» Η χανιώτικης καταγωγής εικονογράφος μιλά για τα… φοβιστικά πλάσματα που ενεργοποιούν τη δημιουργική της διάθεση
Τέρατα, τρομακτικά πλάσματα και δεινόσαυροι αποτελούσαν κι αποτελούν τις μεγάλες τις αγάπες που έχουν διεισδύσει και στα έργα της.
Η Αριάδνη Τζουνάκου, με καταγωγή από τα Χανιά, είναι εικονογράφος του φανταστικού και του τρόμου, και λίγο πριν μοιραστεί με τους Χανιώτες τους… “εφιάλτες” της στο 7ο Chaniartoon, μιλά στο “μολύβι μελάνι” για τις κύριες πηγές έμπνευσης από την ελληνική μυθολογία, την αγάπη της για τα ιδιαίτερα αυτά πλάσματα και τους κρητικούς καταχανάδες.
-Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για… τον τρόμο και τα τέρατα;
Το πρώτο σκίρτημα το ένιωσα ούσα πολύ μικρή, βλέποντας τη “Φαντασία” του Ντίσνεϋ και συγκεκριμένα τη σκηνή που ο τυραννόσαυρος κυνηγάει τους χορτοφάγους δεινόσαυρους. Ήμουν -και είμαι- φανατική δεινοσαυρόφιλη· με ξετρελαίνουν τα σχήματα και χρώματα αυτών των πλασμάτων.
Στην ίδια ηλικία άρχισα να ξεγλιστρώ αργά τα βράδια για να δω τηλεόραση, νομίζοντας πως και εκείνη την ώρα θα έδειχνε παιδικά. Έτσι παρακολούθησα το “Event Horizon”, το “People Under the Stairs” και πολλές ακόμη ταινίες παντελώς ακατάλληλες για την ηλικία μου. Παρόλο που έτρεμα ολόκληρη, η αισθητική αυτών των έργων μού προκαλούσε δέος. Με τα χρόνια αναζητούσα βιβλία, ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, μουσική, οτιδήποτε θα μπορούσε να μου προκαλέσει αυτό το συναίσθημα. Ευτυχώς βρήκα πολλούς θησαυρούς: από τις Ανατριχίλες στο Silent Hill, από το Doom στο Alien και τον Δρακούλη Δρακουλίνο, το Ring και το Devilman και τόσα άλλα “διαμαντάκια”. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ποιοι ελληνικοί μύθοι έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης για σένα;
Ο μύθος της Περσεφόνης, η Τιτανομαχία, το Μήλο της Έριδος. Αν έπρεπε όμως να ξεχωρίσω έναν μύθο που με επηρέασε αυτός θα ήταν το μαρτύριο του Προμηθέα, τον οποίο χρησιμοποίησα για έναν από τους αγαπημένους μου πίνακες, το “Sacrifice & Rebirth” (Θυσία & Αναγέννηση). Ταυτίστηκα με τον Προμηθέα στο κομμάτι του πόνου που βίωσε, το πώς ήταν παγιδευμένος σε αυτόν και δεν μπορούσε να ξεφύγει.
Και ερχόμαστε στα κρητικά βαμπίρ, τους καταχανάδες… Έχεις σχεδιάσει πότε με αφορμή κάποιο κρητικό τέρας; Ποια η σύνδεσή σου με το νησί;
Καταχανάδες, τελώνια, ανασκελάδες κι άλλα τέρατα αποτελούν κομμάτι ενός εικονογραφημένου βιβλίου πάνω στο οποίο δουλεύω. Δεν μπορώ να αναφέρω κάτι πιο συγκεκριμένο επί της παρούσης, μιας και βρίσκομαι ακόμη σε αρχικό στάδιο.
Στο σημείο αυτό να αναφέρω πως ούσα μεγαλωμένη στην Αθήνα δεν είχα ουσιαστική επαφή με την Κρήτη, παρόλο που κατάγομαι από το νησί και συγκεκριμένα από τον Κορφαλώνα Χανίων. Σε ένα βαθμό αυτό υπήρξε δική μου επιλογή· ένιωθα πως ο τρόπος που οι Έλληνες μιλούσαμε για τις παραδόσεις μας ήταν στενόμυαλος και πως δεν άφηνε περιθώρια για εξέλιξη κι αλλαγή. Για χρόνια οδηγήθηκα στο αντίθετο άκρο, αυτό της ξενολατρίας. Στο σήμερα, η έρευνα και ο σχεδιασμός ελληνικών μύθων και παραδόσεων -της Κρήτης, της Μάνης και κάθε άλλου τόπου της Ελλάδας – είναι κάτι παραπάνω από μια ενδιαφέρουσα ασχολία. Είναι ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνω και τιμώ την κληρονομιά των προγόνων μου δίχως να θυσιάζω την προσωπική μου έκφραση.
Από το Λος Αντζελες στην Αθήνα. Παρακολουθείς ακόμη την ξένη σκηνή της 9ης τέχνης; Θεωρείς ότι υπάρχει καλό υλικό αλλά και μέλλον για τον τομέα και στην Ελλάδα;
Διαβάζω τακτικά ξενόγλωσσα κόμικς, ιδιαίτερα manga. Να είμαι ειλικρινής αγαπώ κυρίως παλιότερους καλλιτέχνες – Osamu Tezuka, Hideshi Hino και τον αγαπημένο μου Go Nagai. Υπάρχουν όμως και Αγγλόφωνοι δημιουργοί με εξαιρετική δουλειά, όπως οι Emily Carroll, Winton Kidd, Jen Wang, και Saagelius.
Όσον αφορά στην ελληνική σκηνή είναι απλά εξαιρετική, γεμάτη ταλέντα! Ενδεικτικά θα αναφέρω τους Ονίτα Κουτσουμάνη, Γιάννη Ρουμπούλια, Δήμητρα Νικολαΐδη, Byzantine Tales, Νίκος Καμπασελέ, Μάνο Λαγουμβάρδο, Ειρήνη Σκούρα, Σμαράγδα Μάγκου, Αύγουστος Κανάκης και τόσοι άλλοι. Αν ανέφερα όλους τους Έλληνες καλλιτέχνες των οποίων η δουλειά αξίζει να διαβαστεί θα γεμίζαμε το φύλλο σας!
Το αν αυτή η σκηνή θα ανθίσει και αναπτυχθεί εξαρτάται τόσο από εμάς τους δημιουργούς αλλά και από την υποστήριξη του κοινού, οικονομική μα και συναισθηματική.
Τα τέρατα και τα τρομακτικά πλάσματα πρωτοστατούν διαχρονικά στα κόμικς, τις ιστορίες, τις εικονογραφήσεις. Τι τα κάνει τόσο θελκτικά στο κοινό;
Ο τρόμος μοιάζει αρκετά στην κωμωδία. Είναι ένα συναίσθημα που ενώνει ολόκληρη την ανθρωπότητα, αφού δεν υπάρχει κανείς που να μην το έχει βιώσει έστω μία φορά. Μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε θέματα και συναισθήματα άβολα, συχνά απαγορευμένα, όπως ο θάνατος, η σεξουαλικότητα, η γυναικεία χειραφέτηση, η κοινωνική ανισότητα, δίχως ψέματα και δικαιολογίες. Κανένα τέρας δεν θα είναι τόσο φονικό όσο η Weyland Yutani (Alien), οι πάμπλουτοι ισχυροί μπορεί να μην κοιμούνται σε μεσαιωνικά κάστρα (Dracula) αλλά ακόμη μας πίνουν το αίμα, η τεχνολογία και ο εκσυγχρονισμός μπορούν να γίνουν ο χειρότερος εφιάλτης μας (Ring), και πάει λέγοντας. Νομίζω πως η ωμότητα του τρόμου έχει μια ειλικρίνεια που δεν αφήνει περιθώρια στο κοινό να αρνηθεί αυτό που βιώνει.
Κάποτε οι μύθοι εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες. Ερχόμενοι στο σήμερα, θεωρείς ότι οι μύθοι έχουν να μας προσφέρουν κάτι;
Νομίζω πως οι μύθοι, τα παραμύθια και κάθε είδους ιστορία μπορούν να μας βοηθήσουν τόσο στο να προβληματιστούμε για τη ζωή μας όσο και στο να αναπτύξουμε ενσυναίσθηση. Σε συλλογικό επίπεδο, αυτά πιστεύω ότι μπορεί μια σύγχρονη κοινωνία να κερδίσει από τους “μύθους”. Σε προσωπικό επίπεδο, πιστεύω πως οι ιστορίες που αγαπάμε είναι εργαλεία με τα οποία μπορούμε να κατανοήσουμε τον εαυτό μας καλύτερα, τόσο τις καλές όσο και τις άσχημες πτυχές του.
Το δωρεάν εργαστήρι “Καταχανάδες στο χαρτί” με την Αριάδνη Τζουνάκου θα πραγματοποιηθεί στις 22 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης, στις 17:00 – 18:30, στο πλαίσιο του 7ου Chaniartoon. Δηλώστε συμμετοχή στον σύνδεσμο: https://www.chaniartoonfest.gr/index.php/el/7th-edition/workshops/katahanades
γραμμοσκιάσεις…. Zgur
