Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά…

Κουράστηκε(ν) ο Βασιλειός… Ο Αγιος ο Βασιλειός, κουράστηκε, τόσο στρατιά μεγάλη!… Δώρα να φέρνει και καλά, στσι γειτονιές του κόσμου! Κουράστηκε, σιμώνει αργά, σε φωτισμένο σπίτι…, ηύρε μυριστικό σκαλί, έγειρε, ’ποκοιμήθη… Σσσσ… σσσσσ… σσσσ… Ο ύπνος Του είναι ακριβός!!!! Κανείς μην τον ξυπνήσει!!! Μα, οπού ’ναι άξ(ι)ος, κι αρκετός, ε, ας πα ’να τον ξυπνήσει!… (Της ίδιας). Τα κάλαντα των εορτών στις πόρτες της Χριστιανοσύνης, είναι ασφαλώς, μια ωραία ευκαιρία να “ελιχθούν” ολόβλαστα και δροσερά, τα γλωσσικά ιδιώματα του Λαού μας… Να σαρκώσουν γλωσσοπλαστικά στα φιλόξενα συναισθήματα, να επικονιαστούν ζωογόνα, και να επαναληφτούν, να επαναλαμβάνονται, με τη “δόκιμην αυθαιρεσία” της αλλαγής, της προσθήκης, και άλλων λέξεων και νοημάτων, και εικόνων, που, προσιδιάζουν στο ύφος, το ήθος και την καθημερινότητα του τόπου, στον οποίο αναγγέλεται το θείο γεγονός…, για το θείο Πρόσωπο ή τα πρόσωπα… “Καλαντάρτς καλή χρονιά, κορ’ ελ’ ας φιλώ σε μίαν… Καλαντάρτς και νέον έτος, κυρ’ θα παίρω σε οφέτος”! Ο Πόντος καλέ. Ο Πόντος της αγάπης μας, την Πρωτοχρονιά…, ο… Καλαντάρτς, ο Γενάρης! Εκεί, ψηλά εκτινάχθηκε η θύμηση, και, και στη Νήσο της καρδιάς μας επιστρέφει! Εκεί, εδώ, “καταβέβηκεν” σε τόπο κοινό, να σμίξει πουρνό – πουρνό, με την αρχιμηνιά, την αρχιχρονιά, και να χαιρετήξει τον Αϊ Βασιλειό το Ζευγολάτη! Ίδια ψυχή, ίδια έμπνευση, ίδια πηγή, λαϊκή, από Καππαδοκίας άρξασθαι, κατά τον σπουδαίο καθηγητή Γεώργιο Μέγα… Ανατολικό Αιγαίο – Λήμνος, Σάμος, Λέσβος και Κρήτη βεβαίως – βεβαίως, οι οσμώσεις ευανάγνωστες, πλέουν ευκρινώς, σε μιαν ελληνικότητα με χρώμα και μυρωδιές, τροφό πιστή, της συνείδησης και του στοχασμού μας! Οπως ο λόγος της Λεβεντογέννας, Λαμπροτοκεράς, και θυγατέρας των δύο πελάγων… «Ταχνιά, ταχνιά ν’ αρχιμηνιά, ταχνιά ν’ αρχή του χρόνου, ταχνιά ν’ απού προπάτηξεν ο Κύριος του Κόσμου, κι εβγήκεν κ’ εχαιρέτηξεν ούλους τσοι ζευγολάτες. Ο πρώτος που χαιρέτηξεν, ήταν Αγιο Βασίλης – Καλώς τα κάνεις Βασιλειό, καλό ζευγάριν έχεις. – Καλό το λες αφέντη μου καλό και βλογημένο απού το βλόγα η χάρη Σου με το δεξό Σου χέρι το μαύρο και το μελισσό που ’ναι στεφανοκέρι. – Πευκένιο ’ναι τ’ αλέτρι σου δαφνένιος ο ζυγός σου τ’ απανωζεύλια του ζυγού βασιλικό κλωνάρι. Πες μου να ζήσεις Βασιλειό πόσα μουζούρια σπέρνεις; – Σπέρνω σταράκι δώδεκα κριθάρι δεκαπέντε, ταγή και ρόβι δεκοχτώ, κι από νωρίς στο σταύλο». «…Κι εκειά που στάθηκ’ ο Χριστός, χρουσό δεντρίν εβγήκε, κ’ εκειά που παραπάτησεν, ώρια πανώρια βρύση, και παν’ οι πέρδικες να πιουν με ούλα τα πουλάκια, με ούλα τα πετούμενα και τα περιστεράκια. Παίρνουν νερό στ’ ανύχια ντως και μόσκο στα φτερά ντως και ραίνουν τον αφέντη μας τον πολυχρονεμένο»! …«Χρυσό δεντρίν’ εβγήκε»… εκειά που στάθηκ’ ο Χριστός… Κι έχει για κλωναράκια του, ευχές πολλές – πολλές, ευχές και προσευχές, να διαβεί γαληνεμένη κι ελπιδοφόρα και πιο γενναιόδωρη η καινούργια χρονιά που έπεται στη ζωή μας… Γένοιτο! Καλή χρονιά, με την αγάπη μου στους αναγνώστες (ΜΑΣ), (μου).