Άργησε να ’ρθει η άνοιξη

Άργησε να ’ρθει η Άνοιξη, το μαρτυρά το χιόνι
που μηδ’ αυτό δε λιώνει επάνω στα βουνά,
άργησε να ’ρθει η Άνοιξη ν’ ανθίσουνε τα κλώνια,
να ’ρθουν τα Χελιδόνια, στον τόπο μας ξανά.
Άργησ’ ο ήλιος να φανεί, τσ΄ ακτίνες του ν’ απλώσει
και χρώματα να δώσει, στην τριανταφυλλιά,
όταν εκείνος λιάζει, γύρω ο κόσμος μοιάζει, με Θεϊκή Φωλιά.
Άργησε να ’ρθει η Άνοιξη και ν’ ακουστούν τραγούδια,
ν’ ανθίσουν τα λουλούδια, να παίξουν τα παιδιά,
άργησαν φέτος να φανούν τα χρώματα τ’ Απρίλη,
χαμόγελα στα χείλη κι ελπίδες στην καρδιά.
Θε μου και πόσο μου ’λειψε, η ομορφιά της φύσης,
τι άλλο να ζητήσεις από μια προσευχή,
ο λογισμός με πάει, στις μυρωδιές του Μάη, γύρω στην εξοχή.
Το φως του ήλιου λάμπει κι ανθολογούν οι κάμποι
κι η πικραμυγδαλιά,
μια ζωγραφιά η φύση, θέλει να σου μιλήσει,
θαρρείς κι έχει μιλιά.
Δροσοσταλίδα η ζωή, σε πράσινα λιβάδια
και μεις μες τα σκοτάδια, περνάμε τον καιρό,
μα βλέπεις είναι λίγη, γιατί κυλά να φύγει
σα γάργαρο νερό…