«Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει» είναι η γνωστή ρήση, μα εμείς «συγγραφική αδεία» την παραλλάξαμε κατά το δοκούν, για την προσαρμόσουμε στα σύγχρονα, τα δικά μας δεδομένα…
Και ποια είν’ αυτά, παρακαλώ;
Δεν θα σας κουράσω! Θα περάσω αμέσως στο θέμα…
Μιλάμε λοιπόν για τα γνωστά μας πανηγυράκια κάθε είδους, που τα περιμένουμε όλοι πως και πως, γιατί συνήθως προσφέρουν δωρεάν ψυχαγωγία, θέαμα, φαγητό, παρέα, ευκαιρίες για καινούργιες διασυνδέσεις, ευκαιρίες για να χαρεί το μάτι μας, για να κάνουμε το κομμάτι μας…
Απ’ όλα έχει ο μπαξές σ΄ αυτές τις ομαδικές συνάξεις, όπου εκτός από τσάμπα ζεστό πιλάφι και σαρδέλα στο ψωμί, νόστιμα καλιτσουνάκια, ξεροτήγανα και άλλα πολλά, θ’ απολαύσουμε ποικίλα δρώμενα με το τσουβάλι, χορό, τραγούδι και ξεφάντωμα μέχρι πρωίας…
Όλα καλά κι ωραία, κι όλα δικά μας!
Και ο σωρός οι… καρέκλες επίσης…
Aς δούμε λοιπόν τη κατάσταση με το μάτι του ψυχρού παρατηρητή που στέκεται σε μια γωνιά, παρακολουθεί και βγάζει συμπεράσματα! Και να’ μαστε λοιπόν, όλο περιέργεια σε μια ακρούλα της κοσμοθάλασσας που γεμίζει και ξεχειλίζει τον επίμαχο τόπο ψυχαγωγίας των μαζών. Ο λόγος βεβαίως για τις…καρέκλες! Τις πλαστικές καρέκλες που ήλθαν βιαστικά απ’ τον χώρο της προηγούμενης, ανάλογης εκδήλωσης κι αφέθηκαν στην τύχη τους, σαν κι εκείνο το «καινούργιο φρούτο», τις λεγόμενες πατάτες του Καποδίστρια, που τις έβαλε σε αποθήκες και τις φύλαγαν τάχα μου τη νύχτα, για να τις πάρουν οι δύσπιστοι Έλληνες στα κρυφά…
Εγκαταλείπονται λοιπόν οι δυσεύρετες καρέκλες μας σε μια άκρη του χώρου κι όποιος προλάβει…πρόλαβε!
Εδώ γελάτε, το ξέρω…
Γελάμε κι εμείς σαν παρατηρητές, αλλά αφού βρισκόμαστε εκεί κοντά και βλέπουμε τη δυσκολία του πράγματος, να πούμε πως δεν είναι κι απλό πράγμα να καταφέρεις να ξεκολλήσεις τρεις μαγκωμένες καρέκλες απ’ τη ψηλή στήλη των δυο μέτρων, με άλλους δέκα να στέκονται παραδίπλα σαν τ’ αρπακτικά, να επιδοθείς στον καθαρισμό τους απ’ τα κρασιά, τις τσικουδιές, τα λάδια και τις κόκα-κόλες με το απλό χαρτομάντιλο της τσάντας, να στριμώξεις πάνω τους τη φίνα διαφάνεια που διαλέξεις για την όμορφη αυτή εαρινή σου έξοδο, και να μην το κουνάς ρούπι απ’ εκεί που βολεύτηκες -στη μέση του διαδρόμου δηλαδή- διότι καμιά τριανταριά καθυστερημένοι περιφέρονται στο χώρο κι αναζητούν….αφύλαχτο κάθισμα!
Να κι ένα ταλαιπωρημένο που γέρνει επικίνδυνα απ’ τη μια πλευρά που ξέμεινε κοντά σ’ εμάς! Προς την κατεύθυνση του οποίου τρέχουν ταυτόχρονα πέντε λαχανιασμένοι…Τέρμα οι παρατηρήσεις κι οι φιλοσοφίες!! Το αρπάζουμε εμείς, θρονιαζόμαστε πάνω του κι αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε θέση το παίρνουμε μαζί μας…
Όχι να στεκόμαστε κι όρθιοι κι οι άλλοι να κάθονται, να τρώνε και να καλοπερνούν!!
Έτσι δεν γίνεται συνήθως!
Όμως, επειδή είμαστε άκρως συναισθηματική, κοινωνική κι ανεκτική ράτσα, τελικά «Όλοι οι καλοί χωράνε» όπως λέει κι η παροιμία, συνήθως καθόμαστε όπου λάχει, ο ένας πάνω στον άλλο, και…ομαδικά καλοπερνάμε!
Και στην άλλη με το καλό!
Με την προϋπόθεση βεβαίως, ότι θα μας…βαρεθεί ο τρικάταρτος «ιός» και θα μας έχει αφήσει στην ησυχία μας! Για να μην νοσταλγούμε συνάξεις του άλλοτε, αλλά -τώρα που μας έρχεται το Πάσχα κι η όμορφη Πρωτομαγιά- να τις ξαναζήσουμε και να τις χαρούμε με τη ψυχή μας!!
