Άρρωστη πραγματικότητα

Είσαι ένας άνθρωπος συνηθισμένος. Το πέρασμά σου από αυτό τον κόσμο, δεν θα αλλάξει τον ρου της Ιστορίας.
Δεν έκανες κι ούτε θα κάνεις μάλλον, εξαιρετικά, σπουδαία πράγματα.
Ομως,δεν έζησες και δεν ζεις, εις βάρος των άλλων και της κοινωνίας.
Δουλεύεις σκληρά, μεγάλωσες ή μεγαλώνεις παιδιά, θες να προκόψουν, να τιμήσουν το όνομά τους, τα βοηθάς όπως μπορείς, καμαρώνεις γι’αυτά! Μικρά, απλά θαύματα της Αγίας Καθημερινότητας, συνθέτουν τη ζωή σου!
Είσαι εσύ, εγώ, ο διπλανός, ο παραδιπλανός μας…
Ξυπνάς ένα πρωί, αυτού του θλιμμένου Μάρτη της Ελλάδας, φτιάχνεις καφέ κι ακούς ειδήσεις.
Λένε, πως μια ομάδα από καλομαθημένα αρχόσχολα που ονομάζεται Ρουβίκωνας κι αποτελεί το… αγλάισμα του ακροαριστερού ακτιβισμού, πήγε χθες βράδυ στο σπίτι του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη και το έκανε σύχριστο, με μπογιές και συνθήματα.
Γιατί; Γιατί θεωρούν, ότι αυτοί είναι… δημοκράτες ενώ ο Σταύρος, είναι φασίστας.
Γιατί, είναι οπαδοί της “Δημοκρατίας με το καλό ή με το άγριο” όπως είπε πριν λίγο καιρό, ένας υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης.
Γιατί, σε αυτή τη διαστρεβλωμένη κι άρρωστη πραγματικότητα που κυριαρχεί στο ελάχιστο μυαλουδάκι τους, ο πρωθυπουργός της χώρας, δεν έχει δικαίωμα να δώσει μία συνέντευξη. Έχει ήδη καταδικαστεί από τον όχλο και πρέπει να ριχτεί στην αρένα, να τον φάνε τα λιοντάρια.
Συγχυσμένος κλείνεις την τηλεόραση κι ανοίγεις το τάμπλετ να διαβάσεις άλλες ειδήσεις.
Μια από τα ίδια.
Διαβάζεις λοιπόν, ότι αριστεροί “φοιτητές”, έκαναν ντου, εισέβαλαν στο γραφείο της καθηγήτριας Πολιτικής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κας Βάνας Νικολαίδου-Κυριανίδου. Την τραμπούκησαν κι απαίτησαν να παραιτηθεί.
Αναρωτιέσαι γιατί; Γιατί της το φύλαγαν καιρό μάλλον..
Η καθηγήτρια, έκανε… πολλά λάθη.
Καταρχήν, σαν ενεργός πολίτης και σαν πολιτικό ον, είχε το θάρρος να εκφράζει δημόσια τις απόψεις της.
Καταδίκασε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Στηλίτευσε τα συνθήματα μίσους που ακούστηκαν από κάποιους, στις πορείες για το δυστύχημα των Τεμπών.
Στηλίτευσε τις χαζοχαρούμενες σέλφι φωτογραφίες ορισμένων καλλιτεχνών, σε μία πορεία πένθιμη στην ουσία της.
Στηλίτευσε τις αμαθείς τηλεπερσόνες, που έκαναν τον ανθρώπινο πόνο, θέμα και θέαμα, ανάμεσα σε μεθόδους αδυνατίσματος, τηλεπαιχνίδια κι έρωτες της showbiz..
Στηλίτευσε… Έγραψε… Μίλησε! Δεν έδειρε, δεν σκότωσε, δεν έκαψε ζωντανούς, δεν κατέστρεψε ξένες περιουσίες. Είπε τη ΓΝΩΜΗ της.
Αυτό, ήταν το λάθος της!
Και το τέρας του φασισμού, όχι αυτού με τα ξυρισμένα κεφάλια, του άλλου, με τα αμπέχωνα και τις Μολότοφ, της επιτέθηκε.
Κλείνεις και το τάμπλετ.
Είσαι δημοκράτης άνθρωπος κι ας μην “το σπούδασες” πουθενά, σε καμιά κομματική νεολαία.
Η ζωή στο δίδαξε
Για να λύνεις προβλήματα, πρέπει να συνομιλείς, να ακούς, να δέχεσαι και να αποδέχεσαι, να συμφωνείς και να διαφωνείς, αλλά πολιτισμένα και χωρίς βία.
Ξεκινάς για τη δουλειά σου.
Είσαι θυμωμένος και πληγωμένος.
Πληγωμένος από τον άδικο θάνατο 57 ανθρώπων και θυμωμένος με αυτά που είδες κι άκουσες λίγο πριν.
Με τα στραβά της και τα λάθη της, με τις παραλείψεις και τις αστοχίες της
-άνθρωποι την εφαρμόζουν κι άνθρωποι την τροφοδοτούν, όχι θεοί-  νιώθεις ότι πρέπει, οφείλεις να την υπερασπιστείς.
Τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Γιατί, στη θέση του Σταύρου, στη θέση της καθηγήτριας, ακόμα και στη θέση των δολοφονημένων της Μαρφίν, μπορεί, να βρεθείς εσύ ή τα παιδιά σου, όταν διαφωνήσεις με τους κάθε λογής Ρουβίκωνες, που πληθαίνουν εσχάτως, ανάμεσά μας.
Να υπερασπιστείς τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Αυτό θα κληθείς να κάνεις, να κάνουμε, στις ερχόμενες Εθνικές εκλογές.

*Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη
είναι συγγραφέας – αρθρογράφος,
καθ. Φυσικής Αγωγής