Στην προθήκη…
Πολύ συγκινηµένη η µικρή Λυδία, ακολουθεί την ξενάγηση στο Μουσείο µε τα ιερά κειµήλια του Μοναστηριού. Μπροστά στην προθήκη, προσηλώνεται στην καστανή µπουκλίτσα, δεµένη µε κορδελάκι.
– Μαµά, είναι µαλλάκια αυτά τα δεµένα µε την κορδέλλα; Ρωτά, µε πρόσωπο θλιµµένο.
– Ναι ψυχή µου, είναι ό,τι απόµεινε, από κάποιο κορίτσι που ”ολοκαυτώθηκε” στην ανατίναξη της Μονής.
– Τι σηµαίνει “ολοκαυτώθηκε”; ξαναρωτά το παιδί συγκλονισµένο.
– Σηµαίνει αγάπη µου, ότι πέθανε για την Κρήτη!:
– Ναι, Λυδία µου -ακούγεται φωνούλα από την προθήκη- Είµαι η Ελένη, δέκαεφτά χρονώ ήµουν, όταν πέθανα κι εγώ στη φωτιά για την Λεβεντογέννα. Ξέρεις, δίχως να µου το ζητήσει κανείς! Μόνη µου το αποφάσισα. Όλοι µόνοι µας το αποφασίσαµε, κι ανεβήκαµε στον θυρανό σ’ ένα κατάµαυρο σύννεφο. “Νέφαλο” το είπαν οι Κρήτες στο τραγούδι τους! Το ‘καµαν και προσευχή!
– Μαµά, µου µίλησε, τώρα δα η µπούκλα!
– Ναι µικρή µου, σε είδε που δάκρυσες και σ’ “έκρινε” άξια να µαθαίνεις τις Μεγάλες Στιγµές της µικροπατρίδας.
Της ίδιας (Ανέκδοτο)
…Αρκάδι! Σηµειολογικά, σηµατοδοτικά, σηµαδιακά.
Το Αρκάδι για τη Νήσο, είναι η πρώτη Τιµή. Με την έννοια της Οµαδικής Αυτοκτονίας για την πατρίδα, που αγίασε τους χίλιους νεκρούς στο Ρεθεµνιώτικο χώµα… Στο µαρτυρικό µοναστήρι…
Λιγότεροι από χίλιους ναι, όµως στην ποιητική άδεια τη ρίµα, το θρύλο και τη Λαϊκή διήγηση, η ρύµη του λόγου, καθιστά δόκιµη τη χιλιάδα των ολοκαυτωθέντων και εκλεκτών της Ιστορικής Απόφασης.
Εσπερινό των Παµµεγίστων Ταξιαρχών στα 1866… Οι πολιορκηµένοι άνδρες στη Μονή, ανατίναξαν το Σπίτι του Θεού!
Με γέρους και γυναικόπαιδα, κι απίστους ακόµη, στο ιερό φλόγισµα της Λεβεντογέννας. Και τα µαύρα νέφια µε τις ψυχές, αντάµωσαν τον Κρητικό Θεό, που συµφώνησε…
…Αρκάδι, Ρέθεµνος 2024… Οι επίγονοι των καταπιστευµάτων της Ελευθερίας, αποτίουν φόρο τιµής, και προσκυνήµατα… στο κορυφαίο σέµνωµα της Κρήτης, το Ολοκαύτωµα!
Η πέτρα και η καµάρα και τα µέτωπα των θυρών, κκαι η Αγία Τράπεζα που δέχτηκε το “Κατασάρκιον αίµα” των σφαγιασθέντων, θα ψιθυρίσουν το απολυτίκιον των ωραίων, στο δρόσο του φθινοπωρινού ουρανού! Κι η Μνήµη, ”αµφιοφέρουσα” θ’ ακουµπήσει στο Μέγα Γεγονός, δενδρολίβανο ανθισµένο. Πά να, πει, “αριασµαρί” στο σπαρταριστό πλάσµα της γλώσσας και θα µοσχοµυρίσει ο τόπος!! Όλος ο τόπος και ο “Τόπος” της Κρητικής Υπόθεσης! Την Πέµπτη το βράδυασµα… Και την Παρασκευή των Αρχαγγέλων, Ευθυτενών και αρρενωπών, µε σπαθιά και φτερούγες εξαίσιες, και ψαλµούς!
ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΚΑ∆Ι.
