Το… πολύ µακρινό 1989 άλλα ήταν τα πάθη και τα προβλήµατα του τόπου! Ο Λευτέρης Πανταζής είχε κυκλοφορήσει το δίσκο “Ταραχή” και µέσα σε αυτόν υπήρχε το ζεϊµπέκικο και γκράντε σουξέ στις πίστες της εποχής και όχι µόνο “Αριστερά είναι η καρδιά”!
Παραθέτω τα δύο κουπλέ:
[Αριστερά είν’ η καρδιά,/ εµπρός, σηµάδεψέ µε.
∆ώσε µου µία µαχαιριά/ κι αποτελείωσέ µε.
Αριστερά είν’ η καρδιά,/ εµπρός, σηµάδεψέ µε.
Αριστερά είν’ η καρδιά,/ κοίτα να βρεις το στόχο
και τη δική σου απονιά να πάψω πια να νιώθω.
Αριστερά είν’ η καρδιά,/ κοίτα να βρεις το στόχο].
Τρεις δεκαετίες µετά, και µε τα όσα διαδραµατίζονται στην Αριστερά, θυµήθηκα το συγκεκριµένο τραγούδι που µοιάζει να ταιριάζει ταµάµ µιας και οι αλληλοκατηγορίες και τα άπονα µαχαιρώµατα µεταξύ αλλοτινών συντρόφων στο… hot spot ‘‘καρδιά’’ µιας Αριστεράς που ως λέξη -και λιγότερο καθώς φαίνεται ως αυτό που νοηµατοδοτεί- έγινε καθηµερινή αναφορά στο λεξιλόγιο τόσο των πολιτικών πάσης φύσης (αριστερών-κεντρώων-δεξιών κ.λπ., κ.λπ.), όσο και των πολιτών που την ψήφισαν ή την καταψήφισαν! Των πολιτών που µετά εκείνη την πρώτη ψήφο, την καταψήφισαν ή την ψήφισαν και πλέον πολλοί από αυτούς βρίσκονται µετέωροι και ενεοί προς τα πού άραγε να κοιτάξουν και προς τα πού να στραφούν: προς τη meta Aristera ή τη νέα Αριστερά ή σε όσους πρεσβεύουν και προέρχονται από την πρώτη φορά Αριστερά ή…
Έως ότου να κάτσει η µπίλια, πάρτε και το ρεφραίν του ΛΕΠΑ:
«∆εν υπάρχει στο κορµί µου άλλο µέρος να πληγώσεις./
Αριστερά είν’ η καρδιά, έλα να τη σκοτώσεις».
Ποιος το θύµα, ποιος ο θύτης, ποιος νοιάζεται για µια καρδιά τάχατες;
