θεολόγος – τ. λυκειάρχης – ιεροκήρυκας
Και βεβαίως επιτυχημένος συγγραφέας!
Ξύπνησα μέσα στην νύχτα με την σκέψη του…
Κοιτάζω το ρολόι. Τρείς μετά τα μεσάνυχτα κι όσο κι αν προσπαθώ, ύπνος δεν με παίρνει! Είναι βλέπεις ένα χρέος που έχω εδώ και μέρες στο νου μου, που πρέπει να εκπληρώσω απόψε κιόλας!
Σκέψεις και λόγια ευγνωμοσύνης που χρωστώ να καταθέσω στο χαρτί για τον εκλιπόντα, αγαπητό μας πατέρα Ιγνάτιο Χατζηνικολάου.
Με στεναχωρεί η ιδέα πως γράφω, ίσως τελευταία φορά γι’ αυτόν, από τότε που τον γνώρισα αρχάς του 2000, όταν κείμενά του δημοσιευόταν δίπλα σε δικά μου, μου τραβούσαν τη προσοχή, τα διάβαζα μ’ ευχαρίστηση κι αβίαστα με δίδασκαν καλοσύνη κι ευσέβεια. Μια φορά όλη κι όλη είχαμε συναντηθεί σε μνημόσυνο συγγενικού προσώπου, δεν ξαναειδωθήκαμε, βρισκόμασταν όμως για χρόνια σε συνεχή επαφή, ανταλλάσσοντας βιβλία κι απόψεις, καταθέτοντας στα φιλόξενα «Χανιώτικα νέα» την αμοιβαία μας εκτίμηση.
Πρότυπο ζωής, βετεράνος των γραμμάτων ο πατήρ Ιγνάτιος, ήταν από τους πρώτους πνευματικούς δημιουργούς της πόλης μας που μ’ υποδέχτηκαν στον χώρο και στήριξαν το συγγραφικό μου έργο, όπως και αμέτρητων άλλων, νέων δημιουργών. Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να καταθέσω για τη πολλαπλή, πολύτιμη προσφορά του στο τόπο, θα αρκεστώ όμως σε δυο σύντομα αποσπάσματα από παλιότερα δημοσιεύματα. Τον Αύγουστο του 2012, γράφοντας δυο λόγια για το βίβλο του «ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ», θα αναφέρω μεταξύ άλλων στον επίλογο: «…Ομολογώ ότι διαβάζοντας το τελευταίο του βιβλίο – το 23ο στη σειρά- ξεμπέρδεψα το κουβάρι μέσα μου, ένοιωσα ένα μεγάλο βάρος να φεύγει από πάνω μου, γαλήνεψε ψυχή μου…Βεβαιώθηκα ότι αξίζει τον κόπο να προσφέρεις! Πήρα την απόφαση να συνεχίσω να είμαι ευγνώμων, να λέω -χωρίς να ντρέπομαι ή να διστάζω- το «ευχαριστώ» μου. Γιατί γνωρίζω πλέον, πως αυτή η απλή λέξη αρκεί, για να κάνει τον άλλο ευτυχή και να τον ενθαρρύνει να συνεχίσει το καλό το έργο…Δεν θα πάψω λοιπόν, να είμαι ανοιχτή και δεκτική, και προπαντός ν’ απλώνω χείρα βοηθείας. Σας ευχαριστούμε πανοσιολογιότατε, για την συνεχή σας προσφορά στην θρησκεία, στο πνεύμα, στον άνθρωπο! Να είστε καλά να δημιουργείτε…»
Τον Απρίλιο του 2019 θα πω σε δημοσίευμα για τα «ΛΥΤΡΩΤΙΚΑ ΒΑΔΙΣΜΑΤΑ»: «…Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω βιβλίο του αγαπητού μας πατέρα Ιγνάτιου Χατζηνικολάου, και πνευματικού ανθρώπου μ’ όλη τη σημασία της λέξεως. Έχω την τύχη να μου στέλνει κάθε καινούργιο του βιβλίο του, και να έχω στην κατοχή μου το δεύτερο πνευματικό παιδί του -από τα 28 που έχει συγγράψει- το δυσεύρετο «Μηνύματα και Στοχασμοί» του 1970, που με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα στην βιβλιοθήκη των γονιών. Αλλά μεγάλη χαρά κι αγαλλίαση νοιώθω κάθε φορά που θα μελετήσω τα εκλεκτά κείμενά του. Δεν είναι μόνο η άριστη γραφή με το πλούσιο λεξιλόγιο κι ο μεστός του ο λόγος που διδάσκει, ευαισθητοποιεί και συγκινεί! Διαθέτει επίσης το χάρισμα ν΄ αναλύει με τον καλύτερο τρόπο το καθετί που αφορά την βαθύτερη φιλοσοφία της θρησκείας μας. Να διανθίζει τα γραπτά του με άγνωστά μας αποσπάσματα των σοφών της που προηγήθηκαν, και να μας τα επεξηγεί κατά γράμμα! Κάθε φορά που θα φτάσει στα χέρια μου το τελευταίο πόνημά του νοιώθω πως κάποιο κενό μου θα κλείσει, κάποια απορία θ’ απαντηθεί, κατιτί καινούργιο σχετικά με την θρησκεία μας θα μάθω…»
Ευχαριστούμε πάτερ!
Θα σας έχουμε πάντα μες την καρδιά μας και τα πνευματικά σας παιδιά θ’ αποτελούν οδηγό και στήριγμα σε κάθε βήμα μας στις δύσβατες ατραπούς του κόσμο όπου ζούμε…
