Το βιβλίο: “Αρχιτέκτονας Αυτοβιογραφείται” του Νικόλα Κακατσάκη (Εκδόσεις ΠΕΚ – Πυξίδα της Πόλης) παρουσιάστηκε χθες στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων, στο Πνευματικό Κέντρο.
Το βιβλίο περιλαμβάνει δεκαπέντε μικρά κείμενα, ποιήματα και διηγήματα με φόντο την καθημερινότητα, την επικαιρότητα, την ζωή στα Χανιά, προσφέροντας παράλληλα μια «ποιητική ανάγνωση του αρχιτεκτονικού χώρου».
Πρόκειται για το πρώτο λογοτεχνικό εγχείρημα του Χανιώτη αρχιτέκτονα, που εμπεριέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία και ο οποίος μιλώντας στα “Χ.Ν” επεσήμανε ότι το βιβλίο προέκυψε «από την ανάγκη να αντεπεξέλθει σε μια καθημερινότητα με πολλά εναύσματα, που απαιτεί και την συγγραφή στη δουλειά, στις τεχνικές περιγραφές, στις εκθέσεις (ως αρχιτέκτονας). Στο παρελθόν είχα επίσης μια εμπειρία στην εφημερίδα “Χανιώτικα νέα” όπου είχα γράψει μια σειρά άρθρων αλλά και μέσα από την εργασιακή μου εμπειρία που είχε κάνει για την ιστορική διάσταση της πόλης, την ιστορία των Τειχών κτλ».
Πηγή έμπνευσης για τον ίδιο, αποτελεί η καθημερινότητα, η επικαιρότητα αλλά και οι μνήμες. «Υπάρχουν πράγματα που θες να πεις ή που σε προκαλεί η επικαιρότητα να πεις. Είναι ποιήματα που “γράφτηκαν”, που “γεννήθηκαν” από το χθες αλλά και ποιήματα του σήμερα. Πιο μεγάλη αξία έχουν αυτά που γράφονται τώρα, γιατί είναι πιο άμεσα, όμως πιο δουλεμένα και πιο έμπειρα ως γραφή είναι τα ποιήματα που προέρχονται από τις μνήμες και από τις εμπειρίες » σημείωσε ο συγγραφέας.
Για το βιβλίο μίλησαν η Αρχιτέκτονας, καθηγήτρια του Πολυτεχνείου Κρήτης, Αμαλία Κωτσάκη, η φιλόλογος, Μαρία Βαγιωνάκη και η συγγραφέας, Νίκη Τρουλλινού.
Η κα Κωτσάκη, επεσήμανε πως το βιβλίο αναδεικνύει « το προφίλ ενός αρχιτέκτονα, όπως θα όφειλε να είναι». «Ο αρχιτέκτονας πρέπει να είναι ένας καλλιεργημένος άνθρωπος, ένας διανοούμενος, ένας ποιητής. Και υπό αυτήν την έννοια, θεωρώ ότι είναι πολύ μεγάλη ευκαιρία να δούμε ένα τέτοιο παράδειγμα, δίπλα μας» ανέφερε. Σύμφωνα με την ίδια, ο αναγνώστης, θα ανακαλύψει μια «ποιητική ανάγνωση του αρχιτεκτονικού χώρου, πράγμα που είναι αρκετά σπάνιο. Θα δει την πόλη των Χανίων και τα μνημεία μέσα από μία βαθύτατα ποιητική ματιά, εκφρασμένη όμως όχι μέσω του σχεδίου αλλά μέσω του ποιητικού λόγου του Νικόλα Κακατσάκη».
Από την πλευρά της η κα Βαγιωνάκη – η οποία υπήρξε καθηγήτρια του Νικόλα Κακατσάκη στο τότε Πολυκλαδικό λύκειο- εξέφρασε την συγκίνηση της, επισημαίνοντας ότι ξεχώρισε στο βιβλίο «για την ψυχική του γεωγραφία». « Ξεκινώντας από την πόλη, όπου θεωρεί ότι ανήκει η αμετανόητη ψυχή του, όπως λέει στο ποίημα του ο αρχιτέκτονας- ποιητής, κάνει μία περιπλάνηση μένοντας όμως μέσα σε όρια. Μ’ αρέσει αυτή η εξάντληση του χώρου, με την έννοια ότι καταγράφει, διαγράφει, περιγράφει οτιδήποτε συναισθήματα αναδεικνύονται. Μου άρεσε η επιλογή των λέξεων που έχει όλα τα θετικά της Θετικής επιστήμης, της ματιάς του Αρχιτέκτονα. Ας μη ξεχνάμε ότι η λέξη ποίηση έχει κάτι από έργο, κάτι το χειροπιαστό, κάτι που φτιάχνεται με το χέρι, ποιεί κάτι, κατασκευάζει κάτι. Και ο Νικόλας με την ποίηση του κατασκευάζει πολύ ωραίες εικόνες, κάποια από αυτά τα αφηγήματα, μικρο-διηγήματα θα μπορούσε να είναι αυτοτελείς εικόνες ταινίας μικρού μήκους».
«Είναι μια αυτο-βιογραφία που δεν περιορίζεται στο βίωμα, έχει την εντύπωση, έχει τις λέξεις και τις τάσεις, χωρίς να υποδηλώνει, χωρίς να διδάσκει» σημείωσε η κα Βαγιωνάκη.
