Ας φανούμε άξιοι και όχι ριψάσπιδες

Με πολύ σεβασμό στην ιερά μνήμη των προγόνων μου, σε αυτούς που με έμαθαν να εκτιμώ την αλήθεια, να την ερευνώ για να την εντοπίσω, σε όλους όσους μου έδειξαν το δρόμο ώστε να μην φοβάμαι, να στέκομαι ορθός ανεξάρτητα των συνεπειών, σε όλους όσους με παραδειγμάτισαν ώστε να μην αφήνω τίποτα στη μέση και να εκτιμώ τις αξίες που παλαιότερα τις λέγαμε ιδανικά, σε όλους αυτούς αλλά και στους συντοπίτες μου που με υπέδειξαν στο να τους εκπροσωπώ και να ορθώνω τη φωνή τους μέσω της δικής μου φωνής, λέγω ξεκάθαρα πως αντιδρώ και αντιστέκομαι σε κάθε διάθεση παραχώρησης του Λόφου Καστελίου προς τουριστική επένδυση.
Την παρέμβαση μου τούτη πράττω δημοσίως, με την ευχή να συνεχίσουμε να ζούμε εν τω μέσω των ιδανικών της πατρίδος μας, του τόπου μας, της Ορθοδοξίας της οικογένειας και της κοινωνίας των συνανθρώπων μας και συμπολιτών μας, με πολύ σεβασμό παράλληλα, σε όλους μου τους συνανθρώπους και στη διαφορετική άποψη.
Το Πολυτεχνείο χωρίς καμία αμφισβήτηση, έχει κάθε δικαίωμα να αποφασίζει για την περιουσία του. Σήμερα όμως που το κυνήγι των υλικών αγαθών και του κέρδους έχει καταντήσει αυτοσκοπός, σήμερα που το βόλεμα και το χρήμα και όλες οι υπόλοιπες ανούσιες ψευδοαξίες καταδυναστεύουν τη ζωή μας και τις μεταξύ μας σχέσεις μας, έχουμε ανάγκη όλο και περισσότερο από κάθε άλλη φορά και χρονική στιγμή, να στρέφουμε το βλέμμα μας προς την ιστορία, τον πολιτισμό, την αλήθεια, το ήθος και την κοινωνία. Σε αυτό το βλέμμα και το στρίψιμο της κεφαλής οφείλουν οι πνευματικοί μας, οι επιστήμονες, οι καθηγητές μας να είναι μαζί μας.
Είμαστε κληρονόμοι ενός ιστορικού μεγαλείου ενός πολιτισμού μιας ιστορίας, που ολοένα και πιο συχνά την αντιλαμβανόμαστε ως ζωντανή. Το ιστορικό κτήριο της Πέμπτης Μεραρχίας παραχωρήθηκε στο Πολυτεχνείο με στόχο να καλύψει τις ανάγκες του σε κτηριακές υποδομές και ανάγκες. Σήμερα όμως η ανάγκη αυτή έχει εξαλειφθεί μετά και την ίδρυση του Πολυτεχνείου στο Ακρωτήρι. Ηρθε η ώρα λοιπόν, η ευκαιρία η μεγάλη ευκαιρία ο χώρος όπου υψώθηκε το Μινωικό Ανάκτορο και στους κλασικούς χρόνους υπήρξε η Ακρόπολη της Αρχαίας Κυδωνίας, όπως επίσης και κατά τη Βυζαντινή περίοδο με όλη του την ιστορία μέχρι και σήμερα από την τουρκοκρατία μέχρι την Κρητική Πολιτεία μέχρι και τις ημέρες μας, το συγκρότημα του Λόφου Καστελλίου, έλαμψε στις σελίδες τις ιστορίας και στις μνήμες των προγόνων μας αλλά και σε πολλούς από εμάς τους ζώντες, να ζήσει τις στιγμές που του πρέπουν και ο τόπος μας να αποδείξει το σεβασμό του και την ευθύνη του απέναντί όχι μόνο στην ιστορία αλλά και στις επόμενες γενιές.
Μετά την απομάκρυνση της καταλήψης από την Ρόζα Νερά -την οποία επί του παρόντος αφήνω ασχολίαστη- όπως όλα δείχνουν, δεν υπάρχει κανένα σχέδιο ανάπτυξης του Λόφου από το Πολυτεχνείο, που να αφορά προσφορά προς την τοπική κοινωνία, τον πολιτισμό, την ιστορία, την εξέλιξη της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των τεχνών, της επιστήμης. Αυτό ως συνθήκη με λυπεί και υπερθεματίζω λέγοντας ότι, αν δεν συμβαδίζουν οι όποιες δραστηριότητες στο συγκεκριμένο χώρο, με έργα ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα, αυτό το οποίο δηλώνω υπεύθυνα και με πλήρη συναίσθηση των σκέψεων και των λόγων μου, είναι ότι αν δεν υπάρξουν τα συγκεκριμένα τύπου έργα που να αναδεικνύουν την παιδεία μας, την κοινωνική μας προσέγγιση, την υγεία της σκέψης των νέων μας και το σεβασμό των γερόντων μας, αυτό που θα επακολουθήσει θα είναι οι γκρίζες μέρες σε έναν τόπο που τα γιασεμιά δεν έχουν σταματήσει να ανθίζουν. Η κοινωνία σήμερα είναι αντίθετη στην απόφαση του Πολυτεχνείου να παραχωρηθεί ο Λόφος Καστέλι για μετατροπή του μέσω τουριστικής επένδυσης σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο.
Ας θέσουμε στο τραπέζι των σκέψεων και των αποφάσεων, ιδέες όπως τη μεταφορά του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης, ενός εκ των μεγαλύτερων ιστορικών αρχείων της χώρας, με τον ανεκτίμητο θησαυρό που κατέχει και που σήμερα στερείται χώρων, στα κτήρια του λόφου ώστε το ιστορικό μας Αρχείο με την προσφορά του στην επιστήμη την ιστορία και την κοινωνία, να αναπτυχθεί και να αναδειχθεί. Θεωρώ πως ο Λόφος Καστέλι είναι μία ακόμη ευκαιρία μαζί με το στρατόπεδο Μαρκοπούλου και τους κατεστραμμένους Ιταλικούς Στρατώνες, να αποτελέσουν για όλους εμάς που έχουμε στα χέρια το αύριο του τόπου την ιδανική ευκαιρία να δείξουμε ότι τα Χανιά μπορούν θέλουν και πράττουν όλα τα ωραία, όμορφα και αξιοπρεπή από τον άνθρωπο για το άνθρωπο. Θα ήτανε όμορφο, λογικό, όλοι οι φορείς, όλοι όσοι έχουν στα χέρια τους τις αποφάσεις για το μέλλον του Λόφου Καστελίου, να αδράξουν της ευκαιρίας και να προχωρήσουν σε αποφάσεις οι οποίες θα είναι σύμφωνες με την τοπική κοινωνία, σύμφωνες με το ήθος μιας πόλης που διαθέτει ιστορία πολιτισμό παρελθόν παρόν και σίγουρα εγγυόμαστε όλοι εμείς που έχουμε λόγο το μέλλον της.
Τέλος θα ήταν άδικο από πλευράς μου να μην καταδικάσω όλες τις ενέργειες εκείνες οι οποίες προσβάλλουν τον πολιτισμό τη δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου και αναφέρομαι στις επιθέσεις των γραφείων του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Μανούσου Βολουδάκη και του υφυπουργού Παιδείας Βασίλη Διγαλάκη. Πράξεις που δεν συνάδουν με όλα αυτά που νιώθουμε και σκεφτόμαστε για αυτήν την πόλη. Εμείς υπερασπιζόμαστε το δίκαιο και αληθινό μέσα από τις αξίες τις παναθρώπινες που βοηθούν στην ομόνοια και αρμονία των κοινωνιών.
Θα ήθελα να κλείσω την παρέμβαση μου αυτή τη Δημόσια με μία Μαντινάδα: «Μόνο στα δύσκολα μπορεί να τον εδείς τον άλλον, στα εύκολα κι ο μπλιά μικρός κάνει τον πιο μπλια μεγάλο». Ας φανούμε λοιπόν με τις πράξεις μας στα δύσκολα και ας αφήσουμε στο περιθώριο ό,τι το επιδεικτικό και ανούσιο.