«Σίγουρα αν υπάρχει θέληση όλα γίνονται. Μπορεί να έτυχε, ίσως όμως και όχι και απλώς να τα κατάφερα. Σε κάθε περίπτωση νιώθω πολύ χαρούμενη γι’ αυτό και πιστεύω ότι αν υπάρχει θέληση ο καθένας μπορεί να το κάνει».
Μπροστά μου καθισμένη στο αμαξίδιό της βρίσκεται η μαθήτρια του 3ου Γενικού Λυκείου Χανίων Ζωή Τζιλιβάκη. Ήταν το πρώτο παιδί με αναπηρία που στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού διαγωνισμού «Euroscola» μίλησε τον περασμένο Φεβρουάριο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκπροσωπώντας την Ελλάδα μαζί με άλλα 23 παιδιά από την Κρήτη. Το ραντεβού μας δόθηκε στο σχολείο της στον Κουμπέ. Με υποδέχθηκε ο διευθυντής Μίλτος Παπαγρηγοράκης. Εμφανώς συγκινημένος και περήφανος που δύο παιδιά από το σχολείο του, η Ζωή και ο Μάνθος Μαραβελάκης κατάφεραν να διακριθούν στον διαγωνισμό και να ανοίξουν τα φτερά τους για να πετάξουν μέχρι την «καρδιά» της Ευρώπης. Λίγο πριν τη συνάντηση μας με τα παιδιά ο κ. Παπαγρηγοράκης μου εξομολογείται την αγωνία του για να γίνει εφικτό το ταξίδι της Ζωής στο Στρασβούργο και να ξεπεραστούν οι δυσκολίες της μετακίνησης, της εξασφάλισης συνοδείας κ.ά.: «Ήταν για εμάς ένα μεγάλο στοίχημα η ισότιμη συμμετοχή της και να ξεπεραστούν τα όποια εμπόδια». Το ταξίδι έγινε τελικά εφικτό χάριν στην αμέριστη υποστήριξη του διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Χανίων Στ. Ζερβάκη, του περιφερειακού διευθυντή Εκπαίδευσης Γ. Τερζάκη και της υπεύθυνης του προγράμματος Στ. Πιταροκοίλη που «είδαν την όλη υπόθεση θετικά και καθόλου διεκπεραιωτικά».
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗ
Η Ζωή και ο Μάνθος μας περιμένουν στην αυλή. Αρχίζουν να ξετυλίγουν το κουβάρι των γεγονότων που τους οδήγησε στο Στρασβούργο. «Έμαθα για τον διαγωνισμό από τον φιλόλογό μας. Θέλω να ασχοληθώ με τα οικονομικά στο μέλλον και το είδα ως μια ευκαιρία», σημειώνει η Ζωή, ενώ ο Μάνθος συμπληρώνει ότι έμαθε για τον διαγωνισμό σχεδόν τυχαία και αποτέλεσε γι’ αυτόν μια αφορμή να μάθει κάτι περισσότερο. Θέμα του διαγωνισμού ήταν οι σύγχρονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη: περιφερειακές συρράξεις, τρομοκρατία, αυξημένες μεταναστευτικές ροές, κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Παρότι είχαν δουλέψει πολύ, κανείς από τους συνομιλητές μου δεν περίμενε ότι θα είναι μέσα στους διακριθέντες. «Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα ήρθε ο Μάνθος και μου το είπε. Δεν το πίστεψα στην αρχή», εξομολογείτε η Ζωή. Κάπως έτσι οι 2 μαθητές του 3ου ΓΕΛ μαζί με άλλα 4 παιδιά από τα Χανιά, 18 από την υπόλοιπη Κρήτη, 3 καθηγητές και τη μητέρα της Ζωής ετοίμασαν τις βαλίτσες τους για ένα τριήμερο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ
«Οι προσδοκίες μου γι’ αυτό το ταξίδι επιβεβαιώθηκαν στο έπακρο», σημειώνει η Ζωή όταν τη ρωτάω αν τα πράγματα ήρθαν έτσι όπως τα φαντάζονταν στο ταξίδι. Από την πλευρά του, ο Μάνθος τονίζει ότι ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία: «Δεν περίμενα ποτέ ότι θα βρεθώ στο Ευρωκοινοβούλιο και θα μιλήσω. Από εκεί και πέρα κρατάω το πολύ καλό κλίμα που δημιουργήθηκε ανάμεσα στα παιδιά που ταξιδέψαμε». Στα αξιοσημείωτα ήταν ότι η Ζωή μαζί με άλλο ένα παιδί από το Ηράκλειο επιλέχθηκαν να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα παρουσιάζοντας πτυχές από τον πολιτισμό και την κουλτούρα της. «Το μήνυμα που ήθελα -κυρίως- να περάσω ήταν ότι η Ελλάδα παρόλο που αντιμετωπίζει προβλήματα είναι εδώ. Ήθελα, δηλαδή, να μεταφέρω ένα μήνυμα ελπίδας», αναφέρει η Ζωή. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες στα μάτια της νεαρής μαθήτριας οι μεγάλες διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις ευρωπαϊκές και τις ελληνικές πόλεις σε θέματα προσβασιμότητας των ατόμων με αναπηρία. «Σε σχέση με την Ευρώπη στην Ελλάδα τα πράγματα είναι δυστυχώς απαράδεκτα», σχολιάζει τηλεγραφικά η μαθήτρια. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε την κουβέντας μας ρωτάω τα δύο παιδιά πως φαντάζονται το μέλλον τους. Ονειρεύονται να πάνε στο εξωτερικό -μου λένε- να δουλέψουν εκεί. Εκτός Ελλάδας βλέπουν ευκαιρίες. Εδώ, όχι. «Η Πολιτεία πρέπει να φροντίσει να πάρει μέτρα ώστε να σταματήσει η φυγή των νέων στο εξωτερικό», παρατηρεί ο Μάνθος. Άδικο έχει;
Υποστήριξη και όνειρα
Στο ραντεβού με τα παιδιά ήταν μαζί και η μητέρα της Ζωής κα Aντα Τζιλιβάκη. Για την ίδια το ταξίδι στο Στρασβούργο ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία και ευχαρίστησε όλους τους φορείς για την συμπαράστασή τους, υπογραμμίζοντας παράλληλα τη ζεστή υποδοχή που είχε η Ζωή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στη σύντομη συζήτηση που είχαμε τη ρώτησα ποιο είναι το «κλειδί» για να μπορεί να κάνει η Ζωή πραγματικότητα τα όνειρά της: «Το περιβάλλον που μεγάλωσε είναι υποστηρικτικό και το οικογενειακό και το κοινωνικό και το σχολικό. Αυτό βοήθησε στην κοινωνικοποίησή της και πλέον ζει μια φυσιολογική ζωή, ενώ όποτε παρουσιάζεται κάποιο πρόβλημα το λύνουμε όπως συμβαίνει στη ζωή κάθε ανθρώπου», εξήγησε. Κι αν στην οικογένεια οφείλεται σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό η δυνατότητα ενός παιδιού να ονειρεύεται και να βάζει στόχους, ένα εξίσου μεγάλο μερίδιο ανήκει κάποιες φορές και στο σχολείο. Ένα σχολείο που θα πρέπει, όπως τόνισε ο διευθυντής του 3ου ΓΕΛ Μίλτος Παπαγρηγοράκης, «να είναι για όλα τα παιδιά» και το καθημερινό του «στοίχημα» να είναι η υποστήριξη εκείνων των παιδιών που χρειάζονται λίγη περισσότερη βοήθεια. Όταν αυτό γίνεται τότε όλα μπορούν να συμβούν. Τότε ακόμα και η απόσταση Χανιά – Στρασβούργο μοιάζει πολύ μικρή.
