ΝΑ τι θα έγραφε περίπου ο Κ.Π. Καβάφης, αν ζούσε σήμερα, μετά την οχτάχρονη μνημονιακή συντριβή μας. Οχι βέβαια καμιά καινούργια “Ιθάκη”, αλλά, βλέποντας την ανεργία των νέων και τη μετανάστευση πάνω από 400.000 Ελλήνων επιστημόνων, θα ξανάγραφε εκείνο το ωραίο ποίημα, το “Ας φρόντιζαν”! Που απεικονίζει καθαρά το δράμα ημών των Ελλήνων, να μη μπορούμε να εκλέξουμε τους καλύτερους πολιτικούς -ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας- και έτσι να υφιστάμεθα ανοήτως τα πάνδεινα: “Ας φρόντιζαν”, λοιπόν [Κατά τον τρόπον του Κ.Π. Καβάφη] όπως θα τα έλεγε ένας νέος άνεργος του 2018:
«Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία χώρα, η Ελλάδα
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία χώρα των μνημονίων
και των υπερφορολογήσεων.
Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της αγγλικής και γαλλικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξεύρω Σαιξπίρο και Καρτέσιο·
τι οικονομικά, τι ηλεκτρονικά, τι ό,τι κι αν πεις)(…).
Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω τη μεταμνημονιακή μου χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Ελλάδα.
Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους
-τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.
Θ’ απευθυνθώ προς τον Κυριάκο πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Αλέξη.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στους ΚΙΝ-ΑΛίτες.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Ελλάδα το ίδιο.
Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να επιβιώσω.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν».
Για την παράφραση
