Ο τίτλος παραπέμπει σε μία θαυμάσια εκδήλωση που πραγματοποίησε ο Σύνδεσμος “Φίλοι του Αννουσάκειου Ιδρύματος” και στη μουσικοθεατρική παράσταση “Ας ερχόσουν για λίγο” του Δημήτρη Μαλισσόβα, από τον 20μελή θίασο “Στέγη Τεχνών” την Τετάρτη 28 Ιουλίου, στο Πέτρινο Θέατρο του Ευρωμεσογειακού Κέντρου Νεότητας, Παράρτημα της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης, στα Νωπήγεια Κισάμου. Η παράσταση ήταν ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη Μιχάλη Σουγιούλ, με τραγούδια που αγαπήσαμε και αγαπάμε.
Ήταν όλοι εκεί να ενισχύσουν την προσπάθεια με όλα τα προβλεπόμενα μέτρα για την προστασία από τη μετάδοση του Covid-19. Μάσκες και αποστάσεις είχαν την τιμητική τους.
«Όχι εδώ έχει κόκκινο, έλα πιο εδώ», «να κρατήσουμε την απόσταση», «όχι Τασούλα έλα πιο ΄δω». Όλοι έκαναν με το παραπάνω τα προβλεπόμενα, άλλοι από φόβο, άλλοι από υπακοή. Ακόμη και οι αδιάφοροι τήρησαν με προσοχή τα μέτρα. Ενδιαφέρουσα και η παρουσία του αγαπητού κ. Παντελή Κατάκη, Προέδρου του Συνδέσμου και των συνεργατών του. Εξίσου ενδιαφέρουσα και η όλη προσπάθεια των ηθοποιών που αξίζουν συγχαρητήρια.
Ας επανέλθω όμως στον τίτλο. Παραπέμπει στη σχέση των ανθρώπων. Ο στίχος καταπληκτικός: «Πού να ’σαι αλήθεια το βράδυ αυτό που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος και που μαζί μου παίζουν κρυφτό πότε η θλίψη και πότε ο πόνος…».
Πρόσφατα διάβαζα ένα βιβλίο με τον τίτλο «Συντονισμός». Σύμφωνα με τον Γερμανό συγγραφέα Hartmut Rosa1, στην ύστερη καπιταλιστική κοινωνία, ο άνθρωπος οδηγείται στην ακραία αυτονόμησή του και έχει υποβάλει τα πάντα στην κοινωνική και οικονομική επιτάχυνση: Παγκόσμιος αγώνας για ανάπτυξη, μεγαλύτερη ανάπτυξη, περισσότερο χρόνο για ανάπτυξη. Και αυτή η ανάπτυξη έπρεπε να επιταχυνθεί όλο και περισσότερο, επειδή είναι όλο και λιγότερο επιτυχημένη. Διότι για να επιτευχθεί ακόμη μεγαλύτερη ανάπτυξη, πρέπει να δαπανηθεί ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια.
Η εξάντληση των πόρων, αλλά και οι σημερινές και οι μελλοντικές κρίσεις σε όλο τον πλανήτη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα αυτής της επιτάχυνσης.
Αυτό που μάς προτείνει όμως ο Hartmut Rosa, είναι ένας νέος τρόπος σύνδεσης του ανθρώπου με τον κόσμο. Το αποκαλεί αυτό όχι επιβράδυνση, αλλά συντονισμό. Σε μία τέτοια παγκόσμια σχέση, οι άνθρωποι γίνονται ξανά αυτο-αποτελεσματικοί. Ακούνε με προσοχή τους άλλους. Αποσυνδέονται από την καθαρή σχέση υποκειμένου – αντικειμένου και βρίσκουν τον τρόπο μίας αμοιβαίας σχέσης κατανόησης τόσο με τους ανθρώπους, όσο και με τη φύση που τους περιβάλλει. Ο συντονισμός είναι μία σχέση μεταξύ δύο πλευρών, η καθεμία με τη δική της φωνή. Η κυριαρχία γίνεται διάλογος, η υποταγή ανοίγει στο διάλογο και η υποταγή του κόσμου γίνεται σεβασμός για τους μη διαθέσιμους. Με άλλα λόγια να περάσουμε από το «πολύ» στο «λίγο», το ελάχιστο!
Νομίζω ότι αυτό που κάνει διαφορετικό τους φίλους του Αννουσάκειου, ένα ξεχωριστό Ίδρυμα της Μητροπόλεώς μας, είναι ότι η κατανόηση δεν είναι το «πολύ», αλλά το «λίγο». Αυτό το λίγο, το ελάχιστο που δίνουν οι άνθρωποι να βρεθούν δίπλα στον πάσχοντα. Η κοινωνία μας αυτό έχει ανάγκη. Το «πολύ» μάς οδήγησε στην απομόνωση και στην αδιαφορία, το «λίγο» είναι το ζητούμενο, η σπίθα για να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας, τη χαμένη αξιοπρέπεια. Είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα βρεθούμε μπροστά σε δύσκολα ερωτήματα με τα νέα δεδομένα στη μετα-Covid-19 εποχή. Το τι σημαίνει «λίγο» μπορούμε να το δούμε και μόνοι μας. Συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία και για την προσπάθεια αυτή των «Φίλων του Ανουσσάκειου Ιδρύματος» και ας συνδράμουμε στην προσπάθεια αυτή της τοπικής μας Εκκλησίας.
