Στο Ρέθεμνος, δυτικά του Ψηλορείτη, και σε υψόμετρο 500 μέτρων, κοντά στο σημερινό χωριό Αμνάτος, ευρίσκεται η ιστορική μονή του Αρκαδίου.
Σύμφωνα με την παράδοση κτίστηκε επί Αυτοκράτορος Ηρακλείου το 1586. Στο Ρέθεμνος, στην Κρήτη, στην Κρήτη των Αγώνων και των θυσιών, στην Κρήτη των συνεχών επαναστάσεων και των Ολοκαυτωμάτων, (500 μικρές και μεγάλες επαναστάσεις μετρούν οι ιστορικοί ότι έγιναν στην Κρήτη), στην Κρήτη την απροσκύνητη «Μα δεν ήταν Νησί, ήταν θεριό που κείτονταν στη θάλασσα».
Ξεσηκώθηκαν και πάλι οι Κρητικοί.
Επανάσταση στην επανάσταση – ελευθερία ή θάνατος- το μόνιμο μοτίβο στα χείλη όλων, μικρών και μεγάλων, στο αιματοβαμμένο Νησί.
6, Νοεμβρίου του 1866.
28.000 περίπου Τούρκοι με επικεφαλής τον αιμοχαρή Μουσταφά Πασά, πήγαν να καταλάβουν την ηρωική μονή του Αρκαδίου.
Οι υπερασπιστές λίγοι, μόλις 300 οπλοφόροι και 643 άμαχοι μαζί και γυναικόπαιδα.
Κεφαλές της Μονής. Ο Γούμενος Γαβριήλ και ο ηρωικός μπουρλοτιέρης του Ολοκαυτώματος του Αρκαδίου, ο Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης από το Άδελε.
Κατά τη συνηθισμένη τους τακτική, οι Τούρκοι έστειλαν προτάσεις παραδόσεως. Ο Μουσταφά Πασάς ορκιζόταν στον Αλλάχ και στον προφήτη του τον Μωάμεθ, ότι θα σεβαστεί τις ζωές των πολιορκημένων· Μα ποιος μπορούσε να τον πιστέψει.
Ελευτερία ή Θάνατος, απάντησαν οι έγκλειστοι της Μονής, ενώ ταυτόχρονα απέκρουαν τις λυσσώδεις επιθέσεις των απίστων.
Στο μεταξύ οι Τούρκοι έφεραν κανόνια από το Ηράκλειο, με σκοπό να θραύσουν τα τείχη της Μονής, πράγμα που το κατόρθωσαν, και από ΄κει μπήκαν στον περίβολο χώρο και όρμησαν στα κελιά ουρλιάζοντας σαν λύκοι.
Μάχη σώμα με σώμα. Ο Αγώνας άνισος. Ελπίδα καμία. Οι υπερασπιστές του Αρκαδίου συνεχώς λιγοστεύουν ενώ οι Τούρκοι διαρκώς πληθαίνουν. Από τους 300 Υπερασπιστές – οπλοφόρους του μοναστηριού απομένουν περίπου 100, οι οποίοι παλεύουν με νύχια και με δόντια. Παλεύουν τον ΥΠΕΡ- ΟΛΩΝ- ΑΓΩΝΑ.
Στο μεταξύ οι Τούρκοι όλο και πλησιάζουν στη μεγάλη αίθουσα – στην μπαρουταποθήκη- όπου βρίσκονται τα τραγικά γυναικόπαιδα.
Είναι 8 Νοεμβρίου του 1866. Εορτή των Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ. Το τέλος πλησιάζει.
Δυό κεφαλές, πρωτοκεφαλές στέκονται ακίνητες, μπροστά από τα έντρομα γυναικόπαιδα.
Ο Γούμενος της Μονής Γαβριήλ και ο Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης.
Βραχνή από τη συγκίνηση ακούγεται η φωνή- κραυγή του Γούμενου Γαβριήλ.
– Κωνσταντή παιδί μου· κάνε το χρέος σου!
Σηκώνει ο Κωνσταντής την Πιστόλα του. Σημαδεύει την μπαρούτη.
– Κωνσταντή… το βαρελότο.
Και πήρε η Μονή Φωτιά και γίνηκε μπουρλότο.
Έπεσε τ’ Αρκάδι. Μα δεν έπεσε η Κρήτη. Έμεινε η σπορά.
Πέρασαν μερικά χρόνια. Τα βυζανιάρικα βγάλαν χνούδι στ’ απανώχειλά τους, γίνηκαν άντρες. Πήραν τα τιμημένα άρματα των γονιών τους στα χέρια τους…
΄Ώρα για πόλεμο.
Έπαιρνε πάλι φωτιά η Κρήτη!!!
ΩΔΗ ΣΤ΄ΑΡΚΑΔΙ!!!
Ακούστηκε ένας τρομερός Σεισμός. Να το τέλος του κόσμου, είπαν πολλοί.
Έπειτα ησυχία. Τ’ Αρκάδι ξεψυχούσε. Τι ανδρεία.
Οι Τούρκοι το πατήσαν. Αλαλαγμοί χαράς. Γκιαούρηδες. Προσκυνήστε.
Τ’ Αρκάδι ξεψυχούσε, το αίμα βρύση
Σάλπιγγες ηχήστε!!!
