Καθώς η ηλικία πλέον απαιτεί ως άσκηση το καθηµερινό περπάτηµα, στον περίπατό µου σχεδόν πάντοτε κάνω στάση στο δηµοτικό κήπο, όπου καθήµενος σ’ ένα παγκάκι χαζεύω τους νεαρούς γονείς να πηγαίνουν τους νεοσσούς τους στη γειτονική παιδική χαρά.
Σήµερα έτυχα παρατηρητής ενός πατέρα όπου πήγαινε τον δύο-τριών χρόνων γιο του βόλτα, σπρώχνοντας ο ίδιος το παιδικό καρότσι, κι ο µικρός το πατίνι του. Στις ερωτήσεις του παιδιού: τι είναι αυτό; ο πατέρας προκαλώντας µου ευχάριστη έκπληξη απαριθµούσε ένα-ένα τα διάφορα είδη δέντρων και φυτών που κοσµούν το πάρκο. Έτσι έφτασε στο αυτί µου κι η αροκάρια.
Πρόσφατα διαβάζοντας ένα µυθιστόρηµα του Ισπανού Rafael Chirbes ‘‘Στην άκρη του γκρεµού’’ εκδόσεις ΚΕ∆ΡΟΣ 2015, ο συγγραφέας ανιστορώντας την ζωή µιας οικογένειας επιπλοποιών το επάγγελµα των οποίων πήγαινε από πάππου προς πάππου, ξανασυνάντησα το είδος αυτού του δέντρου που φύεται κυρίως στη Βραζιλία και που όπως εξηγούσε ο ξυλουργός πατέρας στο νεότερο γιο του, εκτιµάται για το µελί χρώµα του ξύλου του, καθώς κι επειδή δεν έχει ο κορµός του δακτυλίους ανάπτυξης.
Ψάχνοντας λίγο παραπάνω -δεν µπήκα στον πειρασµό να γκουγκλάρω στο διαδίκτυο- στην εγκυκλοπαίδεια των παιδικών µου χρόνων, έµαθα ότι στο δηµοτικό κήπο πρέπει να ευδοκιµεί η αροκάρια η ‘‘Υψικάρινος’’ κατεξοχήν καλλωπιστικό είδος, το οποίο καλλιεργείται στη χώρα µας για τη διακόσµηση πάρκων. Είναι δέντρο ψηλό, αειθαλές που διακρίνεται για την οµορφιά του, την ευθύτητα και το ύψος του κορµού του, τη συµµετρική σε σχήµα κώνου ανάπτυξή τους και την εκλεκτή ποιότητα του ξύλου και της ρητίνης (ρετσινιού) του.
Αυτές τις µέρες παρήγγειλα στον επιπλοποιό να µου φτιάξει µια καθωσπρέπει βιβλιοθήκη για να βρουν στέγη τα βιβλία µου, ξοδεύοντας ένα σηµαντικό πόσο απ’ τις οικονοµίες µου. Η ιδέα να φτιαχτεί από ξύλο αροκάριας πάντως ήταν απαγορευτικό για το δικό µου βαλάντιο, αλλά θα ήταν µια ωραία εξέλιξη για την ιστορία µου.
