Κύριε διευθυντά,
επιτρέψτε μου να εκφράσω τις πολλές απορίες που μου δημιούργησαν κάποια δημοσιεύματα των ημερών της εφημερίδας σας.
Στο φύλλο της Πέμπτης 30 Σεπτεμβρίου, με τίτλο “Έχουμε χάσει το μέτρο” αναφέρεστε και με βρίσκετε απόλυτα σύμφωνη ότι κάποιοι εργαζόμενοι αντιδρούν με την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, τα τεστ και τη μεταφορά σε κάποιο “πόστο” εργασίας των μη εμβολιασμένων, όπου δεν υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης.
Διαπιστώνουμε όλοι ότι έχει δημιουργηθεί έντονη αντιπαράθεση με όλους μας, εμβολιασμένους και μη.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές πώς μερικοί άνθρωποι θεωρούν φυσιολογικό, δίκαιο και απαραίτητο κάποιοι νόμοι, κάποιες ενέργειες, κάποιες αναγκαίες πράξεις να εφαρμόζονται μόνο από μία μερίδα ανθρώπων, των νομοταγών για το κοινό όφελος του συνόλου.
Νιώθω με όλα αυτά που συμβαίνουν τόσο καιρό, σαν ένα εξιλαστήριο θύμα, σαν ένα “κορόιδο” που αμέσως, με καλή θέληση, υπακοή, συμμεριζόμενη τον κίνδυνο της δημόσιας υγείας, υπακούοντας στη γνώμη των ειδικών, εφάρμοσα τον νόμο τόσο στη ζωή μου όσο και στον εργασιακό μου χώρο.
Πείστηκα ότι το εμβόλιο είναι το όπλο για τη σωτηρία μας.
Όταν άρχισαν οι εμβολιασμοί, ο πρώτος που εμβολιάστηκε από την οικογένεια ήταν ο άνδρας μου. Δεν κρύβω ότι την παραμονή του εμβολιασμού είχα αγωνία για τον άνθρωπό μου. Ένιωθα κάποια ανασφάλεια. Ευχήθηκα να πάνε όλα καλά και την επομένη έγινε ο εμβολιασμός δίχως πρόβλημα.
Προ ημερών ολοκληρώθηκε και η τρίτη δόση. Ακολούθησε ο δικός μου εμβολιασμός, των κοριτσιών μου και των γαμπρών μου. Μάλιστα, η μία μου κόρη με τον άντρα της έκανε το εμβόλιο της Astra Zeneca. Κι εκεί είχα κάποια αγωνία που ήταν ακόμη πιο έντονη όταν εμβολιάστηκαν και τα τρία μου εγγόνια. Η μεγάλη, φοιτήτρια 21 ετών και τα δύο μικρότερα, 16 ετών. Ο εγγονός μου, μάλιστα, ήταν αλλεργικός κι αφού έκανε τις απαιτούμενες εξετάσεις, εμβολιάστηκε δίχως κάποια παρενέργεια.
Παρ’ όλη την αγωνία, σαν σύζυγος, μητέρα και γιαγιά, δεν σκέφτηκα σε καμία περίπτωση να φέρω εμπόδιο στη διαδικασία του εμβολίου.
Είναι το όπλο μας για τη ζωή, τις επιχειρήσεις μας, την κοινωνία μας.
Πικρία κι προβληματισμός: Γιατί πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή κάποιοι, όπως οι υγειονομικοί, με όλο τον δύσκολο εξοπλισμό, εμβολιασμένοι, οι γιατροί, οι στρατιωτικοί κι οι εκπαιδευτικοί για να λύσουν το πρόβλημα ενώ κάποιοι άλλοι μένουν πίσω; Εδώ ταιριάζει η παροιμία: «Κρεμάστε τον αδερφό μου γιατί εγώ αντραλίζομαι». Κάποιοι δεν έχασαν αγαπημένα πρόσωπα από τον ιό, δεν έκλεισαν επιχειρήσεις και μιλάνε εκ του ασφαλούς.
Είναι ανέντιμο να φροντίζουμε τον εαυτό μας και να παραβλέπουμε τον αγώνα κάποιων ανθρώπων.
Αισθάνομαι ότι εγώ ως εμβολιασμένη κι ο περίγυρός μου που είναι εμβολιασμένος, είμαστε θύματα κάποιων καταστάσεων. Ίσως κακώς, που όλοι οι εμβολιασμένοι δεν βγαίνουμε στους δρόμους να διαδηλώνουμε κι εμείς. Δεν είναι όμως βοηθητικές οι ακρότητες. Δεν βοηθάει αυτός ο “εμφύλιος” που έχει ξεσπάσει, εμβολιασμένων και μη. Ας επικρατήσει η λογική, ας γίνει σωστή ενημέρωση, να λυθούν οι απορίες κι ο εμβολιασμός να γίνει πια θεσμός, να είμαστε υπερήφανοι και χαρούμενοι που τον έχουμε, για την υγεία μας, την ομόνοια και την καλή πορεία της κοινωνίας μας.
Σαν αναγνώριση για τους υγειονομικούς που είναι οι ήρωες της πανδημίας.
Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία.
Μαριάννα Μαυροματάκη
