Με το οφφίκιο του Άρχοντος Ορφανοτρόφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας τίμησε ο Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνός τον φιλάνθρωπο και ευεργέτη Γεώργιο Παπαδάκη, αναγνωρίζοντας και τιμώντας την προσφορά του προς τον άνθρωπο.
Σύμφωνα με την σχετική ανακοίνωση της Ιεράς Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου «Η σχετική Ακολουθία της χειροθεσίας έγινε την Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου, παραμονή της εορτής του Αγίου Χαραλάμπους, μετά το πέρας της Ακολουθίας του Αρχιερατικού Εσπερινού.
Ο Σεβασμιώτατος εκτιμώντας την αθόρυβη φιλανθρωπία του μεγάλου ορφανοτρόφου του τόπου μας, έλαβε την απόφαση, αφού στο πρόσφατο τάξίδι που είχε πραγματοποιήσει στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, εισηγήθηκε στον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, να του απονείμει τον τιμητικό και ιστορικό τούτο τίτλο- ως ένδειξη αγάπης πατρικής και προς ανταμοιβή της προσφοράς του για την ευεργεσία του προς τον συνάνθρωπο, αλλά και για να αποτελεί ούτος παράδειγμα προς μίμησιν πολλών εις δόξαν Θεού. Στην εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, ο Παναγιώτατος και Οικουμενικός μας Πατριάρχης συγκινήθηκε και έδωσε την ευχή και την ευλογία του, αλλά και τον τιμητικό τίτλο στο Πατριαρχικό του γράμμα, ως Άρχοντας Ορφανοτρόφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.
”Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Ελληνικής ιδιομορφίας είναι η ύπαρξη Ευεργετών σε κάθε περίοδο της ταραχώδους και μεγαλειώδους συνάμα ιστορίας του, τόνισε κατά τον τιμητικό λόγο που εκφώνηση προς τιμήν του μεγάλου Ευεργέτου, ο Πανοσιολογιώτατος Πρωτοσύγκελλος μας Αρχιμ. Δαμασκηνός Λιονάκης.
Συγκεκριμένα, η ευεργεσία ως έμπρακτη εκδήλωση συμπαράστασης προς τον πάσχοντα και τον ενδεή συνάνθρωπο ή συναρωγής και συναντίληψης στις ανάγκες της οργανωμένης κοινωνίας, θεσμοθετείται αρχικά στην Αρχαία Αθήνα με τις λεγόμενες «λειτουργίες» και επεκτείνεται στα Ελληνιστικά χρόνια, κατά τα οποία το όνομα των Ελληνιστών Ηγεμόνων της Αιγύπτου συνοδεύεται με επίθετα, όπως Ευεργέτης, Φιλάνθρωπος, Σωτήρας..
Ο Χριστιανισμός, αναβάθμισε την κοινωνική αυτή αρετή, αναδεικνύοντας την πνευματική της διάσταση. Δεν δρα πλέον ο πολίτης για τους συμπολίτες του, αλλά ο χριστιανός για κάθε συνάνθρωπο αδελφό του. Και δεν το κάνει αυτό για να θεωρηθεί καλός πολίτης της Αθηναϊκής δημοκρατίας, αλλά για να θεωρηθεί παιδί του Θεού και να αναδειχθεί πολίτης της ουράνιας πολιτείας.
Υπό το πνεύμα του Χριστιανισμού εμπνεόμενοι, οι λεγόμενοι Εθνικοί Ευεργέτες συνέχισαν, τα νεώτερα χρόνια, την αρχαία αυτή παράδοση της προσφοράς προς το σύνολο, όπως αποδεικνύεται και από τις Διαθήκες τους.
Ο Μιχαήλ Τοσίτσας, για παράδειγμα, ένας από τους μεγαλύτερους ευεργέτες της εποχής του, αρχίζει την διαθήκη του ως ακολούθως: «επιθυμών κατά χριστιανικόν και κοινωνικόν καθήκον ….» , ενώ ο Νικόλαος Ζωσιμάς, ο μέγας αυτός ευεργέτης ,σημειώνει κατά λέξη ότι «… απεφάσισα ιδία βουλή και αυτοπροαιρέτω γνώμη ίνα, δια της παρούσης μου Διαθήκης, διατάξω άπασαν την μετά των μακαριτών Αυταδέλφων μου κοινήν και αμέριστον περιουσίαν, χαρισθείσαν ημίν παρά της του παναγάθου Θεού απείρου ευσπλαχνίας, εν τώδε τω ματαίω βίω, δια των ιδίων ημών κόπων και ιδρώτων … Δέομαι ουν της θείας Αυτού αγαθότητος, ίνα με καθοδηγήσει διατάξαι αυτήν κατ’ ευαρέστησιν του Παναγάθου Αυτού θελήματος…».
Από τη μελέτη των διαθηκών προκύπτει αβίαστα ότι οι ευεργέτες πίστευαν πως τα αγαθά, τα οποία με τόσες θυσίες και κόπους απέκτησαν, δεν ανήκαν αποκλειστικά στους ιδίους, αλλά ότι ο θεός τους έταξε ως διαχειριστές αυτών των αγαθών.
Και επειδή το πιστεύειν είναι τρόπος ζωής και όχι ιδεολόγημα για τα μέλη της Εκκλησίας, προσέφεραν θυσιαστικά και με ιλαρότητα για να ανακουφισθεί η φτώχεια των συνανθρώπων – αδερφών τους, η δυστυχία, ο πόνος και η αγραμματοσύνη.
Έτσι, διαθέτουν αφιλοκερδώς τις περιουσίες τους για αγαθούς σκοπούς, χωρίς να τους το επιβάλλει καμία κρατική εξουσία. Ευεργετούν με διάκριση, χωρίς να επιζητούν την εφήμερη δόξα και την τιμή, χωρίς να επιζητούν να εξουσιάζουν τους ευεργετούμενους.
Η μνήμη τους παραμένει αγέραστη στη συλλογική θύμιση και το παράδειγμά τους αναζητεί μιμητές, ιδιαίτερα τις μέρες αυτές τις δύσκολες και χαλεπές…
Και δεν είναι λίγοι αυτοί που, με πικρία και απογοήτευση, διαπιστώνουν ότι λείπουν σήμερα τέτοιες μεγαλειώδεις μορφές, που θα συνεισφέρουν στην ανόρθωση της πατρίδας μας και τη στήριξη του λαού μας.
Και είναι γεγονός ότι σήμερα, εθνικοί ευεργέτες, κατά τα πρότυπα των παλαιότερων εποχών δεν υπάρχουν, και δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν, καθώς άλλαξαν τα κοινωνικά δεδομένα και μεταβλήθηκαν οι συνθήκες.
Σήμερα, μπορεί να μην υπάρχουν Εθνικοί Ευεργέτες, υπάρχουν, όμως, Κοινωνικοί, συχνά αφανείς, που, όμως, ποτίζουν τό ξηραμένο από τον εγωισμό και την υλοφροσύνη έδαφος της κοινωνίας μας, άξιοι να δεχθούν από τα χείλη του Κυρίου τη μεγαλύτερη αναγνώριση και την ύψιστη ανταμοιβή, μια ανταμοιβή, που σίγουρα περιμένει και σας, μεγάτιμε και μεγάθυμε Ευεργέτα της Μητροπόλεώς μας και κάθε έργου αγαθού ιλαρέ χορηγέ, κύριε Γεώργιε Παπαδάκη:
«Δεῦρο ὁ εὐλογημένος τοῦ πατρός μου, κληρονόμησον τὴν ἡτοιμασμένην σοι βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. ἐπείνασα γάρ, καὶ ἔδωκάς μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐπότισάς με, ξένος ἤμην, καὶ συνήγαγές με, γυμνός, καὶ περιἐβαλἐς με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψω με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἧλθες πρός με»!
Και δεν αποτελεί τούτο συναισθηματική υπερβολή!
Διότι, λόγος άπας ηττάται, αν επιχειρήσει να αναφερθεί έστω και ακροθιγώς, έστω και περιγραφικώς στην προσωπικότητα,το μεγαλείο της ψυχής και τον πλούτο της αγάπης του σήμερα οφειλετικώς, αλλ’ όχι πρεπόντως τιμωμένου Γεωργίου Παπαδάκη, του Αρχηγού όχι μόνο του «Χρυσού Σμήνους» της Αεροπορίας μας, αλλά και τον Αρχηγό του «Χρυσού Σμήνους» των αγωνιστών της καθημερινότητας και της φιλανθρωπίας!
Τι να πούμε για την εύορκο και ευδόκιμο υπηρεσία του στην Πολεμική Αεροπορία, για το πάθος του να «βάλει στην ψυχή του τα κτήματα του Ουρανού!» Πρωταθλητής του «αεροπορικού πεντάθλου» και εναέριος υπερασπιστής των συνόρων της πατρίδας μας, καταξιώθηκε να ακούσει από το στόμα του Γάλλου Σμηναγού Περρόν Ζεράρ Μπουγιόν την αναγνώριση της αριστείας του: «Η Πατρίδα σας πρέπει να’ ναι υπερήφανοι για σας…»!
Πώς να χαρακτηρίσουμε τον γνήσιο γόνο της λεβεντογέννας Κρήτης, ο οποίος και με την επιτυχημένη επαγγελματική του δραστηριότητα, ως πολίτης πλέον, «απέδωσε πολλαπλάσια τα τροφεία τη πατρίδι αυτού»;
Ο Γεώργιος Παπαδάκης, μετά την αποστρατεία του, προσγειώθηκε στην ηρωοτόκο και αγιοτόκο γη της Κρήτης, όχι για να εφησυχάσει, αλλά για να δημιουργήσει και να προσφέρει κομμάτια ουρανού στους συμπατριώτες του!
Δραστηριοποιείται επιτυχώς στον τομέα του ψηλού επιπέδου τουρισμού και κατασκευάζει στον κόλπο του Αλμυρού, κοντά στο όμορφο αυτό ψαροχώρι της Γεωργιούπολης ανάμεσα στα Χανιά και το Ρέθυμνο, ένα από τα καλύτερα πεντάστερα resort ξενοδοχεία της χώρας, το οποίο μάλιστα έχει επανειλημμένα, ούτε μια, ούτε δύο αλλά…εικοσιπέντε φορές διακριθεί για την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει με τα πιο αξιόπιστα βραβεία από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως τουριστικά πρακτορεία και οργανισμούς…
Και ως έμπειρος πιλότος δεν απογειώνει πια το πολεμικό του αεροπλάνο, αλλά το αεροπλάνο της κοινωνικής ανάπτυξης του τόπου μας, προσφέροντας δουλειά σε εκατοντάδες συντοπίτες μας…
Απογειώνει και το αεροπλάνο της ανθρωπιάς μας, με καύσιμο την επιτυχημένη, την αστείρευτη, την έμπρακτη και απροσποίητη αγάπη του προς όλους, προς την Ιερά μας Μητρόπολη, ως πρώτος και μέγας χορηγός του κεντρικού μας συσσιτίου, από της συστάσεως του, προς το Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας, ακόμη και προς την διακονία πολλών κληρικών.
Αγκάλιασε γνωστούς και αγνώστους και τους έκανε παιδιά του!
Αγάπησε έμπρακτα και θυσιαστικά, ως Έλληνας, την πίστη, την πατρίδα και την οικογένεια!
Και, ως γνήσιος Κρητικός, αγάπησε και τη γη των προγόνων του και τους ελαιώνες της, προσφέροντας σε όλους το έλαιο της καθημέραν τροφής!
Με ποια λόγια να αναφερθούμε στην εντιμώτατη οικογένειά του, την κυψέλη αυτή κοινωνικής αλληλεγγύης και προσφοράς, την ευγενεστάτη ομόζυγό του Καίτη, τα αντάξια παιδιά του Δημήτριο και Χαράλαμπο, που με τις οικογένειές τους και τα εγγονάκια του τον περιβάλλουν τώρα ως νεόφυτα ελαιών, άλλο ένα αντίδωρο της αγάπης του δικαιοκρίτου Θεού!
Συναγάλλονται, όμως, και τα ουράνια… Μαζί με τους αγαπημένους του γονείς και την αδελφή του Μαρία, που καμαρώνουν και εύχονται και προσεύχονται για το παιδί και τον αδελφό τους, με το οποίο δεν αποχωρίστηκαν ποτέ, γιατί η αγάπη νικάει και το θάνατο!
Αλλά, δύναται πόλις επί όρους κειμένη κρυβήναι;
Το μεγαλείο της ψυχής του και η απεραντωσύνη της αγάπης του μεταφέρθηκαν από το Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. κ. Δαμασκηνό, τον ανύστακτο του ποιμνίου του κηδεμόνα και φρουρό, ο οποίος αναγνωρίζει τους ευεργέτες και δεν κρύβει την ευεργεσία, πέταξαν πάνω από τα κύματα του Αιγαίου, διάβηκαν τον Ελλήσποντο, εισέπλευσαν στο Βόσπορο και έφτασαν εκεί που χτυπά η καρδιά της Ρωμιοσύνης, στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, δόνησαν την ψυχή του Σεπτού μας Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος του απένειμε το τιμητικώτατο και εκφραστικότατο οφφίκιο του Άρχοντα Ορφανοτρόφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, το οποίο τούτη την ώρα του απονέμεται, διά χειρών του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας!
Εντιμώτατε και αγαπητέ μου κύριε Παπαδάκη,
Ο βίος και η πολιτεία σας αποτελούν μια ακτίδα φωτός και ελπίδας στο περιρρέον και περιβάλλον την κοινωνία μας σκότος της απαισιοδοξίας.
Με το παράδειγμά σας μας καλείτε να ενεργοποιήσουμε τα ζώπυρα της εθνικής μας μνήμης και ψυχής, μας καλείτε να οδεύσουμε από την κυριαρχία του «εγώ» προς τη βίωση του «εμείς», να διαπιστώσουμε τη σημασία και τη δυναμική της συλλογικής προσπάθειας και κοινής συστράτευσης για την υπέρβαση των προβλημάτων και δυσκολιών, για να αποδείξουμε για μια ακόμη φορά ότι:
«των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία» ”!
Στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Χαραλάμπους, το παρών έδωσαν πλήθος Ιερέων της Μητροπόλεως μας, η Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Γερόντισσα Θεοξένη, η Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Κορακιών Γερόντισσα Θεοφόρα, ο Δήμαρχος Αποκορώνου κ. Χαράλαμπος Κουκιανάκης, με όλους τους Αντιδημάρχους, Δημοτικοί Σύμβουλοι, η οικογένεια, οι φίλοι του αγαπητού κ. Παπαδάκη καθώς και πλήθος ευσεβών προσκυνητών.
Μετά το πέρας της χειροθεσίας ο Σεβασμιώτατος του απένειμε και τιμητική ευαρέσκεια της Μητροπόλεως μας, λέγοντας πως είναι πραγματική ευλογία στις ημέρες μας να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, με φιλάνθρωπα συναισθήματα και ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Ο Θεός να ευλογεί τον κ. Παπαδάκη ώστε να συνεχίσει το έργο του, ένα έργο συνεχούς προσφοράς.
Συγκινημένος ο κ. Γεώργιος Παπαδάκης, ευχαρίστησε τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ.κ. Δαμασκηνό, λέγοντας μεταξύ άλλων, ” εσείς πολλά μου δώσατε, εγώ λίγα σας έδωσα”.»
