Αρκεί ένα δευτερόλεπτο…

Ένας αδερφικός µου φίλος, θύµα τροχαίου το βράδυ της Πέµπτης στα φανάρια του Καλυκά, πεσµένος στο έδαφος, µου ψιθύρισε «Φίλε µου δύο δευτερόλεπτα και δε θα µε χτυπούσε το αµάξι».
Θυµήθηκα, τότε στο Ναυάγιο του πλοίου ‘‘Εξπρές Σάµινα’’ στις 26 Σεπτεµβρίου 2000 που µιλώντας µε τον υποπλοίαρχο κατηγορούµενο για την τέλεση του ναυαγίου Αναστάσιο Ψυχογιό, µου είχε πει µε φωνή έκδηλης ικεσίας «…όταν είδα τις Πέτρες, φώναζα, Θέε µου δος µου ένα µέτρο να περάσω… και δε µου το έδωσε».
Πόσο αλήθεια είναι τελικά, ότι στη ζωή του καθενός µας, αυτό το δευτερόλεπτο, αυτό το ένα µέτρο περιθώριο, αν τελικά αξιωθούµε να µας δοθεί, µπορεί να µας βοηθήσει να αλλάξουµε την οπτική µας στην ίδια τη ζωή και γενικότερα στον τρόπο που αντιλαµβανόµαστε τόσο τον κόσµο όσο και τον µικρόκοσµο που ζούµε.
Μ. π. Λ.