυτήν, τα πνευματικά του παιδιά, βάζοντας σε ένα φέρετρο έναν καθρέφτη. Τα κάλεσε να προσκυνήσουν τον νεκρό. Όταν πλησίαζαν, έβλεπαν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη και φυσικά αυτό τους δημιουργούσε συναισθήματα περίεργα. Σε κάποιους αποτρεπτικά, σε άλλους έκανε μέσα τους έναν πνευματικό σεισμό για να καταλάβουν ότι κάπως έτσι, κάποια στιγμή θα είμαστε όλοι. Τι γίνεται όμως μετά; Καταλήγουμε στο τίποτα, στο μηδέν, στο πουθενά; Εμείς δεν είμαστε αυτοί που πιστεύουμε στον μηδενισμό ότι όλα χάνονται όταν κλείσουμε τα μάτια μας. Αν ήταν έτσι, όλα θα κατέληγαν στη μαυρίλα στην απελπισία του θανάτου και δεν θα υπήρχε λόγος καν να ζούμε».
Με την ευκαιρία των Άγιων ημερών προς τα Χριστούγεννα, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, καλεί τους ανθρώπους: «Όλοι μαζί, ασθενείς, αδύναμοι, κρατώντας το χέρι ο ένας του άλλου μέσα στα προβλήματα, συν-προβληματιζόμενοι, συν-χαίροντες, συμπάσχοντες, όπως λέει και ο Απόστολος, κοιτάμε μπροστά. Όπως ακριβώς και στο σχολείο, εκεί που υπάρχει μία παιδαγωγική σύμφωνα με την οποία, είμαστε όλοι μαζί, δεν περισσεύει κανείς, κοιτάμε μπροστά, αφήνουμε πίσω ότι μας προβληματίζει, μας στεναχωρεί, ό,τι κάναμε λάθος, προσπαθούμε να το διορθώσουμε να μην το ξανακάνουμε και κοιτάζουμε μπροστά».
«Είναι στο χέρι μας, μπορούμε να κάνουμε ένα καλύτερο κόσμο», μας λέει ο Σεβαστός Ευγένιος: «..πιο σωστό, πιο δίκαιο, πιο Φιλάδελφο, πιο ανθρώπινο. Το ζητούμενο πλέον είναι η χαμένη ανθρωπιά μας. Θέλω όμως να μεταφέρω και μία κουβέντα ενός δασκάλου, έτσι όπως απλά μου την είπε όταν τον ρώτησα πώς βλέπει όλη την κατάσταση που επικρατεί. Μου είπε “…έλλειψη ορίων απουσία γονέων..”. Αυτό το καταστάλαγμα ενός απλού δασκάλου, ας το συγκρατήσουμε και συν θεώ ας πράξουμε».
