«Ευάρεστος τω Θεώ γενόμενος ηγαπήθη»
(Σοφ. Σολομ. 4,10)
Μετά «πολλής θλίψεως και συνοχής καρδίας» (Β’ Κορινθ. 2,4) χαράσσω τις παρακάτω γραμμές, για μια όμορφη, ένα όντως δώρο θεόσταλτο σε μια αμαρτωλή εποχή όπως η δική μας. Πρόκειται για τον αγιασμένο κληρικό.
Για κείνον που θα αγάλλονται οι άγγελοι και τα επουράνια που τον καλοδέχτηκαν τα ξημερώματα της Παρασκευής 2 Ιουνίου, Ψυχοσάββατο, και που σπαραξικάρδια τον αποχωριστήκαμε. Για τον ανεπανάληπτο αδελφό και συλλειτουργό αρχιμανδρίτη π. Τίτον Σφακιωτάκη, εφημέριο της γενέτειράς του Τοπόλια Κισάμου.
Ο επί γης άγγελος «εν ω δόλος ουκ έστι» (Ιωάν. 1,48). Γι’ αυτό και μετέστη στα ουράνια σκηνώματα, κατά το ανθρώπινον, νέος, ίσως για να επαληθευθούν τα λόγια του Σοφού Σολομώντος «ηρπάγη, μη κακία αλλάξει σύνεσιν αυτού ή δόλος απατήση ψυχήν αυτού» (Σοφ. Σολ. 4,11).
Ειλικρινά, αισθάνομαι πολύ μικρός και πολύ λίγος να μιλήσω για την μακαρία ψυχή, τον πολυαγαπημένο μας π. Τίτον. Τον έζησα ίσως περισσότερο από άλλους και ελεεινολογούσα τον εαυτό μου που απείχα κατά παρασάγγας από το άπειρο πλήθος των αρετών του. Εφυγε όντως ισάγγελος, τύπος γενόμενος του Ιησού Χριστού και των αγίων Του. Φλεγόμενος από πίστη χωρίς καμιά έπαρση και ματαία εμφάνιση, ως ατυχώς συμβαίνει, και μάλιστα πληθωρικά και σκανδαλιστικά παρ’ ημών, κληρικοίς τε και λαϊκοίς… Oσιος, άκακος, πράος, γαλήνιος, γλυκομίλητος, συγκαταβατικός, πρόθυμος για ό,τι καλό αθόρυβος, γελαστός, ευπροσήγορος μη ζητών τα εαυτού αλλά τα του πλησίον, του όποιου πλησίον, συμπλέων μετά του αποστόλου Παύλου, βιώνοντος και λέγοντος: «Μηδείς τα εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος» (Α’ Κορινθ. 10,24).
Όπως οι όμορφες και ουρανόδρομες ψυχές, έτσι και π. Τίτος επέρασε από πολλές και μακρές δοκιμασίες της υγείας του. Και διήλθε το επώδυνο και μακρόσυρτο αυτό στάδιο των δοκιμασιών ηρωικά, σιωπηλά, ανεκτικά δοξάζων τον Θεόν και από τα πρώτα εφηβικά του χρόνια έταξε στον Θεό να ιερωθεί και μάλιστα άγαμος. Επί δέκα έτη υπηρέτησε ως διάκονος στον μακαριστό μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο και μετά από τον αντάξιον διάδοχόν του σεβασμ. κ. Αμφιλόχιον εχειροτονήθη πρεσβύτερος και του απενεμήθη επαξίως το οφφίκιον του αρχιμανδρίτου, το οποίον ουδέποτε εχρησιμοποίησε ως στοιχείον “υπεροχής” έναντι των άλλων.
Ο Θεός επέτρεψε να σηκώσει βαρείς σταυρούς δίνοντάς του και τη δύναμη να τους βαστάσει και κατά την ομολογίαν του αποστόλου Παύλου: «Πιστός δε ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ό δύνασθε, αλλά ποιή συν των πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθε υμάς υπενεγκείν» (Α’ Κορινθ. 10,13).
Δοκιμάσθηκε και βρέθηκε απαστράπτων χρυσός έτσι ακριβώς όπως το λέγει και ο σοφός Σολομών «Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς και ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς» (Σ. Σολ. 3,6).
Έτσι έφυγε από κοντά μας αυτό το ανέσπερο άστρο της αγιότητος και εν αγίοις αναπαυόμενος και αγαλλόμενος. Πολλοί έκλαιγαν κατά την εξόδιον ακολουθίαν προεξάρχοντος του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλοχίου ο οποίος με λόγια αγαπώσης καρδίας και με ψυχική φόρτιση αναφέρθηκε στο άγιο πρόσωπο και έργο του μεταστάντος. Με πολύ σπαραγμό εδώ σαν τον τελευταίον ασπασμόν οι συμπροσευχόμενοι, ειδικά οι απλοί και ταπεινοί γονείς του κ. Χαράλμπος και κα Αναστασία Σφακιωτάκη, το γένος Μαζοκοπάκη και τα καλά παιδιά τους Ιωάννης σύζυγος Μαρίας Σφακιωτάκη, Αντώνιος Σφακιωτάκης και Βασίλειος Σφακιωτάκης.
Αγαπημένε μας και πολύκλαυστε π. Τίτε: ο πόνος της εκδημίας σου όργωσε βαθειά τις καρδιές μας. Όμως, πρώτα ανήκες στον Θεόν και αυτός σε κάλεσε κοντά Του. Άλλωστε «εάν τε ζώμεν και εάν τε αποθνήσκομεν του Κυρίου εσμέν» (Ρωμ. 14,8) Εσύ εισήλθες στην αιωνίαν χαράν του Κυρίου σου ως πιστός δούλος και διάκονός Του (Ματθ. 25,1) Μην παύσεις, σε παρακαλούμε, να πρεσβεύεις και για μας τους αμαρτωλούς.
*Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
