Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα για έναν άνθρωπο θεωρείται και είναι η αρχομανία. Δηλαδή, η μανία να καταλαμβάνει δημόσια, πολιτικά και κοινωνικά, αξιώματα και δι’ αυτών να εξουσιάζει τους υπόλοιπους πολίτες και να ελέγχει τη δημόσια και την ιδιωτική ζωή τους.
Η αρχομανία, συνήθως, χαρακτηρίζει εκείνους που δεν μπορούν διά της ευθείας οδού να συμμετέχουν στα κοινωνικά δρώμενα και στα κέντρα λήψης των σημαντικών για μια κοινωνία και τα μέλη της αποφάσεων, γιατί δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις, ικανότητες και δυνατότητες. Έτσι, για να ικανοποιήσουν τα θεσιθηρικά τους απωθημένα, ωθούνται πάντοτε στη χρήση «πλάγιων» και αντικοινωνικών μέσων αναρρίχησης στην κοινωνία που ζουν.
Η αρχομανία είναι μια ορατή αρνητική πτυχή ενός ανθρώπινου χαρακτήρα, τον οποίο συναντούμε πολύ συχνά στο δρόμο μας καθημερινά σαν πάρουμε την κεντρική λεωφόρο και του οποίου οι άλλες πτυχές είναι εξίσου – όσο κι αν προσπαθεί να τις καμουφλάρει επιμελώς – ευδιάκριτες και κοινοβλαβείς: Ο λόγος για τον άνθρωπο που είναι, ταυτόχρονα και πέρα από την αρχοθηρία του, και αλαζόνας, κομπορρήμων, υποκριτής και ψεύτης, μικρόνους, και μνησίκακος, ανάλγητος σε ό,τι βασανίζει τον κοινωνικό του περίγυρο, κακόψυχος και φθονερός, ζηλιάρης των άλλων και φιλήδονος, μωροφιλόδοξος, κενός ιδεολογικού οπλοστασίου και ρηχός συναισθηματικά.
Ο αρχομανής είναι, από τα πρώτα χρόνια των ανθρώπινων κοινωνιών, ένα κοινωνικό παράσιτο. Η βλαβερή για τους άλλους αρχομανία του βασίζεται στη μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του, δηλαδή ξεκινά από τον άκρατο και αθεμελίωτο ναρκισσισμό του. Κι όσο κι αν προσπαθεί να κρύψει τη γύμνια του παραπλανώντας τους άλλους με απατηλές και κάλπικες υποσχέσεις, στο τέλος πάντα πέφτουν οι μάσκες και όλοι βλέπουν ποιος πραγματικά είναι ο ίδιος και ποιος ήταν ο δόλιος σκοπός του.
Καταλήγοντας, όμως, καθώς ο αρχομανής είναι ό,τι χειρότερο, όπως καταλαβαίνει εύκολα κάποιος από τα προαναφερθέντα, για φίλος ή σύντροφος, καλόν είναι να γίνεται από τους υγιώς σκεπτόμενους και ορθά δρώντες πολίτες προσπάθεια συνετισμού του. Και αν η απόπειρα αυτή αποβαίνει άκαρπη, αντί να του δίνουμε θάρρος να διακηρύττει με θράσος τις αντικοινωνικές του αρχές και ιδέες, θεωρώ ως προτιμότερη λύση να τον θέσουμε στο περιθώριο χωρίς δυνατότητα συμμετοχής στα κοινά, γιατί η παρουσία, η σκέψη και η δράση του είναι, δυστυχώς, ικανές να μας μολύνουν και να μας διαφθείρουν ως μεμονωμένα άτομα και ως μέλη ενός οργανωμένου και ευνομούμενου κοινωνικού συνόλου ανεπανόρθωτα.
Έτσι, δεν θα βλάψει κανέναν μας, λοιπόν, το να σας υπενθυμίσω για τις περιπτώσεις των κάθε είδους αμετανόητων αρχομανών και τον εξοστρακισμό της Κλασικής Αθηναϊκής Δημοκρατίας, και ο νοών νοείτω και ώτα ακουέτω…
