Αριστερά και εξουσία

Κύριε διευθυντά,
θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για την Αριστερά και την αριστερή μας κυβέρνηση.
Συχνά γίνεται λόγος για την Αριστερά και άνθρωποι δηλώνουν αριστεροί. Όταν τους ρωτήσεις, τι ακριβώς εννοούν με Αριστερά και τι σημαίνει πως είναι αριστεροί, δεν ξέρουν να σου απαντήσουν.
Οταν μιλάμε όμως για κάτι, για να έχει νόημα αυτό που λέμε, πρέπει πρώτα να ξέρουμε για τι ακριβώς μιλάμε. Δεν θέλω να ασχοληθώ με το θέμα θεωρητικά. Μια απλή ανάγνωση της πραγματικότητας φτάνει, άλλωστε η πραγματικότητα μετράει, και όχι η θεωρία.
Αριστερά, λοιπόν, στην πράξη και εκεί που κυβερνά όπως αυτή θέλει, σημαίνει κεντρική εξουσία και κυριαρχία του κράτους στην οικονομία, άλλα και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Αριστερά δεν σημαίνει δημοκρατία.
Το πολιτικό σύστημα της σημερινής Ευρώπης είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Πρόκειται για ένα σύστημα στο οποίο η οικονομία λειτουργεί με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Ταυτόχρονα υπάρχουν πολιτικές και νόμοι που προωθούν και εξασφαλίζουν το κοινωνικό κράτος. Οι κυβερνώντες είναι εκλεγμένοι από τους πολίτες και μπορούν, από αυτούς, να αντικατασταθούν σε ελεύθερες εθνικές εκλογές. Το κράτος δεν αναμιγνύεται στην προσωπική ζωή των ανθρώπων. Στην Ευρώπη έχουμε, σε αντίθεση με όλες τις χώρες που κυβερνούσε η Αριστερά στο δικό της σύστημα, δημοκρατία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο ήταν αντιπολίτευση, ήταν ένα φανερά αντιευρωπαϊκό κόμμα, με συμπάθειες προς την σοβιετική Ρωσία και αριστερούς δικτάτορες όπως τον Τσάβες της Βενεζουέλας. Όλα αυτά ήταν λογικά για ένα αριστερό κόμμα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αν ο κ. Τσίπρας είχε τότε τη δυνατότητα να κυβερνήσει όπως ήθελε, θα έβγαζε την Ελλάδα από την Ευρώπη και θα κυβερνούσε με αριστερό καθεστώς, γιατί εκτός από το να κυβερνά θα ήθελε και την εξουσία , όπως είπε αποκαλυπτικά η σύζυγος του, εννοώντας πως ο κ. Τσίπρας θα ήθελε να κυβερνά χωρίς να τον ενοχλούν τα ΜΜΕ, η αντιπολίτευση, η Δικαιοσύνη, η Ευρώπη. Όπως γινόταν σχεδόν πάντα στα αριστερά καθεστώτα, δεν θα δινόταν πια στους πολίτες η δυνατότητα να  αντικαταστήσουν τον αριστερό δικτάτορα με εκλογές.
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει στις δημοσκοπήσεις τα ποσοστά του να μειώνονται, ψάχνει την συνεργασία με την Κεντροαριστερά. Εκμεταλλεύεται την σύγχυση που υπάρχει σχετικά με τις έννοιες αριστερά και σοσιαλιστικό. Ακούμε να λέγονται κεντροαριστερά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, ή το SPD της Γερμανίας, σοσιαλιστικά, αριστερά κόμματα.
Κεντροαριστερά κόμματα, όμως,  δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά. Κόμματα του Κέντρου και κόμματα αριστερά ή δεξιά αυτού, υποστηρίζουν  την οικονομία της ελεύθερης αγοράς και την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Κόμματα αριστερά του Κέντρου δίνουν πιο πολύ έμφαση στο κοινωνικό κράτος, ενώ αυτά δεξιά του Κέντρου πιο πολύ στην οικονομία, είναι όμως κόμματα του ίδιου συστήματος, ασπάζονται τις ίδιες αξίες και κυβερνούν προς συμφέρον όλων των κοινωνικών ομάδων. Από την Αριστερά, όμως, χωρίζει και τα δύο μια πραγματική άβυσσος.
Η Αριστερά στην Ελλάδα,την στιγμή που βρέθηκε μετά από τερατώδεις ψέματα στην εξουσία και μπροστά στην ανάγκη να κυβερνήσει με ευρωπαϊκές, δηλαδή αντίθετες των αριστερών πολιτικές, έκανε μνημειώδεις “κολοτούμπες”, απλά και μόνο για την καρέκλα του κ. Τσίπρα και των όμοιων του καιροσκόπων. Σε βαθμό που ο πρώην “εχθρός”, οι δανειστές, θεωρούν τον κ. Τσίπρα και τον κ. Τσακαλώτο καλύτερους συνεργάτες από τους Σαμαρά και Βενιζέλο- τους θεωρούν δηλαδή ως τους καλύτερους “yes men”.  Τήρησε τα μνημόνια ευλαβικά, ο κ. Τσίπρας, αυτά που έλεγε πως θα σκίσει, και κατάφερε, έτσι, η οικονομία να σταθεροποιηθεί στον πάτο- εκεί που η φτώχεια γίνεται κανονικότητα, δεν μιλάμε πια για κρίση. Ο κ. Τσίπρας που ήθελε να σκίσει τα μνημόνια, υπερηφανεύεται τώρα για τα αποτελέσματα που έφεραν τα μνημόνια, που τελικά τόσο πιστά εφάρμοσε.
Εκεί όμως που τα μνημόνια αφήνουν περιθώρια, οι κυβερνώντες της Αριστεράς θέλουν να δείξουν πως είναι αριστεροί, άσχετα πως με αυτό βλάπτουν την χώρα. Αριστερές πολιτικές σε μια χώρα που λειτουργεί με κανόνες της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς, μόνο ζημιές μπορούν να προκαλέσουν. Η αριστερή κυβέρνηση, στο τιμόνι του κράτους, πατάει γκάζι εκεί που την υποχρεώνει το μνημόνιο, αλλά ταυτόχρονα δεν λύνει ποτέ το αριστερό χειρόφρενο. Οσο κυβερνά η Αριστερά στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ελπίδα να ακολουθήσουμε τις ταχύτητες της υπόλοιπης Ευρώπης. Μας έφερε στην σταθερότητα του πάτου η αριστερή κυβέρνηση, αλλά δεν έχει την πίστη σε πολιτικές που είναι αναγκαίες για να αξιοποιήσει η Ελλάδα τις μεγάλες δυνατότητες που έχει να γίνει μια παραγωγική χώρα και να ξεκολλήσει έτσι από τον πάτο. Με μια αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα, θα μείνουμε για πάντα σταθερά στον πάτο. Οταν η αριστερή κυβέρνηση μοιράζει φιλοδωρήματα στα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας, το κάνει μόνο για να φανεί ως υπερασπιστής των φτωχών, ως ένας μοντέρνος Ρομπέν των Δασών. Θέλει να ξεχαστεί πως  πήραν πρώτα από τους ίδιους τους φτωχούς πολλά, για να τους δώσουν τώρα ψίχουλα. Το μεγάλο μέρος, όμως, το πήραν, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι, από την παραγωγική τάξη. Από τη δουλειά και δημιουργικότητα αυτής της τάξης εξαρτάται ο εθνικός πλούτος, και σε τελευταία ανάλυση και το βιοτικό επίπεδο των οικονομικά αδύναμων.  Αριστερή και επιζήμια πολιτική της κυβέρνησης δεν είναι μόνο τα πονηρά φιλοδωρήματα, αλλά και η εχθρική προς τις επενδύσεις πολιτική, η συμπάθεια προς αντισυστημικούς βάνδαλους και τρομοκράτες και η καταδίκη του ανταγωνισμού στην παιδεία. Ολα καλά και ωραία, ακούω πολλούς να λένε, αλλά η Αριστερά δεν μας έφερε στην χρεοκοπία, αλλά τα αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αλήθεια αυτό, αλλά, η Αριστερά ζητούσε πάντα πολύ περισσότερα από τα ίδια που μας έφεραν στην χρεοκοπία: Πιο πολύ κράτος, πιο ψηλούς μισθούς, πιο ψηλές και πιο πρόωρες συντάξεις, πιο πολλούς υπαλλήλους, πιο πολλά επιδόματα, και πάει λέγοντας. Αν γινόταν δηλαδή αυτά που ζητούσε η Αριστερά, θα είχαμε χρεοκοπήσει δεκαετίες νωρίτερα.
Η Αριστερά είναι ένα ξένο σώμα στον σύγχρονο κόσμο. Ο σύγχρονος κόσμος θέλει ελευθερία του ατόμου, παγκόσμιες συνεργασίες, ελεύθερες αγορές, δημιουργικότητα μέσω του ανταγωνισμού, ελεύθερη εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας και του ανθρώπινου πολιτισμού. Η αριστερή ιδεολογία είναι μια φούσκα που μόλις αγγίξει την πραγματικότητα σπάει. Η Αριστερά εκεί που κυβέρνησε όπως ήθελε, έφερε μιζέρια, στασιμότητα, ισότητα στον πάτο και δικτατορία. Εκεί που κυβέρνησε μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, προσαρμόστηκε με υποτέλεια. Το πιο θλιβερό παράδειγμα για το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ο άνθρωπος για την καρέκλα: Οι 153 των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, που με βουλιμία γλείφουν εκεί που παλιά έφτυναν.
Γιώργος Κιαγιάς