Η αριθμητική μιας τραγωδίας

» Η ευαισθησία μας απέναντι στους ψυχρούς αριθμούς των νεκρών εξαρτάται κυρίως από την… απόσταση του συμβάντος, την εθνικότητα ή τη φυλή των θυμάτων. Οταν πρόκειται για ένα τραγικό γεγονός που συμβαίνει στην άλλη άκρη της γης, άσχετα από το μέγεθος των νεκρών, απλά λέμε “τους καημένους…” και γυρίζουμε σελίδα ή αλλάζουμε κανάλι. Το ίδιο συμβαίνει και με τους λαθρομετανάστες (τους ταξιδιώτες που δεν έχουν “χαρτιά”), για την τύχη των οποίων ελάχιστα ενδιαφερόμαστε ως πολιτεία, κοινωνία και άτομα. Την ανθρώπινη υπόστασή μας, ευτυώς, διασώζουν μερικές Μ.Κ.Ο. και φορείς εθελοντισμού. Στη ναυτική τραγωδία του “Νόρμαν Ατλάντικ”, μόλις τώρα αρχίζει να μας ανησυχεί ο πραγματικός αριθμός των νεκρών, που κάθε λίγο και λιγάκι μαθαίνουμε ότι αυξάνεται. Όταν δίπλα στους (άλλοτε) οκτώ νεκρούς πιθανολογούνταν -μέχρι προχθές- και λίγες δεκάδες άλλοι αγνοούμενοι, μόνον τότε άρχισε να αλλάζει ο τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης, αλλά και οι συναισθηματικές φορτίσεις μας. Εδώ, έχουμε μια μεγάλη ναυτική τραγωδία. Με αυξανόμενα θύματα (13 τώρα), εξαιτίας της ανικανότητας, της αποδιοργάνωσης και του ανευθυνοϋπεύθυνου που χαρακτηρίζει δεκαετίες τώρα τους αρμοδίους. Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και πολύ φοβόμαστε πως τελικά θα μείνουν αναπάντητα. Όσο κι αν, έστω και καθυστερημένα, επενέβησαν οι δικαστικές αρχές…