Αρρωστημένα ένστικτα!

«Πού να σε κρύψω γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί, σε ποιο νησί τ’ ωκεανού, σε ποια κορφή ερημική…!».
Με μια μικρή παράφραση των παραπάνω στίχων θα μπορούσε κανείς να εκφράσει την ανασφάλεια της εποχής μας, μια εποχή ρευστή, καχύποπτη, σκληρή, απρόσμενη…! Τα λόγια είναι δυσεύρετα για να μπορεί κάποιος να εκφράσει την αποτρόπαια, άνανδρη, ύπουλη, απάνθρωπη δολοφονία των δύο νέων ανθρώπων! Στιγμή ακραίας πράξης αρρωστημένων ενστίκτων, πληρωμένων δολοφόνων! Ανείπωτος πόνος, θλίψη και οργή αλλά και αγανάκτηση, συναισθήματα που πλημμυρίζουν την ψυχή μας, ενώ πολλά ερωτηματικά κυριεύουν τη σκέψη μας! Τα γιατί γίνονται χείμαρρος που ξεχύνεται ορμητικός σ’ ολόκληρη την κοινωνία, η οποία είναι η πλέον αρμόδια να καταδικάσει το διπλό έγκλημα, μη αναγνωρίζοντας κανένα άλλοθι κανενός! Ευάλωτη είναι η ζωή μας, αν σκεφτεί κανείς πως θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε στη θέση των νεαρών! Ο καθένας στην ίδια θέση, με μια διαφορετική ματιά των πολιτικών πραγμάτων, με άλλη ιδεολογία! Και όλα αυτά σε μια εποχή πλήρους ανασφάλειας και ρευστότητας με μια κοινωνία που σιγοβράζει και έχει φτάσει στα όριά της! Μέσα στην κρίση, αυτή τη μάστιγα που τρώει τις σάρκες της κοινωνίας, που εμπορεύεται ανθρώπινες ζωές, που απαξιώνει τον ίδιο τον άνθρωπο, έχει εγκατασταθεί για τα καλά στις ζωές μας, μετράει ολοένα θύματα, ως χάρος πάνω από τα υποψήφια θύματα! Θύματα της ανεργίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, θύματα της τρομοκρατίας και της αδιέξοδης ζωής!  Ποιοι είναι αυτοί που όπλισαν τα χέρια των αδίστακτων κακοποιών, με ποιο δικαίωμα αφαίρεσαν ζωές αθώων, ποιο είναι το κίνητρο, ποιος είναι ο στόχος! Ολόκληρη η κοινωνία βρίσκεται απέναντι σ’ αυτούς τους άθλιους που κλέβουν με το έτσι θέλω αθώες ψυχές, χωρίς δισταγμό, χωρίς ενοχές! Πιστεύουμε πως δε θα αργήσουν οι αστυνομικές αρχές να συλλάβουν τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς και ο πέλεκυς της δικαιοσύνης να πέσει, βαρύς, πολύ βαρύς πάνω από τα κεφάλια τους!